AnneAStASIA

Het is eigenlijk een wonder dat ik nog leef. Als dit de middeleeuwen waren, zou ik er al lang niet meer zijn. Niet dat het iemand zou deren, er zouden geen blogs zijn en geen airmail en in dit geval vermoed ik ook geen locale postbodes. Eer het bericht van mijn heengaan jullie bereikt zou hebben waren jullie zelf waarschijnlijk al opgegeten door de pieren. Amaai, als ik een beetje verder denk zou ik hier in de middeleeuwen, in het allerbeste geval, waarschijnlijk aboriginal zijn en in mijn blote, niet zo witte, billen spelen op mijn didgeridoo (spelling moeten gaan opzoeken), of als ik dan toch witte billen had zaten ze nu mogelijk tussen de rotte tanden van de autochtone bevolking.
Momenteel heb ik het gevoel dat mijn leven aan een zijden draadje hangt. OK, OK ik ben kleinzerig, maar accepteer dat nu maar gewoon. Mijn keel/linker oor doet ongelooflijk veel pijn en omdat ik niet met een baxter rondloop waarin gember-citroen-honing thee zit die constant in mijn keel drupt via een rietje, kan ik nu niet meer slikken. Met als gevolg een overdaad aan speeksel in mijn mond. Ik kan geen spuugbakje naast mij zetten, want dan krijg ik China flashbacks en als er iets is dat ik NOOOOOOOOOIT ofte nimmer ga doen is het spuwen, tenzij ik een bobooke heb en geen ontsmekkingsmiddel(maar dan nog is het altijd zeer ingetogen en zo elegant mogelijk, schrap dat laatste, mijn handigheid laat dat niet toe). Ik beloof trouwens tussendoor dat dat de langste zin van mijn relaas zal zijn. Over China gesproken... Ik heb hier al elke dag verkeersproblemen veroorzaakt. Iedere keer ik moet oversteken wacht ik tot alle auto's weg zijn. Maar alle auto's wachten tot ik oversteek. Dit zorgt voor lange rijen auto's die NIET toeteren, maar geduldig blijven wachten tot ik uit mijn gemijmer ontwaak en doorheb dat Chang Li in de verste verte niet te bespeuren is, tenzij achter het fornuis bij de Chinees op de hoek. Ik probeer het zelfs niet meer te begrijpen.
Maar om even terug te komen op mijn tere keel. Het komt door de kou. Ik heb het constant koud. Die ongelooflijk mooie, maar vaak oh zo onintelligente Australiers doen niet aan centrale verwarming. Dus als het 's nachts 6 graden is, is het 's nachts 6 graden, ook in mijn bed. Om het warm te hebben doe ik elke dag aan sport. Ik heb goedkope loopschoenen gekocht en een yogamat en wissel deze gebruiksvoorwerpen af. Dan zweet ik uiteraard als een varken in een hoogoven, schreeuwen mijn spieren om een ninja massage, neem ik een warme douche en koel ik langzaam terug af naar 6 graden, maar de langvergeten Chinese warmte flakkerde toch weer even op. Morgen koop ik een bontjas, bontmuts en wanten, neen handschoenen want ik moet kunnen typen, en doe ik dat allemaal 24 op 24 uur aan tot de lente zich laat zien. Ik vertel de kindjes dan wel dat ik een langverloren Russische prinses ben die nooit ouder wordt en AnneAStASIA heet en dat mijn land al mijn geld heeft gestolen en ik daarom hun pipi opkuis. Ik denk dat ze het zullen geloven!

Nanny sophie

Verdorie!! Ik had vandaag zoveel goede blog ideeen (sorry vanaf nu geen trema's meer, ik heb een Hong Kongees toetsenbord gekocht en die hebben blijkbaar geen trema's nodig) om jullie mee te verblijden, maar ik ben zo moe dat ik ze gewoon ben vergeten. Hopelijk brengen mijn vingers raad.
Ik ben dus moe. 12 uur lang het huishouden (van iemand anders) doen is een hele aanpassing, vooral als er in dat huishouden twee koters rondlopen/kruipen. Jack is drie, de baas in huis, een scenemaker van hier tot in lalaland en krijgt nog borstvoeding (ben ik de enige die dat raar vind?). Met hem heb ik nog geen band. Hij wilde mijn hoofd afhakken, in een zak steken en verkopen in zijn winkeltje (ben ik de enige die dat raar vind?). Hij is ook een grote fan van Dart Vader, pff, opnieuw... raar?
Nicolas is 7 maanden, mijn beste vriend en houdt al heel veel van mij, mijn rug is stijf van die overal mee naartoe te zeulen. Ook hij krijgt nog borstvoeding, maar dat vind ik iets minder raar. Het enige waar ik een mini probleem mee heb is dat ik hem borstmelk moet geven als de mama, Claire, er eventjes niet is, wacht dat klinkt niet helemaal ok. Ik moet hem een papfles waar borstmelk van HAAR in zit geven, sorry moedermelk (zo moe ben ik, borstmelk... hihi). Neen, ik heb er niet van geproefd, dus ik weet niet of het naar cocosmelk smaakt (hetgeen ik trouwens echt kei lekker vind), maar ik weet wel dat het stinkt en ik weet ook dat mijn borsten pijn begonnen doen toen ik zag hoe die kleine aan die papfles 'zoog'. 'Zoog' omdat hij alles deed behalve zuigen. Bijten, ronddraaien, van het een naar het ander kijlen met zijn tong, vastpakken met zijn handen... Ik voelde mij indirect gemolesteerd... Enfin hopelijk moet ik dat niet teveel doen, want als die kleine altijd gaat niezen met zijn mondvol, word ik ZOT. Aan de kwijl heeft mijn beperkte smetvrees zich al aangepast maar om ook nog eens onder de snot (of is het het snot?) EN borstmelk te zitten is teveel van het goede. Plus ik heb mijn Chinees detolflesje in China gelaten. PANIEK! Enfin die was van korte duur, want toen ik de kleine in zijn veel te kleine plastiek babybadje op het aanrecht stak en hij in zijn wildheid de stop eruit had getrokken ben ik helemaal afgespoeld. Ik had het eerst niet door, omdat het water op lichaamstemperatuur was. Het is het aanhoudende watervalgeluid dat mij uit mijn gemijmer heeft gehaald. Dat geluid, besefte ik veel te laat, betekende ALTIJD gevaar! Ik was dus doorweekt met vuil babywater en ik zweer u dat er een mini kakatje in dreef. Waar dat naartoe is... God mag het weten. Morgen ga ik een was insteken!
Tot daar mijn huishoudster verhalen. Ik ben in Australie! In Manly, Sydney dan nog wel. Stranden waar ik ook kijk, heuvels rondomrond die mijn billen weer tien jaar jonger gaan doen lijken (dan kan ik trots op Chinese weg-WC's gaan pronken), kayak yoga (ga ik volgende week hopelijk uittesten), en gewoon fantastische taferelen die ik steeds vergeet te fotograferen. Dat hebben jullie dus nog van mij tegoed via Facebook. Nu ga ik gewoon slapen!

AS in astralië

Weten jullie nog wat NDE betekent? Ik hoop van wel, want het was weer zover. De meesten onder u zijn waarschijnlijk wel op de hoogte van mijn vliegangst? Beeldt u eventjes uw eigen doodsangst in. Maakt niet uit of het kakkerlakken zijn (hier ben ik weer), of wakker worden in een bed vol clowns of dat er een stofje op de vloer ligt (you know who you are!). Beeld je dan in dat je een paar uur in die angst moet leven. Ik moest 50% van mijn vlucht van Hong Kong (I love you) naar Kuala Lumpur (I don't know you) doorbrengen in een typhoon type tien. Voor de leken: in België zou het natuurrampenfonds een Griekenlandstatus verkrijgen na zoiets. Ik zat dus in een vliegtuig te schudden en had plots nieuw respect voor de fristiemoleculen die ik als kind altijd door elkaar schudde in mijn busje om tien uur, waar een mens aan denkt in tijden van zware emotionele druk... Het vrouwtje naast mij prevelde schietgebedjes en maakte niets anders dan kruisjes, dat hielp! De stewardessen sloten hun ogen in paniek en ik, die maar een half kalmeerpilleke had genomen, terwijl er minstens een dosis van 17 nodig was, ben gaan liggen om stilletjes te sterven. Het voelde niet zo erg toen ik lag. De zwaartekracht heeft een andere impact op het lichaam als je horizontaal ligt en ik was maar een beetje hysterisch. Toen onze gordel dan eindelijk uit mocht heb ik mijne nog straffer aangespannen en is de stewardess mij spontaan twee glazen rode wijn komen aanbieden die ik ad fundum heb binnengekapt. De rest van de vlucht is vaag. Ik ben op één of andere manier overgestapt op de volgende vlucht naar Sydney, waar ik mijn pillendosis gevoelig heb verhoogd, mij heb neergelegd en eigenlijk nog altijd niet ben bekomen van het effect...

Bye bye Hong Kong, bye bye Micky!

Het moet eruit! Niet het afschuwelijke durian dessert dat rook en smaakte naar ajuinen en zweetvoeten en nu zwaar op mijn maag ligt(het is zweetvoeten week heb ik de indruk, is dat iets internationaals?). Ook niet het shot slangen en scorpioenen likeur dat smaakte naar rotte, half vergane vis. Het is iets anders. Ik moet eerlijk zijn. Mijn leven is ZALIG! Morgen vertrek ik uit Hong Kong. Niet om naar huis te komen, neen! Om naar Australië te vliegen! Maar wel met een klein beetje pijn in het hart, want ik heb zo een waanzinnige week achter de rug, dat ik die week als één van de beste uit mijn leven moet catalogeren. 30% dank ik aan de stad 70% aan mijn gezelschap. Overal hebben ze mij mee naartoe genomen. Of het nu een rooftop bar was met een uitzicht om U tegen te zeggen en Rihanna en Lady Gaga op repeat of een klein restaurantje, met badkamertegels tegen de muur, goedkoop bier en een illegaal terras op straat tussen de ratten en de kakkerlakken, die ik nog aan mijn tenen voel knabbelen of op mijn benen voel springen. De eigenares van de tegelgelegenheid noemde de ratten Micky, maar volgens mij is dat een muis. In ieder geval 'Micky tomorrow bye bye' is wat ze bleef herhalen toen ze de ratten zag, ik vrees ervoor... Het zullen herinneringen zijn die ik heel mijn leven zal koesteren. Het buitengewoon heerlijke, pikante eten ergens op de zevende verdieping van een gebouw waarvoor hoeren staan te tippelen in niet veel meer dan een brede broeksriem of het gesprek over gemuteerde kakkerlakken en hun buitenaardse voortplantingsmethoden die zo gruwelijk zijn dat mijn dessert net eventjes terug is gekomen nu ik eraan denk. Waarom moest ik er per se van proeven? Ik was verwittigd dat het walgelijk zou zijn. De geur deed mijn maag in elkaar krimpen en toch moest ik het in mijn mond steken en doorslikken, meer dan eens, want eentje is geentje. Dat gevoel krijg ik hier meer en meer. Alles wat mijn pad kruist moet ik metaforisch proeven. De gulzigheid waarmee ik dat doe beklaag ik mij soms achteraf. Sommige dingen zijn moeilijk te verteren, maar andere zijn zo heerlijk dat het gevoel van gelukzaligheid verslavend werkt en de proef-locomotief gaande houdt. Zij die mij een beetje kennen weten dat ik een onstilbare honger heb naar wereldse lekkernijen (ik krijg er warempel honger van) maar ook het leven zelf begin ik meer en meer als een gastronomisch proces te ervaren. Een heerlijkheid met ontelbare smaken, kleuren en texturen. Ik ben benieuwd of Sydney mij zal smaken, maar eerst moet ik natuurlijk genieten van het vliegtuigeten, zucht...

Even later...

De seconde dat ik door de Chinese paspoortcontrole liep, hetgeen MEGA lang duurde omdat mijn ouders het ooit nodig achtten mij drie extra namen te geven en de Chinese ambtenaar dat niet begreep, voelde ik mij 20 kg lichter. Dit is eigenaardig omdat ik juist 20 kg zwaarder was vanwege de bij nader inziens niet zo levensnoodzakelijke dingen die ik in mijn rugzak meedroeg. Ik leefde nog en was dus niet ter dood veroordeeld voor een peulschil, had geen levensbedreigende ziektes opgelopen en was niet plots geel geworden (mijn allergrootste angst hier). De grote oversteek heb ik gemaakt met twee Zwitsers en twee Belgen. Mijn Vrienden voor het leven van de bus. Zoals ik al zei, samen plassen schept een band... We zijn dus samengebleven en hebben het samen overleefd (miserie doet wat met een mens en brengt ons dichterbij elkaar). Iedereen verblijft op een andere plaats. Zij in veel te dure hostels verspreid over de stad, ik op een zetel bij drie kerels! Via via heb ik die zetel kunnen bemachtigen bij Filippo, Francesco en Dennis uit respectievelijk Italia, Chile en Brazil. Ik denk niet dat ik ooit ergens zo hartelijk ben onthaald als hier, behalve misschien in de Ritz-Carlton gisteren. Daar zijn mijn Vrienden voor het leven en ik heen gegaan om het glas te heffen op Hong Kong. De Ozone bar is (voorlopig nog) de hoogste bar ter wereld en gelegen op de 118de verdieping van het Ritz-Carlton hotel. Er zijn geen woorden die kunnen beschrijven hoe dat was. Ook wou ik dat ik ieder van jullie de cocktails kon laten proeven die we daar bestelden (allemaal een andere en dan doorgeven). Maar voor 22 euro mag het al een tongstrelende ervaring zijn vind ik. Uiteraard moest ik ook een kijkje gaan nemen in de WC's (ik ben getraumatiseerd) en ik moet eerlijk zeggen dat ik er zo goed als mijn slaapzak in had uitgerold. Super grote ramen, een uitzicht om U tegen te zeggen en geen inkijk van perverse, harige individuen. Er stond ook super lekker ruikende lotion, dus mijn Vriendinnen voor het leven en ik hebben ons er ook helemaal mee ingesmeerd, met een soepel en heerlijk geurend velletje als gevolg. Als ik mij niet ben aan het bezatten op grote hoogten, verken ik de stad, Die voor mijn part met New York kan wedijveren voor een gouden medaille in de AStedengids. Shoppen in New York is niets vergeleken met shoppen in Hong Kong. Gisteren op de Ladies Market bijvoorbeeld, voelde ik mij een huisdier. Door iedereen werd ik geaaid en als braaf en lief en mooi bestempeld tot ik wegging zonder iets te kopen. Op dat moment werd ik naar het metaforisch asiel gebracht en hadden ze geen tijd meer voor mij, of scholden ze mij uit voor gierige trut. It's not personal, it's business... Voor mij is het bullshit. Een andere ervaring had ik in de IFC mall. Het moment dat ik binnenkwam wist ik dat ik in de problemen ging komen. Ik voelde mij als een afgekickte verslaafde in een Mexicaans drugslab. Prachtige winkels, ruimte, muziek, de hemel op aarde voor een persoon met een diepgewortelde liefde voor het kapitalisme. Maar ik had een missie. Ik moest enkel naar de Apple store om twee gadgets te kopen om mijn iPad mee te pimpen. Ik ben er welgeteld 3 minuten binnen geweest. Er werkten vandaag 200 mensen. 1 daarvan was mijn persoonlijke, super snelle verkoper en een andere mijn super snelle kassier, nu pas besef ik dat ze een snelle wissel hebben gemaakt, want het was niet dezelfde en neen niet alle Chinezen lijken op elkaar. Aan elke tafel kon worden afgerekend. Geen kilometerslange files, geen trage bedienden, geen uitverkochte items, gewoon een goed draaiende fabriek. Ik was van mijn melk. Ik moest gaan zitten om te bekomen. Er waren geen stoelen meer vrij, dus heb ik mij geinstalleerd op de schminkstoel in de Bobbi Brown winkel, waar ze mij automatisch begonnen te plamuren. Ik was lang van mijn melk, want ik heb blijkbaar een lippenstift gekocht die JUIST dezelfde kleur heeft als mijn lippen, for god's sake! Maar oh wat was het heerlijk! Wat is Hong Kong waanzinnig en hoezeer kan ik ieder van jullie aanraden uw volgende citytrip naar hier te boeken en uw winkelbudget voor een jaar op te sparen om het hier te komen uitgeven! En wie een gids nodig heeft, kan mij boeken via gekend adres. Ik doe het met heel veel plezier in ruil voor een cocktail op grote hoogten!

Van punt A naar punt B

Na twee weken aan een slakkentempo te hebben geleefd in het idyllische Yanshuo, waar mezelf voeden de zwaarste uitdaging was en het niet oververhitten die uitdaging op de hielen zat, was het universum het blijkbaar beu mij het leven makkelijk te maken.
De dag dat ik naar Hong Kong vertrok was goed begonnen, maar werd alsmaar grimmiger omdat ik mezelf als een über autist zat druk te maken over het feit dat ik mij moest verplaatsen van punt A China naar punt B China, Hong Kong. Tegen dat het zover was om 23 uur had ik een middenrifkramp en darmonweders doorstaan, zweette ik als Eddy Wally onder de showbizzlampen in Las Vegas en was ik klaar om in een vuil hoekje de wereld te gaan ontkennen. Dit allemaal tot de bus niet kwam opdagen. Blijkbaar voldoet een busstation niet meer en moesten we ergens anders heen. Eer de bus dan met veel vertraging en lawaai ergens anders aankwam gezwalpt, ik mijn baggage had ingeladen en moest opstappen had ik nieuwe vrienden gemaakt, voor het leven lijkt mij, maar dat is voor later. Bij het instappen kreeg ik een rood plastiek zakje. Ik heb geen rochels, zei ik tegen de chauffeur maar hij wees op mijn schoenen en dat ze sito presto in het zakje moesten. Daarom was ik in het gezicht geslaan door zweetvoetgeur bij het opstappen!
Ik zal de bus even beschrijven naar Chinese standaarden: luxuly sleepel bus! Mijn observatie: een bus met 36 draagberries van 1.50m op 50cm uit WOI (waar waarschijnlijk zweetvoeten op zijn geamputeerd)  in drie rijen stapelbed-formatie, inclusief kussens uit jaren '70-nylon-bloemengordijnstof en een dons uit hetzelfde materiaal, aka instant zweetmateriaal, of instant jeukmateriaal. Ik vroeg mij meteen af hoeveel Chinezen er voor mij in waren gedeshydrateerd, kwam niet tot een aangenaam aantal en bedacht daarna alle huidaandoeningen die ik zou kunnen oplopen. Maar ik kreeg in plaats van wratten en schimmels de slappe lach. Die bleef aanhouden toen ik mezelf zag liggen, met mij gordel om, als een gekkin uit de jaren muisstillekes en er ook nog eens twee geamputeerde tenen, inclusief kaas, bij verzon die iemand in mijn neusgaten had geduwd. Mijn nieuwe vrienden voor het leven hadden zo ook hun redenen om te schateren en zo hebben we ons voorgesteld aan de slapende Chinezen die al lagen te snurken op hun berries. We zouden vroeg aankomen in Shenzhen en de oversteek naar Hong Kong te voet doen, maar Murphy was nog niet klaar met ons. Plots stopten we. Een plasstop. Ik weet niet hoeveel je moet drinken om 6 uur te moeten plasstoppen, mijn persoonlijk record, diezelfde dag neergezet trouwens, staat op 3 minuten en ik had een pint en water in mijn systeem, maar daarover misschien later meer. Ik had voor de stop in ieder geval nog geen oog dichtgedaan en werd poepeloerezot van het cyclische geluid van de airco die begon als een inhalerende snurkende dikzak en overging naar het geluid die de speekselzuiger bij de tandarts maakt. Dus ik besloot uit te stappen en eventjes gebruik te maken van de plasstop met mijn nieuwe vriendin voor het leven. Dat was een ervaring die ons eeuwig zal verbinden. De unisex wc's bestonden uit twee geulen in de grond, tussenschotten en vuilbakjes. Geen deuren, zodat je met je overbuur kon kletsen tussen de verteerde soep en patatten, maar ook zodat mijn witte billen te kijk stonden voor de eerste de beste trucker die gelukkig niet is komen opdagen. Opnieuw kon ik enkel reageren met de slappe lach, hetgeen een vloek is als je probeert mooi in de geul te mikken. Toen we de bus terug opwilden en ik de chauffeur vroeg hoe lang nog en hij antwoordde met: Fire! Fire! Ben ik nog een uur buiten blijven staan. Er was iets mis. 5 Chinezen waren niet hard aan het werken om het probleem op te lossen. Ik denk dat het de remmen waren, maar ik zal het waarschijnlijk nooit zeker weten. En toen ze eruitzagen alsof Bruce Lee net was overleden wilde ik dat de Coca Cola Zero man mij met zijn SWAT team kwam redden en in Hong Kong zou afzetten met zijn helikopter. Ik heb besloten om dat dan maar te gaan dromen en ben gaan slapen, het had geen zin om te wachten op Gongdong (Godot in het ChinAS). Toen we eindelijk weer op weg gingen hadden we er al moeten zijn en toen moest ik opnieuw pipi doen. Pas drie uur later durfde ik het aan de chauffeur te zeggen, want ik voelde mij blaas scheuren, en heb ik drie volle minuten god bedankt voor Franse toiletten met een deur en een slot. Ik ben daar en dan een beter mens geworden! Eer ik dan eindelijk in Shenzhen op het foute busstation ben afgezet en ik dat doorhad en nog een andere bus moest nemen en dan China uit en Hong Kong in en dan nog twee uur op de trein zitten en dan nog een plek vinden om alles neer te gooien en dan eventjes te douchen onder een douche boven het toilet, was het 17:30 de volgende dag. Maar ik voelde mij fantastisch en ik zal later vertellen waarom!

VerrASsing!

Mijn dagen in China zijn geteld. Ik blijf hier nog ruw geschat zo een 66 uur. Enfin, het hangt er natuurlijk vanaf wat je je bij China inbeeldt. Ik ga nog een weekje naar Hong Kong en een dagje naar Macau, maar Chinezen hebben een soort admittatur nodig om er binnen te mogen en ik lekker NIET! Hoe Chinees is dat?
De gevoelens die gepaard gaan met mijn vertrek zijn zeer uiteenlopend, net zoals mijn relatie met China de afgelopen maand. Kort even een opsomming van wat ik NIET ga missen: het gerochel en de eetgeluidjes (een smekkende Chinees heeft op mij JUIST hetzelfde effect als nagels op een schoolbord op anderen. De gedachte alleen al bezorgt mij rillingen). De drukte in de steden en de rochelafstand die er tussen de mensen daar bestaat ga ik ook NIET missen. De rommel. Overal is Chinese rommel voorhanden. Er is al voldoende chaos in mijn hoofd aanwezig, die hoeft naar mijns inziens niet nog vervoegd te worden door een oncontroleerbare omgeving. En dat is het zoal. Wie een waslijst verwachtte komt bedrogen uit, ha!
Ik ga dus veel meer dingen wel missen. Het verkeer bvb. Ja, je leest het goed. Laat mij in één adem tevens het feit vernoemen dat ik mijn gehoor ook ga missen, dankzij bussen die hun toeters verbonden hebben aan een versterker van NIET Chinese kwaliteit en die het dus BUITENGEWOON goed doen telkens ze mij passeren. Maar vooral als fietser zal ik het verkeer missen. De vogelvrijheid die je te beurt valt als fietser is heerlijk. Je weet niet of je levend je bestemming zal bereiken, maar mag ook iedere voetganger omverkegelen. Ik leef liever op de rand van de wet dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Plus ik heb nog steeds het Julia Roberts gevoel op mijn tweewieler en dat is onbeschrijflijk.
De schoonheid en vriendelijkheid van het platteland ga ik heel hard missen. De vrouw die in de rivier haar groenten zeer grondig wast terwijl vijf meter verder, stroomopwaarts, een kind pipi doet in dezelfde rivier (dat heb ik gezien!). Alle Chinezen zonder tanden, dus kindjes en oudjes, maar ook die met tanden. En zo ook Lia. Lia is een vrouw, ook al lijkt ze twaalf, echt waar, die mij heeft ingewijd in de Chinese schilderkunst. Ik heb spijt dat ik haar niet eerder heb gevonden (in de garage NAAST de inn). Elke dag ga ik erheen om iets nieuws te leren. Dan zit ik op een krukje van 20 cm met mijn benen in kikkerstand te schilderen. Om de vijf minuten vallen mijn benen in slaap en moet ik rechtstaan en rond de tafel lopen. Zij staat mee recht uit sympathie. Als ik het goed doe, maakt ze een super schattig geluid, dat mij altijd doet opschrikken, maar mij dan zo blij maakt dat ik alles daarna fout doe wegens overmoed. Dan maakt ze een ander geluid en weet ik dat ik de status van Ai Wei Wei nog niet heb bereikt. Ze is een goede lerares en ik wil geloven dat ze mij een goede leerling vindt. Vandaag heeft ze kei veel positieve geluidjes gemaakt, alsof ze telkens versteld stond van mijn pseudo talent. Die geluidjes hebben mij al het materiaal doen kopen om te blijven oefenen, voor een appel en een ei. Maar nu moet ik dat dragen! Ik ga het ruilen voor andere dingen die ik meeheb en die dan opsturen in een pakketje. Ik heb ondervonden dat ik ook het genot van het gemak van de Chinese post ga missen. Plus de goedkoopheid! Om daar nog eventjes een beetje van te genieten heb ik besloten vijf persoonlijke pakketjes te maken voor de eerste vijf die mij hun thuisadres bezorgen via mail of facebook of sms (opgelet mij gsm staat nooit aan). Als je vindt dat je reeds voldoende Chinese, of in dit geval Hong Kongese rommel bezit, doe toch maar mee, want het is toch KEI plezant een pakketje te krijgen, dat ik met veel liefde voor jou persoonlijk heb gemaakt en vol dingen zit die mij hier aan jou doen denken? Denk daar maar eens over na.

Mindemptyness

Mijmeren. Een woord dat niet voldoende gebruikt wordt. Ik smeek u, gebruik het vandaag minstens één keer alvorens het uitsterft, desnoods op facebook, dan krijg ik meteen ook zicht op wie van jullie dit ECHT leest en wie gewoon de pagina opent voor mijn schoon ogen! Probeer er ook even tijd voor te maken. Misschien nu? Kijk scheel zodat de wereld wazig wordt en MIJMER over iets aangenaams. Ik doe mee...

In tijden waarin mindfulness ons vanop elke hoek van de straat naar het hoofd wordt geslingerd om met stress en allerhande eigentijdse kwalen om te gaan, wil ik u even wijzen op de vele positieve effecten van het mijmeren. In plaats van helemaal, 100 procent, in het NU te leven, wil ik het NU eventjes volledig naar de achtergrond verbannen en het eventueel enkel de functie van katalysator toewijzen. Begeef je naar het TOEN, naar alles wat je heeft gemaakt tot wie je bent, naar alle ingrediënten of bouwstenen of atomen of andere metaforen van je zijn.
Vanwaar mijn plotse filosofische bui? Wel ik heb vandaag vele uren op een bus zitten mijmeren, oh wat hou ik van dat woord! Als het een smaak had, was die zoet en kruidig, eerder een vloeistof dan vast, stroperig en pittig met een snuifje gember. Mijmeren... Ik mijmer dat ik honger krijg...
Elke belangrijke gebeurtenis uit mijn leven is vandaag bemijmerd. De som of het product of zelfs het logaritme (weet ik veel hoe de wiskundige formule van het mens-zijn eruitziet) van alle verhalen, bedenkingen of ontmoetingen die een invloed op mij hadden, goed én slecht, is gemaakt. Mindfulness is goed, maar je leert jezelf enkel in die mindfulness kennen als je aan mindemptyness doet aka mijmeren.
Ik hoor u al denken: in China wil ik ook wel gaan mijmeren... Wel, wees welkom, het is hier zo slecht nog niet! Maar voor zij die niet naar het land der uitersten willen komen (constipatie versus buikloop bvb), maak je dag volledig vrij, ga naar het station, koop een kaartje voor de eerstvolgende boemeltrein naar een godvergeten boerengat in Wallonië, zet u in een rustige wagon aan het raam, misschien met wat muziek in de oren, kijk scheel en mijmer erop los. Eens aangekomen in Boerengat kan je verder aan mindemptyness gaan doen in het plaatselijk stationscafé terwijl je eventueel ook aan beerglassemptyness doet. Om het in de woorden van woody Allen te zeggen:'Whatever works'. Om het in de woorden van mijn mama te zeggen:'Zo simpel ist'.
Graag wil ik er om af te sluiten nog even op wijzen dat vredige dagen als deze worden afgewisseld door rusteloze dagen die ik het liefst wil vullen met het in de GFTbak gooien van alle ingrediënten van ondergetekende. Op die dagen ga ik dan op de hoek van de straat staan om wat mindfulness naar mijn hoofd te laten slingeren, Chinezen gooien meestal raak.

Auwa auwa, bont en blauwa

Zoals de meesten onder mijn trouwe volgers via andere, vaak nutteloze, media al wel zullen weten, heb ik onlangs een nabije-doodervaring (NDE) gehad. Dat is nog zacht uitgedrukt, eigenlijk heb ik er drie gehad in evenveel dagen. Schrik niet! Ik blog wel degelijk vanuit China en niet vanuit de Hemel, waar ik ooit, maar nu nog niet, ongetwijfeld ook vanuit zal bloggen.
De eerste en wellicht minst overdreven ervaring vond plaats bij de waterval. Stel u er aub geen 30 meter hoge brullende massa water bij voor. Deze 'waterval' was 30 centimeter hoog en gingen we opzoeken om gratis gemasseerd te worden (slecht idee nummer één). We waren te water gegaan aan de bovenkant en wilden erop en erover klimmen. Bij iedereen lukte dat vlot en ik volgde rustig de groep tot er plots MEGA MINDY én MEGA TOBY hard aan mijn benen werd getrokken door een MEGA MINDY én MEGA TOBY verraderlijke onderstroom. Amper kon ik mij vasthouden aan de holle rots, zo hard werd ik naar onder gezogen. Ik zag mezelf plots verdrinken (ik heb hier veel ex-corpus ervaringen) onder de rots, en heb besloten dat het niet mijn tijd was. Dat was het moment om eindelijk eens te testen wat God mij heeft gegeven... Mijn grote klep. Ze werkt bijzonder goed. Twee mensen hebben mij de rotsen opgesleurd. Beeld het u (enkel nu en daarna nooit meer) even in. Een hysterisch lange zwiep spartelend uit het water getrokken door een mini Chinees vrouwtje met nog twee tanden en nylon sokjes aan (waarom ik mij dat herinner... Waarschijnlijk omdat ik het niet begrijp dat ze die in haar namaak crocs, lees kroks, zou aandoen) en een stoere Amerikaanse die lijkt op die actrice van Weeds. Mijn enige gedachte op het moment dat mijn spierwitte lijf over de rotsen werd geraspt was om mijn bikini op zijn plaats te houden, hetgeen uiteraard niet zo vlot lukte, omdat ik ook niet dood wilde. Ik heb de aanwezige Chinese pubers in hun doorzichtige onderbroekjes van namaak Versace, lees Vercase, erna enkel nog diep in de ogen gekeken en geen meter lager...
Slecht idee nummer twee was om die massage toch nog achterna te gaan, maar er deze keer, zoals elke niet-Hollander, braaf voor te betalen (God, of mijn mama, gaven mij naast een megafoon ook koppigheid mee). One therapeutic Chinese massage coming up. Opnieuw dat lange lijf, deze keer 60 minuten op een massagetafel. Andere actoren: een MINI en oh zo schattig Chinees meisje met roze schoentjes (dat is het enige dat mijn wijd opengesperde ogen door het gat in de tafel konden zien) en handen die mij de zuurstof ontnamen. Letterlijk kneep ze mijn luchtpijp dicht door mijn nek aan te pakken, volgens mij hing er een sumo ninja aan het plafond en stond die gewoon heel de tijd op mij te tapdansen. Mijn 17 verborgen hernia's zijn tevoorschijn gekomen en opnieuw verdwenen en zelfs mijn beenderen zijn soepel gekneed. Als een homp dumpling-deeg werd ik bij elkaar geduwd en uitgestreken. Mijn klep opnieuw opengesperd, maar deze keer zonder geluid. Mijn stembanden had ze (of hij) tussen haar (of zijn) duim en wijsvinger (of sumo-tenen) ongetwijfeld tot moes geknepen. Ik ga volgende week nog eens terug!
Mijn derde nabije-NDE speelde zich uiteraard af in het verkeer. Nog altijd geen Javier Bardem te bespeuren, helaas, en ook Chang Li, of was het Li Chang (ik lees mijn blog niet) heeft er niets mee te maken. Het is eigenlijk mijn eigen fout. Als er iets is wat ik niet kan is het wel vier uur in dezelfde houding op mijn achterste in de taxi zitten. Ook al is het op een semi-zachte, synthetische namaak Louis Vuitton, lees Louise Vuiton, plaid, zodat je niet aan de vals leren zetels blijft plakken met uw propere toeristenbillen. Het komt erop neer dat mijn doorbloeding niet meer naar behoren werkte. Een slapende voet kent mijn schare volgelingen ongetwijfeld, maar een slapend lijf? Overal tintelingen. Ik durfde niet uitstappen uit angst dat al mijn botten als een kaartenhuisje (bewerkt door een ninja) in elkaar zouden storten. Als ik er nog maar aan denk, word ik moe. Enfin, zolang het slaapt is het niet dood, zeker? Om een lang verhaal kort te maken: ik leef nog!

Primeur: Julia Roberts is in Yangshuo

Inderdaad, neem even de tijd om het volgende te lezen. Zet u, neem er een koffie bij, misschien een stukje taart of een koekje en ik zal beginnen bij het begin.

Gisteren ben ik vertrokken uit Xi'an, de laatste Chinese stad op mijn palmares. Op de bus zat ik naast een dozijn afgeknipte nagels die ik met moeite wist te negeren en op het turbulente vliegtuig naast een eten-inhalerende Chinees die ik wederom met moeite wist te negeren. Ik word nog een neger in China...
Op het vliegveld van Guilin ben ik vol in het gezicht geniesd of genozen door een vrouw die tien centimeter van mij stond waarop ik in de taxi huiverend mijn busje detol over mij heb gekapt en als een OCDer ben beginnen schrobben. De taxichauffeur was trouwens de traagste in heel China. Ofwel rijden ze hier gewoon altijd en overal 80 per uur, zowel waar je 20 mag als waar je 120 mag. Verder onderzoek vereist.
Al die miserie is echter voorgoed naar het verleden verbannen, want nu ben ik in The Giggling Tree. Hemel op aarde. Een inn net buiten Yangshuo tussen de prachtige karstbergen en de rijstvelden en de rivieren en de springspinnen, maar die mogen hier per uitzondering zijn van mij, zo blij ben ik.
Deze namiddag heb ik besloten even het stadje in te gaan voor wat inkopen en heb ik de fiets genomen. Daar reed ik dan tussen de velden en de bergen in mijn niet al te onelegante sandalen met mijn mandje en plots, in een flits, had ik een buiten-lichamelijke ervaring en leek ik net Julia Roberts. Maar dan in China in plaats van op Bali (Eat Pray Love zien voor zij die totaal het noorden, oosten, zuiden of westen kwijt zijn). Het duurde een microseconde voor ik besefte dat ik in tegenstelling tot Julia een laag zweetzout gemengd met zonnecrème op mijn grijnzende tronie had in plaats van de perfect aangebrachte onzichtbare make up en waarschijnlijk niet door Javier Bardem, maar eerder door Li Chang van de weg gereden zou worden. Maar dat maakt allemaal niet uit. Ik was Julia Roberts en zo beeld ik mij in dat de mensen mij met veel bewondering observeerden. Gun het mij aub...
Eens in het stadje ben ik vijf winkels binnengegaan voor mijn inkopen. Ik heb ze in stukjes moeten doen, want ze hebben hier de raarste combinaties te koop, maar zelden allemaal samen. Op de terugweg was alles natuurlijk op één locatie te verkrijgen. Blijkt nu ook dat er onder de grond een grote supermarkt is. Dat ik daar niet ben gaan kijken... Chinezen steken graag dingen onder de grond heb ik gemerkt. Handig als je een mollenzintuig hebt, maar voor mij is dat niet zo evident. Oversteken onder de grond doen ze hier ook, maar dat werkt niet voor mij. Voor een mol trouwens ook niet. Waarom denk je dat er molshopen bestaan? Dat is om eens te kijken waar je bent... Enfin, hopelijk hebben jullie genoten van dat tasje koffie en het koekje. Ik ga nog wat rondhangen en een pannenkoek met zoete en mega goedkope lychees eten.

Voor alle Chinezen, maar niet voor dendezen...

Ik vind het na twee weken tijd voor een evaluatie... Kort en bondig samengevat: China is fantastisch, mega mindy cool, onwaarschijnlijk bangelijk, de hemel op aarde met alle superlatieven erop en eraan! ... Maar niet voor mij. Ik kijk niet door een gele bril. Ooit, als ze waarschijnlijk met nog meer zijn, kom ik terug om ze te ontwijken. Sommigen voelen zich hier als een vis in het water. Ik voel mij hier als een vis op het droge en hoewel ik gefascineerd ben, kan ik meestal niet ademen, hetgeen voor elk zoogdier (toch maar geen vis) min of meer een vereiste is om te overleven. Ik heb daarom besloten mijn Chinese treinervaring naar Peking te beperken tot het kopen van een ticket en het dan ook weer terug door te verkopen. Ergens op dat plein voor het station, dat nu eens echt een Martelarenplein is, heb ik iemand (van de kampeerders, precies Werchter maar dan zonder muziek) blij gemaakt met het zachte bedje waar mijn paspoortnummer opstond. Ik wil niet naar Peking. De muur, precies of ik heb er nog nooit een gezien, de verboden stad, ik houd mij graag aan de regels en gewoon weer ploeteren door de massa, fysikaka... Ik ben er echt niet zo rouwig om, daar krijg je hier trouwens buikloop van. In plaats daarvan ga of beter vlieg ik naar Yangshuo. Waar ik tussen rijstvelden, rivieren, bergen en Hollanders zal vertoeven. Wie had ooit gedacht dat ik zo blij zou worden van een bende Nederlanders die een Inn uitbaten. Inn of caravan, dat moet ik nog uitzoeken. Maar het wordt ongetwijfeld een vakantie op reis(t).