Didn't find Nemo

Aaah de dingen des levens, zulk een filosofisch zinnetje en een fenomenale tv soap. Ik bevind mij precies weer in een mijmerbui, het wordt een uitdaging iets zinnigs op computerscherm te zetten...
Eventjes denken, waar ben ik gebleven... Ahja mijn onderwaterervaringen heb ik nog niet uit de handdoeken gedaan. Vorig weekend heb ik mijn open water duikbrevet gehaald. Ijskoud water, regen, zware stroming, slechte zichtbaarheid, precies de noordzee! Ik had betaald voor helderheid, zon, tropisch-heid, haaien, Nemo,... Gelukkig maakte Evan, mijn buitengewone duikinstructeur slash deel van mijn entourage het allemaal zoveel aangenamer. Ook mijn duikbuddy Rachel was mijn letterlijke rots in de branding. Geen NDE hier, alleen het moment dat ik begon te hyperventilleren toen ik zag dat mijn lucht bijna op was. Niet het ideale moment om buitenproportionele teugen lucht binnen te zuigen tussen haakjes... Gelukkig was ik het handgebaar voor 'ik ga bijna dood' niet vergeten en mocht ik naar de oppervlakte waar ik tussen de gigantische golven bleef drijven terwijl ik met mijn snorkeltje in de mond wachtte op de rest. Needless to say dat de golven in mijn snorkeltje kwamen en dat ik dus een heerlijke zeecocktail heb gedronken waardoor ik voor de rest van mijn leven geen zout meer bij mijn eten moet doen. Jippedidodadee!
Het was ook geen eenvoudige taak om onderwater te zakken. Ik ben te licht en bleef drijven! Sommigen onder u, die iets van duiken afweten zullen beargumenteren dat ik meer lood rond mijn gordel had moeten doen, maar ik houd het liever bij: ik ben te licht! Gelukkig kwam Evan dan aan mijn been hangen en gebaarde hij heel bruusk at ik moest nadenken met hetzelfde gebaar dat ik gebruik om mensen ervan te beschuldigen dat ze zot zijn (al dan niet terecht). Handgebaren onder water zijn helemaal niet lief, logisch want ze moeten duidelijk zijn, maar ik heb hem wel een paar keer uitgescholden omdat ik vond at hij niet vriendelijk genoeg deed onder water. Zijn repliek: don't be a princess! Wat moet een mens daarop zeggen? Ik heb dan maar vier nieuwe duiksessies geboekt, voor in januari, want by the way... I'm back!

Eentje voor de niet-filosofen

Voor zij die van boter geen pap hebben gegeten (oh I crack myself up), Hier een update over het alledaagse leven.
Ik woon nog steeds in het huisje met Linn en Gemma, waarvan ik enorm veel leer over dingen die bij mij nooit zouden opkomen. Onlangs, bijvoorbeeld, kwam ik thuis en hing er een lap blond haar te drogen over een stoel. Als er iets is waar ik rillingen van krijg zijn het wel haarstukjes. Mijn inwendige schreeuw moet hoorbaar zijn geweest tot in de krochten van haar ziel, want Linn kwam haastig aangelopen om uit te leggen dat ze haar extra haar had gewassen omdat ze de dag erna een date had.
... . ... . ... .
Meer kwam er uit mijn open mond niet uit. Levendig kon ik mij echter inbeelden hoe haar date vlot verliep en hoe ze in bed belandde bij haar door steroïeden opgefuckte Australiër en zijn hersencel, om vervolgens haar haarstukje te verliezen tijdens het gerampetamp en dat dat daar dan ergens mee in bed zou liggen, tussen lakens, armen en benen. Rillingen krijg ik ervan, rillingen! Voor zij die het willen weten, Linn is braaf thuisgekomen de volgende avond, haarstukje op zijn plaats. Blijkt dat ze toch graag meer dan een hersencel mee naar bed neemt. Jezusmiena!
Wanneer ik de volgende ochtend voor mijn ontbijt mijn loopschoenen aantrek om wat te gaan pseudo-lopen is Gemma met een heel ander soort activiteit bezig. Als ik dan bezweet en roder dan de SPA terug binnenkom druipt haar speeltje af met een wazige blik in de ogen en een serene glimlach om de lippen. Het is niet dezelfde als vorige keer komt ze mij dan vertellen, oh en ze excuseert zich voor het lawaai.
... . ... . ... .
Wat moet een mens daarop zeggen? Oorstoppen, ik hou zoveel van jullie dat ik gratis reclame voor QUIES zal maken tot het eind der tijden.
Ik eet dan maar braaf mijn ontbijt, ga braaf douchen en ga braaf naar mijn nieuw werk. Dat nieuwe werk is een even grote uitdaging voor mij als het in de zetel kijken naar een derderangs pornofilm voor een puber vol puisten en testosteron. Kleren ophangen, kleren weghangen, kleren rechthangen, mezelf verhangen... Vooral als er een bimbo de tien meest sletterige kleren op de toonbank legt, ze mij allemaal laat intikken, het eindbedrag hoort, beslist dat ze maar drie items echt wil, ze mij 70 procent laat uittikken, mij een kredietkaart geeft waarvan ze eerst het pin nummer vergeet, dan de handtekening wordt geweigerd en dat dan bijna door het toestel wordt verscheurd, ze mij dan boos aankijkt, een telefoontje pleegt, de winkel uitstormt met het bericht verdomme te wachten en mij achterlaat met een zak vol hoerenkleren, een kloppend hart, een bonzend hoofd en een druppeltje zweet dat recht in mijn oog belandt. Ondertussen wachten 13 mensen in de rij geduldig het moment af waarop ik huilend naar achter storm, kijkt mijn bazin mij angstig aan, knijp ik een bezweet oog dicht, glimlach ik mijn meest onoprechte glimlach en help ik de volgende klant. Ik kan dit! Maar op het einde van de dag ben ik zo uitgeput dat ik de berg op kruip. Misschien is die kinderdroom om ooit een winkeltje te hebben te hoog gegrepen! Gelukkig kan ik eens thuis altijd rekenen op wat onbenullig gemekker van mijn twee doodbrave flatgenootjes.

Waarvoor dient de boter

Zoals mijn trouwe (bescheiden) schare fans zich mogelijk nog herinnert heb ik een tijdje geleden de 'boter' gevonden. Zij die volledig uit de lucht komen vallen, geen probleem, ik herinner mij negentig procent van de tijd niet eens waar ik begot/begod (ik weet het begot/begod niet) mijn tandenborstel heb gelaten. De wijn die ik onlangs voor de tweede keer bestelde heb ik teruggestuurd omdat het niet dezelfde was als het vorige glas, maar vraag mij niet welke het was... Een shiraz die lekker rook en lekker smaakte. De oberin mocht het uitzoeken. Investeren we daarom niet in computers? Tegen de tijd dat het volgende glas er aankwam wist ik niet meer hoe de eerste wijn rook of smaakte en ben ik maar afgegaan op het bevestigend knikje van mijn tafelgenoot (wel ook even gechecked of er geen rochel in mijn glas dreef). Mijn brein is overduidelijk niet gemaakt om te onthouden. Knoop het goed in uw oren. Ik vergeet je verjaardag echt niet expres, ik kan hem gewoon niet onthouden. Zij die dat NIET ok vinden, stuur hem door en ik programmeer hem in mijn digitale slaaf, als ik het niet vergeet.
Om terug te komen op de boter... De boter vinden is niet voldoende. Deze ochtend had ik een ijsschep boter op mijn pannenkoeken en ik was er niet tevreden mee. Boter dient niet om in bol op mijn pannenkoek te drijven en er ook nog om een of andere vergeten fysische reden een put in achter te laten, neen met boter moet je iets doen, iets maken. Het is een ingrediënt. Ik ken niemand die zegt: 'Hmm, ik heb honger, ik ga een sneetje boter eten' of 'Amaai, nu heb ik echt goesting in een lepeltje boter' of 'Voor mij een hoorntje met een bolleke boter'.  Met boter wordt iets gemaakt (en neen geen put in mijn luchtige pannenkoek). Heerlijke cakejes, of saus, of een sappig stukje vlees... (Ik gebruik niet vaak boter, vandaar mijn beperkte opsomming, misschien moet ik de metafoor simpel houden, want ik weet niet meer waar ik naartoe wil...). Ahja, boter is een ingrediënt, dus ook met mijn boter moest iets gemaakt worden. Beeld je zelf maar in welk gerecht (waar boter inzit) het best bij mij past (en laat het mij en passant ook even weten) en besef dan dat er nog andere dingen inzitten ook, dat er een chemisch proces verantwoordelijk is voor het samensmelten van smaken en dat boter daar een bouwsteen van is. Mijn boter is evenzeer een bouwsteen in mijn leven dat zich hoe langer hoe duidelijker voor mijn ogen ontvouwt. Hier liggend op een bed dat niet van mij is, in een houding die ik mij morgen en binnen 30 jaar ga beklagen, met een maag vol heerlijke chorizo pizza met rouille (abnormaal lekker) en darmen vol pannenkoeken, maple syrup, nootjes, wortel, appel, bosbessen en kersen, oh en spek, weet ik perfect waarvoor (en waaruit) ik ben gemaakt.

D-day

Vandaag was het zover. Ik, of eerder het universum zou beslissen over of ik hier zou blijven ja, of neen. En het universum heeft beslist... Maar laat ik even teruggaan in de tijd. De laatste weken was ik onwaarschijnlijk rusteloos. Zij die A Perfect Storm hebben gezien mogen mijn gemoed gerust vergelijken met de zee uit die middelmatige film die mij trouwens met een extra fobie heeft opgezadeld, maar daarover later meer. Terug naar de rusteloosheid... Moet ik blijven, moet ik verder gaan en heb ik nog wel zin om mij te verplaatsen en constant op zoek te moeten gaan naar onderdak, eten, mensen, of kuis ik mijn Antwaarpse schup af en keer ik huiswaarts? In mijn hoofd had ik vandaag als beslissingsmoment gekozen en de afgelopen dagen werd het steeds duidelijker dat ik niet meer verder wilde reizen, omdat ik gewoon een nestje wil. Het is hier namelijk lente en op een vruchtbare vrouw heeft dat nu eenmaal een zeer sterk sedentair effect. Alvorens jullie over suikerbonen beginnen dromen, neen ik draag geen bundeltje vreugde! En na mijn helse ervaring hier wil ik mijn ouders even laten weten dat ze van mij geen kleinkind hoeven te verwachten. Mijn biologische klok is stukgeslagen door de mishandeling van Jackass the Ripper. Maar ik wil dus wel een iets vastere stek. Ik ben opgestaan met een miserabel gevoel dat ik maar niet kon wegeten of yogaen of lopen of zonnen. Maar dankzij mijn Handbook for Humans (ik kan niet begrijpen dat ik deze handleiding nu pas onder ogen krijg, danku Gemma, en leestip voor ieder onder jullie) en het strand klaarde de dag even snel op als mijn huid gaandeweg een geroosterd kleurtje kreeg (zoals een sappig kiekske of verbrande compote). Het licht daalde na de middag op mij neer en ik wist wat mij te doen stond. Heupwiegend liep ik de heuvel op om mijn ticket huiswaarts te boeken toen ik door een semi-naakte Gemma staande werd gehouden in onze voortuin met het nieuws dat ze werk had voor mij en dat ik donderdag op proef kan beginnen. En laat dat nu net een teken zijn van het universum waar mijn handboek het over had. Dat ticket huiswaarts zal nog eventjes moeten wachten, want met het universum valt niet te sollen. Ik ben mijn bed ingekropen met een euforisch gevoel, wetende dat alles altijd goedkomt en heb eerst nog een half uur als een flashdancer zitten dansen uit blijdschap! Zij die mij kennen kunnen zich er waarschijnlijk wel iets bij voorstellen... Durf te lachen en het universum zal u passend behandelen, want het staat mee aan mijn kant! Over die fobie snel meer, ik ben namelijk deze week hard aan het studeren voor mijn duikbrevet...

Om het in de woorden van Eric Van Looy te zeggen... 't Is gebeurd! Uiteraard weten jullie allemaal dat ik de slimste mens ter wereld ben, maar laten we het daar nu even niet over hebben.
Ik ben vertrokken uit de hel. Raar maar waar, er is een uitgang en ik ben de laatste passen aan het nemen om de eeuwige foltering voorgoed, of tijdelijk, de rug toe te keren. Afgelopen donderdag ben ik verhuisd. Ik woon nu in een fijn huisje met twee meisjes. De Noorse Linn komt openlijk voor haar sletdom uit, is schattig, prachtig blond en ijdel. De Engelse Gemma noemt mij Love en Mate, is creatief en zo mager dat ze 1001 voedingssupplementen neemt om bij te komen. Let wel, ze eet enkel groenten en fruit... Hallooooooo! Enfin ze zijn aangenaam gezelschap en het zijn geen kinderen. Geeeeeeeeen kinderen!!! Ik ben echt in de hemel beland. Hoewel, ik verwachtte geen schimmel in de hemel. Mijn douche was zo vies dat ik een giga fles javel ben gaan kopen en die helemaal heb leeggegoten. Prikkende ogen, pijnlijke adem, zere neus waren het te verwachten gevolg, maar die schimmel moest dood. Hij is echter hardnekkig en ik moet nog een fles gaan halen, maar tegen dat ik weg ben zal de douche weer wit zijn! Voor de rest denk ik niet teveel na over wat er allemaal in het tapijt zit, ik blijf positief, er zijn geen kinderen!
Ik bevind mij momenteel mentaal in een fameuze transitie, er gaat iets gebeuren (nog iets) en maandag is D-day, deadline day. Als het universum er zo over beslist, blijf ik, anders is het goodbye Manly, ik hou jullie op de hoogte.

Alles is relatief

Hier lig ik dan, zeven voor negen, maar meer het spreekwoordelijke vijf voor twaalf, volledig leeggezogen, als door Bill Compton, in bed. Vampieren zijn hier echter nergens te bespeuren (dus ook niet Bill uit True blood voor zij die NU al niet meer weten waarover ik het heb, maak u daarover geen zorgen, ik weet het zelf de helft van de tijd niet meer). Kinderen zijn hier helaas wel , CONSTANT, en ze hebben meer leegzuigkracht dan een tweehonderd kilo wegende Amerikaan op een opblaaskrokodil vol lucht, maar met een lek in. Al de energie is uit mijn lichaam verdwenen, hetgeen mij ontzettend verwondert, want ik eet heel de dag door koolhydraten, waar die naartoe zijn weet ik niet, ik hoop alleszins niet naar mijn achterste! Enfin, het komt erop neer dat ik geen pap meer kan zeggen, zelfs niet tijdens babyetenstijd. Gelukkig heb ik mijn opzeg hier gegeven. Donderdag vertrek ik naar een andere woonplaats (ik huur een kamer van een Zuid Afrikaan die in Tahiti gaat surfen voor een aantal weken) om toch tenminste des nachts een oog of twee dicht te doen en 29 september neemt een ongelukkige tiener het hier van mij over, om het met de woorden van Gandalf te zeggen:' you fool!' Hoe mijn leven er dan uit gaat zien vraag ik aan zij met een kristallen bol. Ik ben momenteel te moe om erover na te denken. Ik ben zelfs al een week niet meer bezeten door Sam de Yogaleraar, dan weet een mens dat er iets mis is.
Waarschijnlijk heeft mijn blaasontsteking er iets mee te maken. Constant pipi moeten doen is onwaarschijnlijk vermoeiend, maar als er een land is waar je een blaasontsteking wil hebben, is het Australië wel. Blinkende wc's op elke hoek van de straat. Stel je eens voor at ik dat in China vlaggen had, ik word getraumatiseerd als ik er nog maar aan denk! Enfin niets dat een kuur schimmel niet kan helen.
Ook het verdriet dat ik voelde voor Mieke heeft een impact gehad op mijn gemoed. Ze was mijn allerliefste, kleurrijke M collega die overleden is ten gevolge van een maagomkerend ongeval. Dit gebeuren heeft mij plotsklaps enorm veel relativeringsvermogen gegeven en ik heb de baby platgeknuffeld in haar herinnering. Ik koester dat jonge leventje met heel mijn hart! Tot hij weer zijn zaaggeluidje maakt gedurende een uur aan een stuk. Dan ben ik klaar een atoomschuilkelder op te zoeken om er de rest van mij dagen in door te brengen, waarschijnlijk slapend.

Australian nightlife

Tijdens de dag draag ik een vijfhoofdig huishouden op mijn niet al te smalle zwemmersschouders. Dat huishouden is niets vergeleken met de wereld die ik er tot voor kort op droeg, dus geen problemen daar. Het is een hele opluchting te weten dat ik dat perfect kan, ook al vloeien er op bepaalde dagen (zoals deze) iets te veel 'fucks' en 'shits' over mijn lippen, vooral als er tomateneten op mijn kleren wordt gespuwd, gewreven of geduwd (moeders in spe, draag altijd donkere en vuile kleren tijdens etenstijd, of koop geen rood eten). Met mijn figuurlijke vuile mond moet ik oppassen trouwens, want die van drie herhaalt mij constant. Vandaag liep hij rond en zei hij voor alles 'bloody' hetgeen een verademing is, want dat woord komt niet van mij, dat woord wordt door niet professionele vloekers gebruikt. Wat hij wel van mij herhaalt is funky, there we go en dude. Geen vuil woordje aan de spreekwoordelijke lucht dus.
Maar ik ben meer dan een dagdagelijks huishoudelijk wonder. Mijn nachtleven hier is actiever dan de afgelopen tien jaar in België. Op de dagen dat ik niet uitgeput op mijn bed True Blood marathons houd of Sam op mij laat zitten (in de yoga), ga ik uit. Het is hier een dure gelegenheid, maar aangezien ik na twee dankjes fysisch vol zit, zal het wel meevallen, dacht ik...
Gelukkig zijn Australiërs veel vrijgeviger dan Belgen, die Hollandse allures krijgen naast de Ozzies. Ze zijn ook veel warmer en geïnteresseerder, geen kliekjes in een rookwolk op een terrasje, maar gewoon één vrolijke bende met eenzelfde doel, drinken, versieren en versierd worden. Hier weet je tenminste waar je staat. De dames zien eruit alsof ze uit het schipperskwartier zijn ontsnapt en dat leverde mij dan ook meteen de vraag op of ik een hippie was. Ik verliet mijn lichaam even om te kijken en effectief... In plaats van een mini minirokje droeg ik een jeans met gaten en een gestikt patroon op, in plaats van een bikinitopje een gebreide wollen trui in verschillende kleuren, in plaats van 30 cm hoge hakken sletsen, in plaats van een vals Chanel tasje een linnen kaki schoudertas met een vilten egel op gestikt en in plaats van een coiffuur waar zes uur lang rollers in hadden gezeten had ik een dreadlock achter op mijn hoofd (ik heb geen borstel bij mij en heb al 11 weken mijn haren niet gekamd, tenzij met mijn vingers). Ik leek op een hippie. Aaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrggggggggggghhhhhhhhhh! Het einde van mijn leven was nabij. Tot ik besefte dat deze hippie een drankjesmagneet was. De eerste aanbieder was Richard Twitched, ik heb hem in zijn dronken gezicht uitgelachen met die naam (de kans is klein dat hij at nog weet, dus geen lange tenen gekneusd), tot hij mij zijn rijbewijs liet zien en effectief, zijn ouders zijn ongelooflijke pipo's. Gelukkig was Richard bang van Rachel en zolang zij in de buurt was liet hij mijn achterste met rust. De tweede was Fab, kort voor Fabio. Een jongen van anderhalve meter met Italiaanse roots, een schoonmaakbedrijf (cliché anyone?) en een neusring die zich aanstelde als Madonna in Frankrijk en blijkbaar zijn lengte wilde compenseren met een iets grotere dame aan zijn zijde (Rachel, ik kan dat niet aan, het werkt op mijn lachspieren). De derde was Michael, het geweten van Fab. Een prachtig exemplaar met een vreselijk accent. Hij vroeg lief of ik graag wilde dansen. Ik antwoordde: niet graag, en hij kon er hartelijk om lachen en besloot dan maar gewoon met mij te zitten (letterlijk) praten. Ik ga hem aan Rachel koppelen, maandagavond gaan we samen pannenkoeken eten in Sydney en evalueer ik of ik koppelaarstertalenten heb, ik moet blijven evolueren. Dan was er de wildvreemde knuffelaar. Zij die mij kennen weten dat ik fysisch menselijk contact maar matig apprecieer. Dat deerde de knuffelaar helaas niet. Elke keer hij ons zag, nam hij ons vast, ik krijg nog rillingen als ik eraan denk en ik weet zeker dat hij rondjes liep om ons tegen te blijven komen. Maar de jongen was gelukkig en stonk naar bier en kebab. Wie ben ik om zijn ballon publiekelijk te doorprikken?
Enfin toen Rachel en ik eindelijk ons bed inkropen maakte ik snel een som... Ik had ZES drankjes op, een nieuw record en ik was helemaal in orde, ook achteraf geen poes te bespeuren (vrouwelijke versie van een kater, voor zij die niet volgen). Nu dat ik weet dat ik het kan is er misschien nog een toekomst voor mij als tooghanger, ik onderzoek het met veel plezier verder.

astropologie

Ik ben hier nu al even en ik ben van plan nog even te blijven. Het wordt dus hoog tijd dat ik een aantal mensen aan u voorstel. Als liefhebster van antropologie kan ik mij altijd bezighouden. Het enige dat ik nodig heb is af en toe een mensch en geloof het of niet, maar die zijn in deze grootstad talrijk aanwezig. Laat mij beginnen met de wezens bij wie ik inwoon. Hier en daar heb ik al iets laten vallen over hun doen en laten, maar het kan uiteraard altijd uitvoeriger.

Cris (ZONDER h, kort voor Crispin, vind ik een grappige naam), de papa, is een kaal exemplaar. Onlangs vond ik een oude bibliotheekkaart op de verschoontafel van de baby (vraag mij in godsnaam niet wat dat daar deed) en ik vroeg mij af waarom deze mensen een kaart hadden met de foto van een wildvreemde. Tot ik zag dat het Cris (zonder h(aar)) was in zijn harige dagen en amaai waren die harig! Een bizar fenomeen kaalheid. Ik ben er nog niet helemaal uit wat dat betekent. Cris werkt voor Coca Cola als manager en drinkt altijd Coca Cola Zero. Hij heeft veel Coca Cola gadgets en gaat vaak op reis door Australie om Coca Cola te verkopen. Mogelijk aan de aboriginals, maar die lusten liever alcoholische dranken, dus Cris heeft nog een lange weg te gaan. Cris is een typische man, met als gevolg dat het hem aan fijngevoeligheid ontbreekt (no offense naar de heren toe, maar we gaan een kat een kat noemen. Als je je voelt aangesproken, ga er dan maar vanuit dat je de uitzondering bent!). Hij loopt meestal in de weg en als ik de baby probeer te voeden, moet hij altijd net iets doen dat het eetproces onwaarschijnlijk hard verstoort (hij heeft egoïstische neigingen waar ik soms op wil kloppen) en mij op mijn lip doet bijten van ergernis, omdat de baby er dan drie keer langer over doet en ik alles duizend keer opnieuw moet opwarmen en van de grond moet rapen etc. Maar Cris is ook heel vriendelijk en doet zijn best mij het hier naar mijn zin te laten hebben. Ik mag alles van hem gebruiken (sportgeriefgewijs en dvdgewijs) en ik kan dat appreciëren. 

Claire dan. Claire is de mama. Claire kan ik moeilijk doorgronden. Ze is heel vriendelijk, glimlacht altijd (hetgeen bij een snel geërgerd  persoon als mezelf soms ergernis opwekt) en benadert opvoeden als een wetenschap, hetgeen mijn ergernis soms doet ontploffen. Ik denk dat ze meestal niet weet wat ze doet en het spijt mij, maar het is heerlijk om te zien hoe ze soms uit haar wetenschappelijke mama rol valt als de kleuter iets heel ergs doet en gewoon uit haar krammen schiet. Dan moet IK glimlachen. Ah de mens is toch een heerlijk wezen. Ze is zo ongeorganiseerd dat het mij pijn doet en is even goed in tijdsmanagement als een erwt. Voor iemand met als grootste talent tijdsmanagement (ik verwijs uiteraard bescheiden naar mezelf) kan dat een maagzweer veroorzaken, maar voorlopig houd ik het bij goede oude ergernis. Enfin ze is dus vriendelijk en glimlacht altijd en daar krijgt ze punten voor, al is het maar omdat ik zo zelf niet kan zijn.

Het monster dan. Jack-ass. De tijd zal uitwijzen of het een levensfase is of dat hij eeuwig zwaar gestoord door het leven zal gaan. Het feit dat hij met een porceleinen eetbord op mijn gevoelige schedel slaat, laat Claire niet uit haar rol vallen, ook al is ze er getuige van. Misschien zit er een gedragstoornis in de familie. Gelukkig is drie-jarige Jack soms even slim als dat zijn moeder goed is in tijdsmanagement en kondigt hij aan wie hij wil slaan. Dan ga ik over op anti-Jack modus en negeer ik hem zoals een koe haar vlaai wanneer ze graast. Hij is een irritante pestkop en ik wil maar al te vaak dat die koeienvlaai naast mij ligt om hem erin te duwen wanneer hij nog eens trots en doodgelukkig komt zeggen dat hij kaka in zijn broek heeft gedaan. Vandaag heeft hij trouwens zijn behoefte gedaan in de voortuin van een villa in een residentiële wijk. Zijn moeder heeft altijd zakjes bij. Ik ga voor: eeuwig zwaar gedragsgestoord door het leven. Ik kan hem op zijn dertig overal zien neerhurken om zich even te ontlasten. Hij heeft momenteel ook last van zijn onluikende manheid en ik citeer: my willy is going up and down and it hurts. Ah de dingen des levens.

Ik dacht dat ik eender welk kind graag zou hebben. Wel Jack heeft die mythe ontkracht. Ik tolereer hem enkel als hij normaal doet en dat is laat ons zeggen 10 procent van de tijd.

Gelukkig is er de kleine baby Nicolas van tien maand. Een prachtig engeltje voor wie ik mijn leven zou geven, tenzij hij brult en mijn trommelvliezen aan dingelen schreeuwt. Wat een volume komt daar uit! Dan wil ik hem mee in de koeienvlaai duwen. Het liefst doe ik neuze neuze met hem. Dan wordt hij helemaal stil en gelukkig, of ik blaas op zijn blote buik of draai cirkeltjes met mijn vinger over zijn wangetjes. We komen heel goed overeen, waarschijnlijk omdat hij mij niet kan tegenspreken en mij altijd wil knuffelen. Claire zet hem meestal gewoon op de grond en laat hem dan doen. Ik heb dat gisteren ook geprobeerd en hij is kei hard op zijn bakkes gegaan en beginnen bloeden. Gelukkig was zonder handen in dit geval niet zonder tanden! Maar mijn deo was plots niet sterk genoeg. Dus meestal zit ik met hem op de grond en beklimt hij mijn Everesten van gebogen benen, zonder extra zuurstof, maar hij krijgt er altijd prachtige appelrode wangetjes  van.

Buiten de wezens in mijn hut zijn er nog drie individuen het vermelden waard.

Rachel uit Canada, die ik nog niet zo goed ken, is uiteraard super want ze is zoals ik en houdt van eten, cocktails, cultuur en yoga dus ze is vanzelf fantastisch. We gaan dit weekend samen verder op ontdekking in de stad. Onder andere in Chinatown, ik houd mijn hart vast, maar hoe erg kan het zijn?

Sam, mijn yogaleraar is een tweede belangrijk individu. Hij ruikt altijd zo fris naar waspoederreclames als hij op mijn iets minder fris en bezweet lijf komt zitten om mij in vijf te buigen en zegt dat ik moet inademen. Ik lijk dat soms te vergeten. Je zou voor minder met zo iemand bovenop u, het lijkt alsof ik de frisheid niet wil uitademen. Om een of andere reden trekt die man mij aan. Ook al is hij ouder en ziet hij er raar uit in zijn marcelleke. Hij ruikt gewoon zo fris! Frisse mannen zijn er niet voor het rapen. Ja ruik maar eens onder die oksel of tussen die tenen!

Mijn derde en laatste wezen is ook een fris exemplaar. Niet moeilijk als je elke dag uren in de zee ronddrijft. Evan is duikinstructeur en houdt van haaien zoals ik van mensen houd (alleen ergeren ze hem niet). Heel zijn lichaam zit onder de haaientatoeages. Als hij een foto van een haai ziet praat hij erover en soms ertegen (hmm) zoals ik over of tegen baby Nicolas. Momenteel is hij twee weken op haaiexcursie. Toen hij mij erover vertelde werd hij even gelukkig als Jack die in zijn broek heeft gedaan.

Hij is de meest superieure persoon die ik ken en meteen ook de eerste alfa man die ik tegenkom (voor zij die zich wederom in hun gat voelen gebeten, ja, jij bent ook een alfa man!). Zes jaar geleden is hij door de zwaartekracht van een ladder op de derde verdieping naar beneden gezogen en heeft hij een schedelbreuk opgelopen (over een NDE gesproken! Ik zeg het: superieur, en dan vooral aan mij!). Move over Iron man, Evan zit vol titanium (maar Iron man misschien ook?)! Stiekem hoop ik altijd dat er metaalgeluid klinkt als ik op zijn hoofd klop. Maar hij biept ook niet op de luchthaven, helaas. Hij praat plat Australisch, maar is hyper intelligent, hetgeen mij altijd een beetje in de war brengt, maar ook zeer grappig is en net zoals Nicolas knuffelt hij graag (mensen en haaien). What's not to like?

Ampersand

Gewoon omdat het een nieuw woord is dat ik moet oefenen. Ampersand, ampersand, ampersand. Het was de naam van een atypische boekenwinkel die ik op deze atypische dag ben tegengekomen. Hoe een typische dag er voor mij uitziet zal ik in de toekomst laten weten, mogelijk vanuit het ziekenhuis met een gebroken nek omdat ik van mijn stoel ben gevallen omwille van de saaiheid ervan (de dag, niet de stoel). Vandaag was niet zo een dag... Om te beginnen was hij vrij, dus ben ik om kwart voor zeven opgestaan om te ontbijten. Ik moest wel, want om negen uur was het yoga tijd en als je later dan twee uur voor yoga eet, is de kans niet helemaal onbestaand dat volgende dingen gebeuren: a) je laat de godganse les boeren hetgeen de ademhaling verstoort, b) je laat de hele les scheetjes, hetgeen de buren verstoort en gewoon ook belachelijk genant is, zeker als er geluid of geur mee gemoeid is en de leraar beslist dat je hulp nodig hebt in een pose die je darmen samendrukt, uiteraard is dit volledig hypothetisch en mij NOOIT overkomen, c) het eten holderdeboldert mee in je maag tot het het zodanig beu is dat het er niet meer in wil zitten en gewoon rechtsomkeerts maakt, wederom genant en daarenboven ook nog eens walgelijk, mij ook nooit overkomen buiten mijn hoofd. Dus eten voor zeven uur! Dolgelukkig huppelde ik iets voor negen de berg af op weg naar een gasvrije yogales die mij zo hard deed zweten dat het in mijn ogen kwam en begon te prikken en ik van mijn mat gleed. Het is onmogelijk op alles voorbereid te zijn, helaas, maar volgende keer doe ik een rambo hoofdband aan, het kan mij niet schelen hoe ik eruit zie. Iets uitgeputter klauterde ik de berg weer op om te douchen en hem dan weer naar beneden te trippelen om de boot naar Sydney te nemen.

Deze keer niet alleen, maar met mijn geestelijke tweeling, Rachel. Ze is alleen een seconde vroeger geboren als het op coolheid aankomt. Geen toeristische zever meer voor ons. Wie cool wil zijn, moet naar coole plaatsen, zoals Surry hill en Paddington en Wooloomooloo, coole dingen eten en drinken, zoals mini citroen taartjes, celder-limoen sapjes en hamburgers (want die zijn altijd cool), cool praten (dat kan ik niet, ik ben een praat-seut, ampersand) en cool doen tegen wildvreemden. Dat laatste lukt mij wonderwel. In het eethuisje waar ik mijn hip drankje bestelde, uitte de wildvreemde man achter de besteltoog zijn respect voor de manier waarop ik de naam van mijn drankje uitsprak (lagina, ik weet het, wie benoemt er nu een drankje met een woord dat rijmt met vagina? Maar doe het op zijn Vlaams en het komt goed in dit land). Toen ik hem gepast betaalde en hij opmerkte dat ik slim was omdat ik kon tellen en dat wel kon aprecieren, liet ik hem meteen ook weten dat ik onhandig was toen ik al mijn kleingeld op de grond liet vallen. Hoe cool kan iemand zijn? Ik heb ook letterlijk gezegd terwijl ik alles probeerde bijeen te rapen met mijn in veel te strakke broek gehulde billen in de lucht: ik ben niet alleen slim, maar ook onhandig! Toen al mijn geld van de grond was geraapt stootte ik de prijskaartjes van de coole nootjes op de toog tegen de grond. Hij kwam niet meer bij van het lachen en was met mij getrouwd als ik hem in de ogen had gekeken op zijn bambis. Maar dat is het moment dat ik mij even afsluit van de wereld om mijn schaamte te verwerken en eens goed met mezelf te lachen en dan kijk ik niemand in de ogen. Dus ik ben nog steeds ongehuwd. Gelukkig was de volgende toogman homo en kon ik weer mijn coole zelf zijn! It is a work in progress...

Het leven zoals het is: in mijn geval, mega mindy!

Er is een knoop doorgehakt! Ik blijf nog hier, tussen de luiers, de groene snottebellen en de slecht gedragende kleuter tot minstens eind oktober. Het is mijn missie om dat monstertje te bekeren, ik voel mij een non om een of andere reden, klaar om een duiveluitdrijving te voltrekken. Niet overdrijven hoor ik u denken, maar ik zweer het u, op sommige ogenblikken verandert er iets in zijn blik en weet ik dat hij zich zonder pardon buiten proportioneel gaat misdragen. Dat kan zich in verschillende vormen manifesteren. Ofwel gebruikt hij zijn broertje als speeltuin en springt hij erop, ofwel bijt hij in mijn billen, ofwel veegt hij zijn acherste met een doekje af en wrijft hij het in mijn nek, what the fuck? Volgende keer hij dat doet duw ik hem in de wc voor ik erop ga zitten. Als hij brult, brul ik in zijn gezicht terug en dan verschiet hij zo hard dat hij en zijn broer beginnen huilen, maar het lijkt effectief, want hij heeft het sindsdien niet meer gedaan. Zijn mama knuffelt hem en geeft hem de borst en ik zweer het u, moest ik melk produceren zou ze hetzelfde van mij verwachten. ZOT! In plaats daarvan worstel ik letterlijk met hem en probeer ik zoveel mogelijk mijn instinct te volgen en niet de bizarre wetenschappelijke benadering van de mama. Elke dag vertelt ze mij wat ze heeft gelezen in een of andere pseudo wetenschappelijke publicatie en vertelt ze mij hoe ze wil dat we allemaal op eenzelfde lijn zitten. De papa en ik zitten op een lijn, nu moeten we haar er nog opkrijgen, ha! Enfin de kleuter komt mij altijd opzoeken om te spelen and I have him right where I want him to be! Het is een kwestie van tijd voor hij mij als een goede misdinaar wijn komt brengen!

Op mijn vrije dagen, zoals vandaag, maak ik postpakketjes, ga ik winkelen in heerlijke boutiekjes en zoek ik lekker eten. Dat lekkere eten wreekt zich op mijn gewicht uiteraard, dus om een break even te creëren doe ik aan sport, soms lopen op de stranden, hoe vreselijk voor mij! (wie wil mijn problemen hebben?) meestal yoga... Ik heb een heerlijke leraar gevonden die mij in de meest bizarre poses, asanas voor gevorderden, wringt tot ik voel dat mijn lichaam volledig loskomt. Het is overigens een van de enige vormen van lichamelijk contact dat ik hier heb... Or is it? In ieder geval die man kent geen gène en duwt erop los waar geduwd dient te worden. Ik word er sterker en leniger door en ik kan genieten van de heerlijkste gerechten in ruil voor hier en daar een niet te bescheiden zweetplek! I like it.

Helaas doe ik de meeste dingen hier alleen. Dus.., het wordt mijn missie jullie hierheen te halen. Wie beslist te komen kan zich verwachten aan de meest prachtige plekjes, heerlijke, reeds geteste maaltijden en uiteraard een gezelschap om u tegen te zeggen. Zij die bovendien het lef hebben een ticket te kopen krijgen er van mij de beste tips gratis en voor niets bij. Ik kan zelfs gidsen, want laat dat nu net iets zijn waar ik niet slecht in ben en dat ik doodgraag zou doen! Dus allen hierheen het is het allemaal waard, geloof mij!

Perthfect

Na ongeveer twee maanden droog te hebben gestaan, was het vandaag weer zover... Geweldig nieuws ik weet het! Het was ook formidabel, ik heb er ongelooflijk van genoten en ik voel mij als herboren! Waw! Met wie hoor ik jullie vragen? Waar? Hoe? Wat? Wanneer? Wel, sit back, relax and enjoy the juicy story.

Om kort op jullie vragen te antwoorden... Met Saskia, in Perth, met de auto, from Picasso to Warhol, vandaag om 17 uur. Inderdaad, ik was weer in een museum. Driewef hoera voor mezelf. Meteen ook een tentoonstelling om de vingers van af te likken (letterlijk, confer infra). Heerlijke explosies van vorm en kleur van de grootste modernisten. Mijn favorieten waren vandaag Matisse en Calder. Moest de suppoost niet helemaal weg zijn geweest van Saskia en ons niet onophoudelijk gevolgd zijn zowel in massa als in lijfgeur (waarom dragen zo'n mensen stevast polyester?), had ik nu zeker een majestueus origineel in plaats van een belachelijk postkaartje naast mijn bed hangen. Ik was heel eventjes vergeten hoeveel ik van moderne kunst houd en hoe gelukkig de pispot van Marcel Duchamp mij kan maken. Het genie van anderen doet mij snakken naar de ontwikkeling van mijn eigen creativiteit. Ik moet mij inhouden om geen schildersezel te kopen en veel te veel geld uit te geven aan penselen die zo zacht zijn dat ik er liever mee over mijn kaak en rond mijn neus wrijf (zodat ik NET niet moet niezen) dan dat ik ze in verf doop. De Julia Roberts wannabe vanop de fiets in China liep weer grijnzend (a la Mona Lisa deze keer) rond in een museum in Perth met een denkbeeldige baret op haar dak. Voor de kunstbarabaren onder u (ieder zijn ding) laat mij een vergelijking maken met eten (waar ik eveneens van houd en jullie ongetwijfeld ook, voel je maar aangesproken, ik heb het tegen u). Sluit je ogen (nu nog niet, maar na het lezen van het eetdeel) en beeld je een groot buffet in ter gelegenheid van het einde van de economische crisis voor de aandeelhouders van Belfius (de bank, niet de bacterie in Yakultjes). Carpaccio van alles wat goed voor je is, een overvloed aan genetisch gemanipuleerde seizoensgroenten, geroosterd in olijfolie, prachtige pasta's in fenomenale kleuren en smaken waarin ergens een Italiaan in moet verstopt zitten als EXTRA verrassing, kazen in alle kleuren van de regenboog met knapperige stukjes brood, vers uit de delifrance verpakking, 100 kleine taartjes die smelten op de tong als sneeuwvlokjes met taartsmaak... Hmm waarover gaat het nu weer? Ahja de kleuren en smaken die ik ervaar bij het bekijken van moderne kunst. Picasso is een tafel vol tapa's, Matisse een bord vol mals vlees met fijne, krokant gekookte groentjes, Calder een plateau met de grootste variatie olijven die je je kan indenken, Johns een spiegel gevuld met javanaiskes en Warhol... Een taloor soep, van Campbell's.

Voor zij die licht teleurgesteld zijn in bovenstaand relaas en iets helemaal anders hadden verwacht, het spijt mij. Ik ben Fifty Shades of Grey aan het lezen aka porno voor vrouwen en het is zich precies aan het manifesteren in mijn taal. Ik zou mij daar eigenlijk zorgen over moeten maken, aangezien het abominabel slecht is geschreven en het verhaal, mij maar half kan (hand)boeien. Zij die het hebben gelezen weten waarschijnlijk over welke helft ik het heb... Waarom doet de wereld alsof dit een fenomenaal literair mirakel is terwijl het geen (schaam)haar beter is dan de romannetjes die de mevrouw op de camping mij ooit gaf omdat ze had gezien dat ik Stieg Larsson las (ik ben er nog steeds niet uit wat Stieg en Stationsroman met elkaar gemeen hebben, buiten dat ze beide uit papier zijn gemaakt).  Zij die het niet hebben gelezen, veel boem boem, weinig bla bla, om Mieke Vogels te parafraseren. Niet de moeite, wacht op de film! Ik kan niet wachten om te zien hoe preuts Amerika dat in beeld gaat brengen. Ondertussen moet ik het boek wel uitlezen natuurlijk!

Reizen met een huisdier

Het is een vreemde gewaarwording, geluk. Ik ben het niet gewend volledig ontspannen door het leven te gaan, iedereen die ooit heeft gedacht dat ik de bezem uit mijn achterste moest halen... Hij is eruit. Nooit eerder is het mij gelukt mijn omgeving te laten voor wat die is en de controle op te geven, waarvoor mijn excuses aan al zij die eronder hebben geleden. Hier moet ik er zelfs geen moeite voor doen. Ik heb het gevoel in pure rust te zweven. Maak u geen zorgen, ik ben niet high, hoogstens een tikkeltje meer ontspannen na de Mojito mix (man, dat is heerlijk en je moet het gewoon in je glas kappen, ideaal voor luie mensen). Tenzij mijn vriendin Saskia (bij wie ik een weekje in Perth logeer) weed in de koekjes heeft gedaan ben ik volledig drug vrij. Of het is de suiker in de koekjes. Ze zijn zo lekker dat ik er constant aan denk. Ik kan mijn gedachten nergens bijhouden, want ik wil alleen maar koekjes. En elke hap die ik van een koekje neem is er een dichterbij het feit dat het koekje dadelijk op zal zijn. Het is pijnlijk dat te moeten inzien. Oh neen, ik herken dit gevoel, ik ben verliefd op koekjes... Maar ik heb zoveel honger, plots. Saskia opperde net dat de kindjes waarvoor ik zorg mij misschien wormen hebben gegeven. Huh? Moeten kindjes bij de geboorte ook ontwormd worden? Zoals kittens en puppies? Ik hoop dat het wormen zijn (reizen met een huisdier heb ik altijd willen doen), dan kan ik zoveel koekjes eten als ik wil en zullen enkel zij groeien...
Ik overeet mij slechts een aantal maal per jaar, kaasfondue is een van de indigestiemakers in mijn geval, maar nu ik vol levenslust zit, lijken alle andere soorten lusten ook de kop op te steken. De lust voor eten is deze avond bijvoorbeeld in een zonde overgegaan. Ik heb zoveel gegeten dat er geen plaats meer was voor lucht in mijn longen. Ik kon enkel oppervlakkig ademen en de verse nachos lagen als een stonehenge steen op mijn maag. Ik hing in de zetel met mijn benen gekruist en elke keer ik met mijn voet op en neer ging klotste het. Ik voelde het niet enkel, het maakte ook lawaai. Best wel grappig. Hoewel ik waarschijnlijk minder zal lachen als ik een tweede kin tegenkom een van de volgende dagen. Ach het maakt allemaal niet zoveel uit. Zolang ik kan genieten geloof ik niet dat er iets mis is met mij!

Om ter eerst...

Ik heb een fantastisch Australisch product ontdekt. De eerste vijf die mailen ontvangen het in de brievenbus!

Assepoester meets Mary Poppins

Ik ben geen wees, ik praat niet met muizen (enkel met kakkerlakken) en ik ga niet gebukt onder een boze stiefmoeder en twee krengen van stiefzussen. Toch flitst er af en toe een beeld van assepoester door mijn hoofd als ik weer eens de afwas sta te doen, of het eten klaarmaak of opruim of de vloer veeg terwijl de ouders rustig in bed liggen of buiten een sigaretje roken en een pintje drinken. Het is niet constant zo, ik wil jullie zeer zeker geen fout beeld geven, maar het doet mij wel nadenken over het dagelijkse leven en de eindeloze cyclus die gepaard gaat met het hebben van een vaste honk en kinderen. Ik geloof dat iedereen maar roeit met de riemen die ze hebben... In dit huishouden ben ik een extra paar riemen. Maar ik voel mij regelmatig de roeiers in die grote olympische roeiboten en ik zie de ouders als die kleine mensjes die vooraan god weet wat zitten te brullen tot ze even rood zien als de rest van het team.
Mijn riemen zijn alvast niet dezelfde als die van Mary Poppins. Een dikke helaas en een zucht. Wat zou het heerlijk zijn om met een vingerknip de CONSTANTE rommel in dit huis te ordenen, of de kinderen hun medicine te geven, waarvan ik zeker ben dat er een goede scheut rum in vermengd zit! Neen, ik buk mij honderd keer per dag om spullen op te rapen en als ik cupcakes maak zijn ze heerlijk en rumloos, maar zien ze eruit alsof ze door een trein zijn aangereden, zowel in het heengaan als in het terugkomen. Ik noem ze picasso cakes. Er is nog werk aan de winkel. Enfin, mijn dagen bestaan uit het ontdekken van korsten oud baby eten in mijn haar en het meten van de kwijlslierten van de baby. Amaai die kunnen fameus lang worden, vandaag een van 43 cm!
Zaterdag vertrek ik voor een weekje naar Perth (verdorie vijf uur vliegen!). Eindelijk volle nachten zonder baby gebrul dat door merg en been en mijn oorstoppen gaat en eindelijk een week waar de enige vlekken op mijn kleren door mijn eigen onhandigheid zullen worden veroorzaakt. Ik kijk ernaar uit.

Weten wat men wil

Anderhalve maand geleden ben ik vertrokken met een missie. Een ambitieuze missie om afstand te nemen van mijn leven. Om het te bekijken zoals men een schilderij van Seurat bekijkt (een schilder die met puntjes schildert voor zij die niet hebben opgelet in de lessen esthetica). Van ver weg. Soms zitten we met onze neus zo dicht op de dingen dat we ze niet zien. Iedereen heeft de ijskast al wel eens opengetrokken op zoek naar bijvoorbeeld de boter, en die niet gevonden. En dat terwijl die letterlijk vlak voor u staat, onschuldig in haar vlootje, je kan haar zelfs ruiken, maar als een mol met cataract zou je er nog eerder met je neus inzitten dan ze te zien. Ik kan de ergernis in mijn moeders stem nog horen nadat ik heb geroepen: 'Ik zie ze niet!' en zij antwoordt: 'Vlak voor uwe neus.' Meestal moest zij dan van tafel opstaan om het te komen aanwijzen en altijd stond de boter 'vlak voor mijne neus' en had ik ze oprecht gemist.
Ik kan u vandaag met veel vreugde mededelen dat ik heb gevonden wat ik zoek, en het is niet de boter. Uiteraard loop ikzelf voor het grootste deel al 28 jaar onder mijn neus rond. Maar net zoals de boter in de ijskast vond ik mezelf niet. Wat is er veranderd? Geen idee! Het is allemaal begonnen deze ochtend in het kleine kamertje. Het enige kamertje waar ik soms rust heb. Ik zeg soms, want de baby kan ik meestal niet alleen laten, zelfs als de natuur mijn onderbuik begint te kneden. Ik was dus voor de verandering even rustig op mijn gemak en voelde mij miserabel. Doodop, nog altijd keelpijn, koud en op de foute plek (niet het toilet, maar het continent). En toen wist ik het. Ik wist in een vlaag van helderheid hoe ik wil dat mijn leven eruit ziet en dat is een buitengewone stap voor mijn mensheid. Ik heb mijn missie volbracht! En dat terwijl ik er zeker van was dat ik eeuwig zou moeten rondzwerven om mezelf tegen te komen. De alchemist heeft er langer over gedaan. Narciss of Goldmund, ik wil het kwijt zijn, ook (prachtige verhalen van Paulo Coelho en Herman Hesse voor zij die niet hebben opgelet in conversaties met mij). 
Tijd om naar huis te keren, want dat is wat men doet na een geslaagde ontdekkingstocht, hoor ik u van ver denken. Maar ondanks de metershoge golven van heimwee die mijn gemoed neerdrukken en ondertrekken, gaat dat niet. Hoezeer ik ook tussen jullie, mijn aller dierbaarsten, wil vertoeven, nu ik de boter heb gevonden moet ik genieten van de heerlijke meerwaarde die ze aan mijn boke geeft. Wie krijgt er net als ik plots heel veel zin in een boterhammeke met veel boter en net voldoende choco, of een schelleke kaas, of gewoon een smoske? Laat het u smaken!

AnneAStASIA

Het is eigenlijk een wonder dat ik nog leef. Als dit de middeleeuwen waren, zou ik er al lang niet meer zijn. Niet dat het iemand zou deren, er zouden geen blogs zijn en geen airmail en in dit geval vermoed ik ook geen locale postbodes. Eer het bericht van mijn heengaan jullie bereikt zou hebben waren jullie zelf waarschijnlijk al opgegeten door de pieren. Amaai, als ik een beetje verder denk zou ik hier in de middeleeuwen, in het allerbeste geval, waarschijnlijk aboriginal zijn en in mijn blote, niet zo witte, billen spelen op mijn didgeridoo (spelling moeten gaan opzoeken), of als ik dan toch witte billen had zaten ze nu mogelijk tussen de rotte tanden van de autochtone bevolking.
Momenteel heb ik het gevoel dat mijn leven aan een zijden draadje hangt. OK, OK ik ben kleinzerig, maar accepteer dat nu maar gewoon. Mijn keel/linker oor doet ongelooflijk veel pijn en omdat ik niet met een baxter rondloop waarin gember-citroen-honing thee zit die constant in mijn keel drupt via een rietje, kan ik nu niet meer slikken. Met als gevolg een overdaad aan speeksel in mijn mond. Ik kan geen spuugbakje naast mij zetten, want dan krijg ik China flashbacks en als er iets is dat ik NOOOOOOOOOIT ofte nimmer ga doen is het spuwen, tenzij ik een bobooke heb en geen ontsmekkingsmiddel(maar dan nog is het altijd zeer ingetogen en zo elegant mogelijk, schrap dat laatste, mijn handigheid laat dat niet toe). Ik beloof trouwens tussendoor dat dat de langste zin van mijn relaas zal zijn. Over China gesproken... Ik heb hier al elke dag verkeersproblemen veroorzaakt. Iedere keer ik moet oversteken wacht ik tot alle auto's weg zijn. Maar alle auto's wachten tot ik oversteek. Dit zorgt voor lange rijen auto's die NIET toeteren, maar geduldig blijven wachten tot ik uit mijn gemijmer ontwaak en doorheb dat Chang Li in de verste verte niet te bespeuren is, tenzij achter het fornuis bij de Chinees op de hoek. Ik probeer het zelfs niet meer te begrijpen.
Maar om even terug te komen op mijn tere keel. Het komt door de kou. Ik heb het constant koud. Die ongelooflijk mooie, maar vaak oh zo onintelligente Australiers doen niet aan centrale verwarming. Dus als het 's nachts 6 graden is, is het 's nachts 6 graden, ook in mijn bed. Om het warm te hebben doe ik elke dag aan sport. Ik heb goedkope loopschoenen gekocht en een yogamat en wissel deze gebruiksvoorwerpen af. Dan zweet ik uiteraard als een varken in een hoogoven, schreeuwen mijn spieren om een ninja massage, neem ik een warme douche en koel ik langzaam terug af naar 6 graden, maar de langvergeten Chinese warmte flakkerde toch weer even op. Morgen koop ik een bontjas, bontmuts en wanten, neen handschoenen want ik moet kunnen typen, en doe ik dat allemaal 24 op 24 uur aan tot de lente zich laat zien. Ik vertel de kindjes dan wel dat ik een langverloren Russische prinses ben die nooit ouder wordt en AnneAStASIA heet en dat mijn land al mijn geld heeft gestolen en ik daarom hun pipi opkuis. Ik denk dat ze het zullen geloven!

Nanny sophie

Verdorie!! Ik had vandaag zoveel goede blog ideeen (sorry vanaf nu geen trema's meer, ik heb een Hong Kongees toetsenbord gekocht en die hebben blijkbaar geen trema's nodig) om jullie mee te verblijden, maar ik ben zo moe dat ik ze gewoon ben vergeten. Hopelijk brengen mijn vingers raad.
Ik ben dus moe. 12 uur lang het huishouden (van iemand anders) doen is een hele aanpassing, vooral als er in dat huishouden twee koters rondlopen/kruipen. Jack is drie, de baas in huis, een scenemaker van hier tot in lalaland en krijgt nog borstvoeding (ben ik de enige die dat raar vind?). Met hem heb ik nog geen band. Hij wilde mijn hoofd afhakken, in een zak steken en verkopen in zijn winkeltje (ben ik de enige die dat raar vind?). Hij is ook een grote fan van Dart Vader, pff, opnieuw... raar?
Nicolas is 7 maanden, mijn beste vriend en houdt al heel veel van mij, mijn rug is stijf van die overal mee naartoe te zeulen. Ook hij krijgt nog borstvoeding, maar dat vind ik iets minder raar. Het enige waar ik een mini probleem mee heb is dat ik hem borstmelk moet geven als de mama, Claire, er eventjes niet is, wacht dat klinkt niet helemaal ok. Ik moet hem een papfles waar borstmelk van HAAR in zit geven, sorry moedermelk (zo moe ben ik, borstmelk... hihi). Neen, ik heb er niet van geproefd, dus ik weet niet of het naar cocosmelk smaakt (hetgeen ik trouwens echt kei lekker vind), maar ik weet wel dat het stinkt en ik weet ook dat mijn borsten pijn begonnen doen toen ik zag hoe die kleine aan die papfles 'zoog'. 'Zoog' omdat hij alles deed behalve zuigen. Bijten, ronddraaien, van het een naar het ander kijlen met zijn tong, vastpakken met zijn handen... Ik voelde mij indirect gemolesteerd... Enfin hopelijk moet ik dat niet teveel doen, want als die kleine altijd gaat niezen met zijn mondvol, word ik ZOT. Aan de kwijl heeft mijn beperkte smetvrees zich al aangepast maar om ook nog eens onder de snot (of is het het snot?) EN borstmelk te zitten is teveel van het goede. Plus ik heb mijn Chinees detolflesje in China gelaten. PANIEK! Enfin die was van korte duur, want toen ik de kleine in zijn veel te kleine plastiek babybadje op het aanrecht stak en hij in zijn wildheid de stop eruit had getrokken ben ik helemaal afgespoeld. Ik had het eerst niet door, omdat het water op lichaamstemperatuur was. Het is het aanhoudende watervalgeluid dat mij uit mijn gemijmer heeft gehaald. Dat geluid, besefte ik veel te laat, betekende ALTIJD gevaar! Ik was dus doorweekt met vuil babywater en ik zweer u dat er een mini kakatje in dreef. Waar dat naartoe is... God mag het weten. Morgen ga ik een was insteken!
Tot daar mijn huishoudster verhalen. Ik ben in Australie! In Manly, Sydney dan nog wel. Stranden waar ik ook kijk, heuvels rondomrond die mijn billen weer tien jaar jonger gaan doen lijken (dan kan ik trots op Chinese weg-WC's gaan pronken), kayak yoga (ga ik volgende week hopelijk uittesten), en gewoon fantastische taferelen die ik steeds vergeet te fotograferen. Dat hebben jullie dus nog van mij tegoed via Facebook. Nu ga ik gewoon slapen!

AS in astralië

Weten jullie nog wat NDE betekent? Ik hoop van wel, want het was weer zover. De meesten onder u zijn waarschijnlijk wel op de hoogte van mijn vliegangst? Beeldt u eventjes uw eigen doodsangst in. Maakt niet uit of het kakkerlakken zijn (hier ben ik weer), of wakker worden in een bed vol clowns of dat er een stofje op de vloer ligt (you know who you are!). Beeld je dan in dat je een paar uur in die angst moet leven. Ik moest 50% van mijn vlucht van Hong Kong (I love you) naar Kuala Lumpur (I don't know you) doorbrengen in een typhoon type tien. Voor de leken: in België zou het natuurrampenfonds een Griekenlandstatus verkrijgen na zoiets. Ik zat dus in een vliegtuig te schudden en had plots nieuw respect voor de fristiemoleculen die ik als kind altijd door elkaar schudde in mijn busje om tien uur, waar een mens aan denkt in tijden van zware emotionele druk... Het vrouwtje naast mij prevelde schietgebedjes en maakte niets anders dan kruisjes, dat hielp! De stewardessen sloten hun ogen in paniek en ik, die maar een half kalmeerpilleke had genomen, terwijl er minstens een dosis van 17 nodig was, ben gaan liggen om stilletjes te sterven. Het voelde niet zo erg toen ik lag. De zwaartekracht heeft een andere impact op het lichaam als je horizontaal ligt en ik was maar een beetje hysterisch. Toen onze gordel dan eindelijk uit mocht heb ik mijne nog straffer aangespannen en is de stewardess mij spontaan twee glazen rode wijn komen aanbieden die ik ad fundum heb binnengekapt. De rest van de vlucht is vaag. Ik ben op één of andere manier overgestapt op de volgende vlucht naar Sydney, waar ik mijn pillendosis gevoelig heb verhoogd, mij heb neergelegd en eigenlijk nog altijd niet ben bekomen van het effect...

Bye bye Hong Kong, bye bye Micky!

Het moet eruit! Niet het afschuwelijke durian dessert dat rook en smaakte naar ajuinen en zweetvoeten en nu zwaar op mijn maag ligt(het is zweetvoeten week heb ik de indruk, is dat iets internationaals?). Ook niet het shot slangen en scorpioenen likeur dat smaakte naar rotte, half vergane vis. Het is iets anders. Ik moet eerlijk zijn. Mijn leven is ZALIG! Morgen vertrek ik uit Hong Kong. Niet om naar huis te komen, neen! Om naar Australië te vliegen! Maar wel met een klein beetje pijn in het hart, want ik heb zo een waanzinnige week achter de rug, dat ik die week als één van de beste uit mijn leven moet catalogeren. 30% dank ik aan de stad 70% aan mijn gezelschap. Overal hebben ze mij mee naartoe genomen. Of het nu een rooftop bar was met een uitzicht om U tegen te zeggen en Rihanna en Lady Gaga op repeat of een klein restaurantje, met badkamertegels tegen de muur, goedkoop bier en een illegaal terras op straat tussen de ratten en de kakkerlakken, die ik nog aan mijn tenen voel knabbelen of op mijn benen voel springen. De eigenares van de tegelgelegenheid noemde de ratten Micky, maar volgens mij is dat een muis. In ieder geval 'Micky tomorrow bye bye' is wat ze bleef herhalen toen ze de ratten zag, ik vrees ervoor... Het zullen herinneringen zijn die ik heel mijn leven zal koesteren. Het buitengewoon heerlijke, pikante eten ergens op de zevende verdieping van een gebouw waarvoor hoeren staan te tippelen in niet veel meer dan een brede broeksriem of het gesprek over gemuteerde kakkerlakken en hun buitenaardse voortplantingsmethoden die zo gruwelijk zijn dat mijn dessert net eventjes terug is gekomen nu ik eraan denk. Waarom moest ik er per se van proeven? Ik was verwittigd dat het walgelijk zou zijn. De geur deed mijn maag in elkaar krimpen en toch moest ik het in mijn mond steken en doorslikken, meer dan eens, want eentje is geentje. Dat gevoel krijg ik hier meer en meer. Alles wat mijn pad kruist moet ik metaforisch proeven. De gulzigheid waarmee ik dat doe beklaag ik mij soms achteraf. Sommige dingen zijn moeilijk te verteren, maar andere zijn zo heerlijk dat het gevoel van gelukzaligheid verslavend werkt en de proef-locomotief gaande houdt. Zij die mij een beetje kennen weten dat ik een onstilbare honger heb naar wereldse lekkernijen (ik krijg er warempel honger van) maar ook het leven zelf begin ik meer en meer als een gastronomisch proces te ervaren. Een heerlijkheid met ontelbare smaken, kleuren en texturen. Ik ben benieuwd of Sydney mij zal smaken, maar eerst moet ik natuurlijk genieten van het vliegtuigeten, zucht...

Even later...

De seconde dat ik door de Chinese paspoortcontrole liep, hetgeen MEGA lang duurde omdat mijn ouders het ooit nodig achtten mij drie extra namen te geven en de Chinese ambtenaar dat niet begreep, voelde ik mij 20 kg lichter. Dit is eigenaardig omdat ik juist 20 kg zwaarder was vanwege de bij nader inziens niet zo levensnoodzakelijke dingen die ik in mijn rugzak meedroeg. Ik leefde nog en was dus niet ter dood veroordeeld voor een peulschil, had geen levensbedreigende ziektes opgelopen en was niet plots geel geworden (mijn allergrootste angst hier). De grote oversteek heb ik gemaakt met twee Zwitsers en twee Belgen. Mijn Vrienden voor het leven van de bus. Zoals ik al zei, samen plassen schept een band... We zijn dus samengebleven en hebben het samen overleefd (miserie doet wat met een mens en brengt ons dichterbij elkaar). Iedereen verblijft op een andere plaats. Zij in veel te dure hostels verspreid over de stad, ik op een zetel bij drie kerels! Via via heb ik die zetel kunnen bemachtigen bij Filippo, Francesco en Dennis uit respectievelijk Italia, Chile en Brazil. Ik denk niet dat ik ooit ergens zo hartelijk ben onthaald als hier, behalve misschien in de Ritz-Carlton gisteren. Daar zijn mijn Vrienden voor het leven en ik heen gegaan om het glas te heffen op Hong Kong. De Ozone bar is (voorlopig nog) de hoogste bar ter wereld en gelegen op de 118de verdieping van het Ritz-Carlton hotel. Er zijn geen woorden die kunnen beschrijven hoe dat was. Ook wou ik dat ik ieder van jullie de cocktails kon laten proeven die we daar bestelden (allemaal een andere en dan doorgeven). Maar voor 22 euro mag het al een tongstrelende ervaring zijn vind ik. Uiteraard moest ik ook een kijkje gaan nemen in de WC's (ik ben getraumatiseerd) en ik moet eerlijk zeggen dat ik er zo goed als mijn slaapzak in had uitgerold. Super grote ramen, een uitzicht om U tegen te zeggen en geen inkijk van perverse, harige individuen. Er stond ook super lekker ruikende lotion, dus mijn Vriendinnen voor het leven en ik hebben ons er ook helemaal mee ingesmeerd, met een soepel en heerlijk geurend velletje als gevolg. Als ik mij niet ben aan het bezatten op grote hoogten, verken ik de stad, Die voor mijn part met New York kan wedijveren voor een gouden medaille in de AStedengids. Shoppen in New York is niets vergeleken met shoppen in Hong Kong. Gisteren op de Ladies Market bijvoorbeeld, voelde ik mij een huisdier. Door iedereen werd ik geaaid en als braaf en lief en mooi bestempeld tot ik wegging zonder iets te kopen. Op dat moment werd ik naar het metaforisch asiel gebracht en hadden ze geen tijd meer voor mij, of scholden ze mij uit voor gierige trut. It's not personal, it's business... Voor mij is het bullshit. Een andere ervaring had ik in de IFC mall. Het moment dat ik binnenkwam wist ik dat ik in de problemen ging komen. Ik voelde mij als een afgekickte verslaafde in een Mexicaans drugslab. Prachtige winkels, ruimte, muziek, de hemel op aarde voor een persoon met een diepgewortelde liefde voor het kapitalisme. Maar ik had een missie. Ik moest enkel naar de Apple store om twee gadgets te kopen om mijn iPad mee te pimpen. Ik ben er welgeteld 3 minuten binnen geweest. Er werkten vandaag 200 mensen. 1 daarvan was mijn persoonlijke, super snelle verkoper en een andere mijn super snelle kassier, nu pas besef ik dat ze een snelle wissel hebben gemaakt, want het was niet dezelfde en neen niet alle Chinezen lijken op elkaar. Aan elke tafel kon worden afgerekend. Geen kilometerslange files, geen trage bedienden, geen uitverkochte items, gewoon een goed draaiende fabriek. Ik was van mijn melk. Ik moest gaan zitten om te bekomen. Er waren geen stoelen meer vrij, dus heb ik mij geinstalleerd op de schminkstoel in de Bobbi Brown winkel, waar ze mij automatisch begonnen te plamuren. Ik was lang van mijn melk, want ik heb blijkbaar een lippenstift gekocht die JUIST dezelfde kleur heeft als mijn lippen, for god's sake! Maar oh wat was het heerlijk! Wat is Hong Kong waanzinnig en hoezeer kan ik ieder van jullie aanraden uw volgende citytrip naar hier te boeken en uw winkelbudget voor een jaar op te sparen om het hier te komen uitgeven! En wie een gids nodig heeft, kan mij boeken via gekend adres. Ik doe het met heel veel plezier in ruil voor een cocktail op grote hoogten!

Van punt A naar punt B

Na twee weken aan een slakkentempo te hebben geleefd in het idyllische Yanshuo, waar mezelf voeden de zwaarste uitdaging was en het niet oververhitten die uitdaging op de hielen zat, was het universum het blijkbaar beu mij het leven makkelijk te maken.
De dag dat ik naar Hong Kong vertrok was goed begonnen, maar werd alsmaar grimmiger omdat ik mezelf als een über autist zat druk te maken over het feit dat ik mij moest verplaatsen van punt A China naar punt B China, Hong Kong. Tegen dat het zover was om 23 uur had ik een middenrifkramp en darmonweders doorstaan, zweette ik als Eddy Wally onder de showbizzlampen in Las Vegas en was ik klaar om in een vuil hoekje de wereld te gaan ontkennen. Dit allemaal tot de bus niet kwam opdagen. Blijkbaar voldoet een busstation niet meer en moesten we ergens anders heen. Eer de bus dan met veel vertraging en lawaai ergens anders aankwam gezwalpt, ik mijn baggage had ingeladen en moest opstappen had ik nieuwe vrienden gemaakt, voor het leven lijkt mij, maar dat is voor later. Bij het instappen kreeg ik een rood plastiek zakje. Ik heb geen rochels, zei ik tegen de chauffeur maar hij wees op mijn schoenen en dat ze sito presto in het zakje moesten. Daarom was ik in het gezicht geslaan door zweetvoetgeur bij het opstappen!
Ik zal de bus even beschrijven naar Chinese standaarden: luxuly sleepel bus! Mijn observatie: een bus met 36 draagberries van 1.50m op 50cm uit WOI (waar waarschijnlijk zweetvoeten op zijn geamputeerd)  in drie rijen stapelbed-formatie, inclusief kussens uit jaren '70-nylon-bloemengordijnstof en een dons uit hetzelfde materiaal, aka instant zweetmateriaal, of instant jeukmateriaal. Ik vroeg mij meteen af hoeveel Chinezen er voor mij in waren gedeshydrateerd, kwam niet tot een aangenaam aantal en bedacht daarna alle huidaandoeningen die ik zou kunnen oplopen. Maar ik kreeg in plaats van wratten en schimmels de slappe lach. Die bleef aanhouden toen ik mezelf zag liggen, met mij gordel om, als een gekkin uit de jaren muisstillekes en er ook nog eens twee geamputeerde tenen, inclusief kaas, bij verzon die iemand in mijn neusgaten had geduwd. Mijn nieuwe vrienden voor het leven hadden zo ook hun redenen om te schateren en zo hebben we ons voorgesteld aan de slapende Chinezen die al lagen te snurken op hun berries. We zouden vroeg aankomen in Shenzhen en de oversteek naar Hong Kong te voet doen, maar Murphy was nog niet klaar met ons. Plots stopten we. Een plasstop. Ik weet niet hoeveel je moet drinken om 6 uur te moeten plasstoppen, mijn persoonlijk record, diezelfde dag neergezet trouwens, staat op 3 minuten en ik had een pint en water in mijn systeem, maar daarover misschien later meer. Ik had voor de stop in ieder geval nog geen oog dichtgedaan en werd poepeloerezot van het cyclische geluid van de airco die begon als een inhalerende snurkende dikzak en overging naar het geluid die de speekselzuiger bij de tandarts maakt. Dus ik besloot uit te stappen en eventjes gebruik te maken van de plasstop met mijn nieuwe vriendin voor het leven. Dat was een ervaring die ons eeuwig zal verbinden. De unisex wc's bestonden uit twee geulen in de grond, tussenschotten en vuilbakjes. Geen deuren, zodat je met je overbuur kon kletsen tussen de verteerde soep en patatten, maar ook zodat mijn witte billen te kijk stonden voor de eerste de beste trucker die gelukkig niet is komen opdagen. Opnieuw kon ik enkel reageren met de slappe lach, hetgeen een vloek is als je probeert mooi in de geul te mikken. Toen we de bus terug opwilden en ik de chauffeur vroeg hoe lang nog en hij antwoordde met: Fire! Fire! Ben ik nog een uur buiten blijven staan. Er was iets mis. 5 Chinezen waren niet hard aan het werken om het probleem op te lossen. Ik denk dat het de remmen waren, maar ik zal het waarschijnlijk nooit zeker weten. En toen ze eruitzagen alsof Bruce Lee net was overleden wilde ik dat de Coca Cola Zero man mij met zijn SWAT team kwam redden en in Hong Kong zou afzetten met zijn helikopter. Ik heb besloten om dat dan maar te gaan dromen en ben gaan slapen, het had geen zin om te wachten op Gongdong (Godot in het ChinAS). Toen we eindelijk weer op weg gingen hadden we er al moeten zijn en toen moest ik opnieuw pipi doen. Pas drie uur later durfde ik het aan de chauffeur te zeggen, want ik voelde mij blaas scheuren, en heb ik drie volle minuten god bedankt voor Franse toiletten met een deur en een slot. Ik ben daar en dan een beter mens geworden! Eer ik dan eindelijk in Shenzhen op het foute busstation ben afgezet en ik dat doorhad en nog een andere bus moest nemen en dan China uit en Hong Kong in en dan nog twee uur op de trein zitten en dan nog een plek vinden om alles neer te gooien en dan eventjes te douchen onder een douche boven het toilet, was het 17:30 de volgende dag. Maar ik voelde mij fantastisch en ik zal later vertellen waarom!

VerrASsing!

Mijn dagen in China zijn geteld. Ik blijf hier nog ruw geschat zo een 66 uur. Enfin, het hangt er natuurlijk vanaf wat je je bij China inbeeldt. Ik ga nog een weekje naar Hong Kong en een dagje naar Macau, maar Chinezen hebben een soort admittatur nodig om er binnen te mogen en ik lekker NIET! Hoe Chinees is dat?
De gevoelens die gepaard gaan met mijn vertrek zijn zeer uiteenlopend, net zoals mijn relatie met China de afgelopen maand. Kort even een opsomming van wat ik NIET ga missen: het gerochel en de eetgeluidjes (een smekkende Chinees heeft op mij JUIST hetzelfde effect als nagels op een schoolbord op anderen. De gedachte alleen al bezorgt mij rillingen). De drukte in de steden en de rochelafstand die er tussen de mensen daar bestaat ga ik ook NIET missen. De rommel. Overal is Chinese rommel voorhanden. Er is al voldoende chaos in mijn hoofd aanwezig, die hoeft naar mijns inziens niet nog vervoegd te worden door een oncontroleerbare omgeving. En dat is het zoal. Wie een waslijst verwachtte komt bedrogen uit, ha!
Ik ga dus veel meer dingen wel missen. Het verkeer bvb. Ja, je leest het goed. Laat mij in één adem tevens het feit vernoemen dat ik mijn gehoor ook ga missen, dankzij bussen die hun toeters verbonden hebben aan een versterker van NIET Chinese kwaliteit en die het dus BUITENGEWOON goed doen telkens ze mij passeren. Maar vooral als fietser zal ik het verkeer missen. De vogelvrijheid die je te beurt valt als fietser is heerlijk. Je weet niet of je levend je bestemming zal bereiken, maar mag ook iedere voetganger omverkegelen. Ik leef liever op de rand van de wet dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Plus ik heb nog steeds het Julia Roberts gevoel op mijn tweewieler en dat is onbeschrijflijk.
De schoonheid en vriendelijkheid van het platteland ga ik heel hard missen. De vrouw die in de rivier haar groenten zeer grondig wast terwijl vijf meter verder, stroomopwaarts, een kind pipi doet in dezelfde rivier (dat heb ik gezien!). Alle Chinezen zonder tanden, dus kindjes en oudjes, maar ook die met tanden. En zo ook Lia. Lia is een vrouw, ook al lijkt ze twaalf, echt waar, die mij heeft ingewijd in de Chinese schilderkunst. Ik heb spijt dat ik haar niet eerder heb gevonden (in de garage NAAST de inn). Elke dag ga ik erheen om iets nieuws te leren. Dan zit ik op een krukje van 20 cm met mijn benen in kikkerstand te schilderen. Om de vijf minuten vallen mijn benen in slaap en moet ik rechtstaan en rond de tafel lopen. Zij staat mee recht uit sympathie. Als ik het goed doe, maakt ze een super schattig geluid, dat mij altijd doet opschrikken, maar mij dan zo blij maakt dat ik alles daarna fout doe wegens overmoed. Dan maakt ze een ander geluid en weet ik dat ik de status van Ai Wei Wei nog niet heb bereikt. Ze is een goede lerares en ik wil geloven dat ze mij een goede leerling vindt. Vandaag heeft ze kei veel positieve geluidjes gemaakt, alsof ze telkens versteld stond van mijn pseudo talent. Die geluidjes hebben mij al het materiaal doen kopen om te blijven oefenen, voor een appel en een ei. Maar nu moet ik dat dragen! Ik ga het ruilen voor andere dingen die ik meeheb en die dan opsturen in een pakketje. Ik heb ondervonden dat ik ook het genot van het gemak van de Chinese post ga missen. Plus de goedkoopheid! Om daar nog eventjes een beetje van te genieten heb ik besloten vijf persoonlijke pakketjes te maken voor de eerste vijf die mij hun thuisadres bezorgen via mail of facebook of sms (opgelet mij gsm staat nooit aan). Als je vindt dat je reeds voldoende Chinese, of in dit geval Hong Kongese rommel bezit, doe toch maar mee, want het is toch KEI plezant een pakketje te krijgen, dat ik met veel liefde voor jou persoonlijk heb gemaakt en vol dingen zit die mij hier aan jou doen denken? Denk daar maar eens over na.

Mindemptyness

Mijmeren. Een woord dat niet voldoende gebruikt wordt. Ik smeek u, gebruik het vandaag minstens één keer alvorens het uitsterft, desnoods op facebook, dan krijg ik meteen ook zicht op wie van jullie dit ECHT leest en wie gewoon de pagina opent voor mijn schoon ogen! Probeer er ook even tijd voor te maken. Misschien nu? Kijk scheel zodat de wereld wazig wordt en MIJMER over iets aangenaams. Ik doe mee...

In tijden waarin mindfulness ons vanop elke hoek van de straat naar het hoofd wordt geslingerd om met stress en allerhande eigentijdse kwalen om te gaan, wil ik u even wijzen op de vele positieve effecten van het mijmeren. In plaats van helemaal, 100 procent, in het NU te leven, wil ik het NU eventjes volledig naar de achtergrond verbannen en het eventueel enkel de functie van katalysator toewijzen. Begeef je naar het TOEN, naar alles wat je heeft gemaakt tot wie je bent, naar alle ingrediënten of bouwstenen of atomen of andere metaforen van je zijn.
Vanwaar mijn plotse filosofische bui? Wel ik heb vandaag vele uren op een bus zitten mijmeren, oh wat hou ik van dat woord! Als het een smaak had, was die zoet en kruidig, eerder een vloeistof dan vast, stroperig en pittig met een snuifje gember. Mijmeren... Ik mijmer dat ik honger krijg...
Elke belangrijke gebeurtenis uit mijn leven is vandaag bemijmerd. De som of het product of zelfs het logaritme (weet ik veel hoe de wiskundige formule van het mens-zijn eruitziet) van alle verhalen, bedenkingen of ontmoetingen die een invloed op mij hadden, goed én slecht, is gemaakt. Mindfulness is goed, maar je leert jezelf enkel in die mindfulness kennen als je aan mindemptyness doet aka mijmeren.
Ik hoor u al denken: in China wil ik ook wel gaan mijmeren... Wel, wees welkom, het is hier zo slecht nog niet! Maar voor zij die niet naar het land der uitersten willen komen (constipatie versus buikloop bvb), maak je dag volledig vrij, ga naar het station, koop een kaartje voor de eerstvolgende boemeltrein naar een godvergeten boerengat in Wallonië, zet u in een rustige wagon aan het raam, misschien met wat muziek in de oren, kijk scheel en mijmer erop los. Eens aangekomen in Boerengat kan je verder aan mindemptyness gaan doen in het plaatselijk stationscafé terwijl je eventueel ook aan beerglassemptyness doet. Om het in de woorden van woody Allen te zeggen:'Whatever works'. Om het in de woorden van mijn mama te zeggen:'Zo simpel ist'.
Graag wil ik er om af te sluiten nog even op wijzen dat vredige dagen als deze worden afgewisseld door rusteloze dagen die ik het liefst wil vullen met het in de GFTbak gooien van alle ingrediënten van ondergetekende. Op die dagen ga ik dan op de hoek van de straat staan om wat mindfulness naar mijn hoofd te laten slingeren, Chinezen gooien meestal raak.

Auwa auwa, bont en blauwa

Zoals de meesten onder mijn trouwe volgers via andere, vaak nutteloze, media al wel zullen weten, heb ik onlangs een nabije-doodervaring (NDE) gehad. Dat is nog zacht uitgedrukt, eigenlijk heb ik er drie gehad in evenveel dagen. Schrik niet! Ik blog wel degelijk vanuit China en niet vanuit de Hemel, waar ik ooit, maar nu nog niet, ongetwijfeld ook vanuit zal bloggen.
De eerste en wellicht minst overdreven ervaring vond plaats bij de waterval. Stel u er aub geen 30 meter hoge brullende massa water bij voor. Deze 'waterval' was 30 centimeter hoog en gingen we opzoeken om gratis gemasseerd te worden (slecht idee nummer één). We waren te water gegaan aan de bovenkant en wilden erop en erover klimmen. Bij iedereen lukte dat vlot en ik volgde rustig de groep tot er plots MEGA MINDY én MEGA TOBY hard aan mijn benen werd getrokken door een MEGA MINDY én MEGA TOBY verraderlijke onderstroom. Amper kon ik mij vasthouden aan de holle rots, zo hard werd ik naar onder gezogen. Ik zag mezelf plots verdrinken (ik heb hier veel ex-corpus ervaringen) onder de rots, en heb besloten dat het niet mijn tijd was. Dat was het moment om eindelijk eens te testen wat God mij heeft gegeven... Mijn grote klep. Ze werkt bijzonder goed. Twee mensen hebben mij de rotsen opgesleurd. Beeld het u (enkel nu en daarna nooit meer) even in. Een hysterisch lange zwiep spartelend uit het water getrokken door een mini Chinees vrouwtje met nog twee tanden en nylon sokjes aan (waarom ik mij dat herinner... Waarschijnlijk omdat ik het niet begrijp dat ze die in haar namaak crocs, lees kroks, zou aandoen) en een stoere Amerikaanse die lijkt op die actrice van Weeds. Mijn enige gedachte op het moment dat mijn spierwitte lijf over de rotsen werd geraspt was om mijn bikini op zijn plaats te houden, hetgeen uiteraard niet zo vlot lukte, omdat ik ook niet dood wilde. Ik heb de aanwezige Chinese pubers in hun doorzichtige onderbroekjes van namaak Versace, lees Vercase, erna enkel nog diep in de ogen gekeken en geen meter lager...
Slecht idee nummer twee was om die massage toch nog achterna te gaan, maar er deze keer, zoals elke niet-Hollander, braaf voor te betalen (God, of mijn mama, gaven mij naast een megafoon ook koppigheid mee). One therapeutic Chinese massage coming up. Opnieuw dat lange lijf, deze keer 60 minuten op een massagetafel. Andere actoren: een MINI en oh zo schattig Chinees meisje met roze schoentjes (dat is het enige dat mijn wijd opengesperde ogen door het gat in de tafel konden zien) en handen die mij de zuurstof ontnamen. Letterlijk kneep ze mijn luchtpijp dicht door mijn nek aan te pakken, volgens mij hing er een sumo ninja aan het plafond en stond die gewoon heel de tijd op mij te tapdansen. Mijn 17 verborgen hernia's zijn tevoorschijn gekomen en opnieuw verdwenen en zelfs mijn beenderen zijn soepel gekneed. Als een homp dumpling-deeg werd ik bij elkaar geduwd en uitgestreken. Mijn klep opnieuw opengesperd, maar deze keer zonder geluid. Mijn stembanden had ze (of hij) tussen haar (of zijn) duim en wijsvinger (of sumo-tenen) ongetwijfeld tot moes geknepen. Ik ga volgende week nog eens terug!
Mijn derde nabije-NDE speelde zich uiteraard af in het verkeer. Nog altijd geen Javier Bardem te bespeuren, helaas, en ook Chang Li, of was het Li Chang (ik lees mijn blog niet) heeft er niets mee te maken. Het is eigenlijk mijn eigen fout. Als er iets is wat ik niet kan is het wel vier uur in dezelfde houding op mijn achterste in de taxi zitten. Ook al is het op een semi-zachte, synthetische namaak Louis Vuitton, lees Louise Vuiton, plaid, zodat je niet aan de vals leren zetels blijft plakken met uw propere toeristenbillen. Het komt erop neer dat mijn doorbloeding niet meer naar behoren werkte. Een slapende voet kent mijn schare volgelingen ongetwijfeld, maar een slapend lijf? Overal tintelingen. Ik durfde niet uitstappen uit angst dat al mijn botten als een kaartenhuisje (bewerkt door een ninja) in elkaar zouden storten. Als ik er nog maar aan denk, word ik moe. Enfin, zolang het slaapt is het niet dood, zeker? Om een lang verhaal kort te maken: ik leef nog!

Primeur: Julia Roberts is in Yangshuo

Inderdaad, neem even de tijd om het volgende te lezen. Zet u, neem er een koffie bij, misschien een stukje taart of een koekje en ik zal beginnen bij het begin.

Gisteren ben ik vertrokken uit Xi'an, de laatste Chinese stad op mijn palmares. Op de bus zat ik naast een dozijn afgeknipte nagels die ik met moeite wist te negeren en op het turbulente vliegtuig naast een eten-inhalerende Chinees die ik wederom met moeite wist te negeren. Ik word nog een neger in China...
Op het vliegveld van Guilin ben ik vol in het gezicht geniesd of genozen door een vrouw die tien centimeter van mij stond waarop ik in de taxi huiverend mijn busje detol over mij heb gekapt en als een OCDer ben beginnen schrobben. De taxichauffeur was trouwens de traagste in heel China. Ofwel rijden ze hier gewoon altijd en overal 80 per uur, zowel waar je 20 mag als waar je 120 mag. Verder onderzoek vereist.
Al die miserie is echter voorgoed naar het verleden verbannen, want nu ben ik in The Giggling Tree. Hemel op aarde. Een inn net buiten Yangshuo tussen de prachtige karstbergen en de rijstvelden en de rivieren en de springspinnen, maar die mogen hier per uitzondering zijn van mij, zo blij ben ik.
Deze namiddag heb ik besloten even het stadje in te gaan voor wat inkopen en heb ik de fiets genomen. Daar reed ik dan tussen de velden en de bergen in mijn niet al te onelegante sandalen met mijn mandje en plots, in een flits, had ik een buiten-lichamelijke ervaring en leek ik net Julia Roberts. Maar dan in China in plaats van op Bali (Eat Pray Love zien voor zij die totaal het noorden, oosten, zuiden of westen kwijt zijn). Het duurde een microseconde voor ik besefte dat ik in tegenstelling tot Julia een laag zweetzout gemengd met zonnecrème op mijn grijnzende tronie had in plaats van de perfect aangebrachte onzichtbare make up en waarschijnlijk niet door Javier Bardem, maar eerder door Li Chang van de weg gereden zou worden. Maar dat maakt allemaal niet uit. Ik was Julia Roberts en zo beeld ik mij in dat de mensen mij met veel bewondering observeerden. Gun het mij aub...
Eens in het stadje ben ik vijf winkels binnengegaan voor mijn inkopen. Ik heb ze in stukjes moeten doen, want ze hebben hier de raarste combinaties te koop, maar zelden allemaal samen. Op de terugweg was alles natuurlijk op één locatie te verkrijgen. Blijkt nu ook dat er onder de grond een grote supermarkt is. Dat ik daar niet ben gaan kijken... Chinezen steken graag dingen onder de grond heb ik gemerkt. Handig als je een mollenzintuig hebt, maar voor mij is dat niet zo evident. Oversteken onder de grond doen ze hier ook, maar dat werkt niet voor mij. Voor een mol trouwens ook niet. Waarom denk je dat er molshopen bestaan? Dat is om eens te kijken waar je bent... Enfin, hopelijk hebben jullie genoten van dat tasje koffie en het koekje. Ik ga nog wat rondhangen en een pannenkoek met zoete en mega goedkope lychees eten.

Voor alle Chinezen, maar niet voor dendezen...

Ik vind het na twee weken tijd voor een evaluatie... Kort en bondig samengevat: China is fantastisch, mega mindy cool, onwaarschijnlijk bangelijk, de hemel op aarde met alle superlatieven erop en eraan! ... Maar niet voor mij. Ik kijk niet door een gele bril. Ooit, als ze waarschijnlijk met nog meer zijn, kom ik terug om ze te ontwijken. Sommigen voelen zich hier als een vis in het water. Ik voel mij hier als een vis op het droge en hoewel ik gefascineerd ben, kan ik meestal niet ademen, hetgeen voor elk zoogdier (toch maar geen vis) min of meer een vereiste is om te overleven. Ik heb daarom besloten mijn Chinese treinervaring naar Peking te beperken tot het kopen van een ticket en het dan ook weer terug door te verkopen. Ergens op dat plein voor het station, dat nu eens echt een Martelarenplein is, heb ik iemand (van de kampeerders, precies Werchter maar dan zonder muziek) blij gemaakt met het zachte bedje waar mijn paspoortnummer opstond. Ik wil niet naar Peking. De muur, precies of ik heb er nog nooit een gezien, de verboden stad, ik houd mij graag aan de regels en gewoon weer ploeteren door de massa, fysikaka... Ik ben er echt niet zo rouwig om, daar krijg je hier trouwens buikloop van. In plaats daarvan ga of beter vlieg ik naar Yangshuo. Waar ik tussen rijstvelden, rivieren, bergen en Hollanders zal vertoeven. Wie had ooit gedacht dat ik zo blij zou worden van een bende Nederlanders die een Inn uitbaten. Inn of caravan, dat moet ik nog uitzoeken. Maar het wordt ongetwijfeld een vakantie op reis(t).

Thank you my babies

Ni Hao! Chinees voor hallo en mogelijk nog andere dingen die ik niet begrijp.

Voor al zij die nagelbijtend thuis zitten te wachten op nieuws dat positiever is dan het vorige, vrees niet. Alles gaat prima. Birdie zingt hier net met haar schorre, premature stem dat people the people zullen helpen en ik heb het zelf mogen ervaren. Verschiet niet, gij allen... Ik ben namelijk helemaal uit het slop gehaald door een Marokkaan/Belg. Faycal is waarschijnlijk de grappigste Noord Afrikaan die er rondloopt en die zich nog in de fase bevindt waarin hij China haat, een fase die ik al dágen achter mij heb gelaten... de stakker... Hij probeert blijkbaar al jaren van zijn Marokkaanse nationaliteit af te raken, maar dat is naar het schijnt nog moeilijker dan voorrang van rechts te krijgen in Borgerhout. Hij is nog politiek incorrecter dan ik en dat kan ik wel appreciëren.
Hij is vandaag meegegaan op de door mij georganiseerde tour naar de terracotta warriors met mijn Canadese 65 plussers Jim en Corey (het gidsen zit in mijn bloed) en heeft zijn vlucht een dag verlaat om mee Mount Huashan te gaan beklimmen morgen. Voor gevoelige kijkers, niet gaan opzoeken. Voor de dommerikken die deze waarschuwing in de wind slaan, (google afbeeldingen van Xi'an, mount Huashan) er is ook een liftje naar boven, beeld u maar in dat ik dat naar boven neem!
Hij is nu waarschijnlijk nog cocktails aan het drinken in de bar, maar als hij niet sito presto naar bed gaat kan hij met zijn musceton aan iemand anders gaan hangen (gevoeligen: lees in een ander liftje gaan zitten).
Wordt vervolgd...

Survival of the fittest

Als er een waarheid is over de Chinezen, dan is het wel dat ze met veel zijn. Niet alleen reproduceren ze alles wat ze zien naar een goedkopere en vaak ook iets minder precieze versie, maar ze reproduceren ook zichzelf. Dat maakt dat er overal waar ik kom veel Chinezen zijn. Om dat te begrijpen moet je geen wiskundige zijn. Hun aantal zorgt voor nogal wat opstoppingen, en neen, dat heeft niets met de rijst te maken... Laat mij eens iets vertellen over het verkeer.
Chinezen nemen overal waar ze naartoe gaan de bus, de auto/taxi, de brommer, de fiets of de benen. Daarmee heb ik u in de juiste volgorde de rangschikking van transportmiddelen gegeven, van hoog, of pestkop naar laag, of gepeste. De zwakke voetganger bungelt helemaal onderaan als een kakkerlak die zich kranig moet handhaven (nieuw respect voor Jaques). In China rijden en gaan ze zoals mijn oma een kruiswoordraadsel maakt, horizontaal, vertikaal en diagonaal en de gevaren liggen overal op de loer. De brommer werkt hier niet op diesel maar op elektriciteit, zodat je hem enkel hoort aankomen als hij zijn klep openzet in de vorm van een gepimpte toeter. Het wrak mag dan met haken en ogen aan elkaar hangen, de toeter is chromed out! Een keer toeteren betekent 'move!' twee keer betekent 'move bitch!' en drie keer betekent 'move fucking bitch!!!!!!' of zo vertaal ik het toch. Het is allemaal Chinees voor mij. Meestal toeteren ze 9 keer, dus drie keer na elkaar 'move fucking bitch!!!!!!', heel snel, of 'uit de weg gij onnozel, stom, lang, Westers wicht!'. Ik vertik het te bougeren. Als ze een millimeter hebben, nemen ze die en rijden ze uw lange tenen eraf, anders maken ze een bocht met het evenwicht van een olympisch turner.
Ze negeren niet enkel voetgangers, maar ook verkeersregels en -lichten. In Chengdu staan er op de hoeken van drukke kruispunten mannetjes met een rode vlag de stille stieren op te wachten. Daarvoor gebruiken ze gretig hun fluitje om boven het getuut uit te komen en de kudde tot stilstand te dwingen. Wie doorgaat krijgt een walgelijke rode vlag op zijn smikkel. Iedereen stopt. Ik vraag mij af of hij die vlag en zijn fluit kan aftrekken (van de belastingen). Hoeveel zin had ik niet om met mijn verkrachtersfluitje naast hem te gaan staan en in zijn oor te toeteren. Jim Carrey comes to mind...
Misschien had ik mijn fluitje moeten gebruiken om een taxi tot bij mij te krijgen toen ik naar de vlieghaven wilde waar ik nu omver word gereden door karren(are you fucking kidding me?). Een half uur heb ik met 20kg op mijn rug, buik en zij staan zwaaien. Het had korter kunnen zijn, maar een Chinese troela, ik noem het een vachina, is er voor mij ingewipt. 20kg maakt een mens log... Mijn gezicht moet eruit hebben gezien alsof ik net tegen de rode vlag was gelopen, mensen keken mij nogal verschrikt aan en binnen de minuut had ik een taxi! De bus wil ik niet nemen. Dat zijn echte pestkoppen, met pukkels waar etter uitkomt. Ze rijden in mega plassen zodat je van kop tot teen onder de rochels zit en stinken naar 1000 Chinese scheetjes. Je kan er niet onderuit om ook altijd een Chinees te moeten aanraken. Er zijn een aantal luxes die ik mezelf gun, ik ben tenslotte geen 18 meer!

Of...

Of iets anders? Ik beslis in Peking, bij een potje eend...

Of, of, of...

O.k. Probleem... Graag jullie positieve meningen, gedachten, bedenkingen... Wie iets anders kwijt wil, kan uiteraard ook bij mij terecht, maar zet dan 'iets anders' in het onderwerp. Willen we dat afspreken?
Het probleem is het volgende, en ik ben zo blij dat dit een blog is, zodat niemand mij kan zien terwijl ik dit schrijf, op de grond, naast mijn dode kakkerlak Jaques, die nog altijd onder het glas zit omdat ik er bang van ben... Volledig miserabel, met een verstopte neus door de Chinese pollutie. Zelfs een wc ontstopper krijgt het fluitende geluid niet weg...
Maar nu kennen jullie het probleem nog steeds niet... Dit is een moment waarop ik mij afvraag wat mij in godsnaam heeft bezield dit te ondernemen. Momenteel (een moment dat reeds een week duurt) wil ik het liefst van al weg uit China, zelfs uit Azië. Mijn stoute schoenen zitten vol gaten, lopen onder water van de regen hier en doen pijn. Ik bedenk nu pas dat ik helemaal niet wil reizen als een armzalige tourist in treinen waar kinderen gewoon in het gangpad naar de wc gaan (heb ik van horen zeggen) of constant doodsangsten uitslaan in het vliegtuig, omdat ik niet met de trein wil. Ik geef het toe! Danaé (zus), ik ben ook een stadstrut! Een Antwerpse dan nog wel! En ik zit hier op de grond naast Jaques de kakkerlak te huilen. Omdat ik mezelf maar een aantal tranen per dag toelaat, moet ik dus actie ondernemen om de situatie om te keren.
De opties zijn de volgende: Ik ga verder door China via Xi'an en Peking naar Mongolië en loop het zeer waarschijnlijke risico dat ik mij miserabel blijf voelen en veel te veel geld uitgeef om weg te vluchten. En dan voel ik mij NOG slechter!
Of ik ga via Xi'an naar Peking en regel daar alles om naar Australië te gaan waar ik eigenlijk gewoon naartoe wilde om wat te werken en te reizen. En dan kom ik pas naar Azië terug als ik de fondsen heb om als een stadstrut te reizen of een maatje heb dat meewil, de schok is echt te groot voor mij alleen.
Of ik kom gewoon terug, werk wat minder hard en ga op zoek naar mijn dromen in eigen land. Maar dat wil ik alleen omdat ik hier naast Jaques zit, denk ik...

Spijs, drank en dagelijks brood

Laat mij alle mythes meteen ontkrachten... Volgende keer je naar de Chinees gaat en die gefrittuurde kippenblokjes bestelt hebt, met je bami en je nasi en je chopchoy met zoetzure saus, wees op je hoede, want je eet geen Chinees. Wat je op je bord krijgt is Belgisch eten, verkleed in Chinees. Ongelooflijk geniepig, maar zo is het nu eenmaal. Net als in Aalst met carnaval, is niets op je bord wat het lijkt. Ik zou het zalig vinden als er morgen plots gefrituurde kippenblokjes op mijn bord lagen, maar neen! Ik krijg een kom soep met een HEEL dier in, ALLES. Indien ik het zou bestuderen ben ik zeker er een lap leer in te vinden, of een klit wol! Als ik enkel het vocht durf te nemen wisselt de oma met mij van bord. Ze lijkt lief en schattig zoals alle oude Chineesjes, maar voor ik het weet ramt ze een heel karkas door mijn strot. Na al die jaren mijn hoofd in het kempenzand te hebben gestoken, leef ik nu oprecht mee met ganzen voor kerst. Over gevogelte gesproken, gisteren had ik TAK op mijn bord. Ik dacht: oh neen, nu al hond? Maar na wat hysterie bleek het Om DUCK te gaan, ah die Chinezen... Deze ochtend voelde ik mij niet goed. De sticky rice was heel de nacht aan mijn maag blijven kleven en oma zet daar een mega omelet met erwtjes en peekes voor mijn neus. WAAAAAA? Toen ik dan probeerde uit te leggen dat ik mij niet zo goed voelde, het trekken van snuiten is een universeel verstaanbaar dialect, wilde ze Chinese pillen met de trechter naar binnen kappen. 4 pillen de grootte van een Brasil nut(which is in fact a seed nvdr). Kheb naar twee weten afpingelen, want dat doet men hier (wist ik veel dat ik de andere twee bij het avondeten zou krijgen), maar enkel een fles cola heeft de rijst van mijn ingewanden weten losweken. Toen een Chinese puber mij er dan op wees dat Cola ongezond is (dan spreken ze ineens wel Engels) had ik hem bijna vast. Mocht ik ooit in de diplomatie terecht komen, ga ik mijn veto stellen tegen China (dan weten ze ook eens wat het is). We komen tot nu toe niet zo goed overeen. Maar zoals in elke relatie moet eraan gewerkt worden. Nog een paar dagen Shanghainezen (vind ik een goed woord) en dan denk ik maar eens andere creaturen op te zoeken, zoals zachte, fluffy panda's... Schattig! Maar dat dacht ik van Chinese omaatjes ook...

Als ik God of een andere mythische figuur moest bedanken...

Bedankt voor oorstoppen! Insecten en andere niet-lievelingsdieren maken rare geluiden snachts. Het lijkt alsof er een Chinees leger door de straten marcheert. Bedankt voor mijn balkamer. Super groot, super kitcherig, maar ook gewoon mijn plekje in Shanghai, waar wat rust heerst. De badkamer ernaast is perfect voor yoga met al de ruimte en spiegels, plus mijn wc bril is verwarmd (heb ik afgezet want kan blijkbaar zeer heet worden). Bedankt voor de toaster die Faith voor mij kocht de dag voor mijn aankomst. Het toastbrood komt er hopelijk ook aan. Yoghurt komt hier in melkflessen en melk in pakjes. Bizar. Bedankt voor alle super fijne cadeautjes van iedereen. Handige zakjes, lolly cake, geluksbrengers, centen en natuurlijk mooie herinneringen. Maar daar heeft God niets mee te maken. Dus bedankt jullie!