astropologie

Ik ben hier nu al even en ik ben van plan nog even te blijven. Het wordt dus hoog tijd dat ik een aantal mensen aan u voorstel. Als liefhebster van antropologie kan ik mij altijd bezighouden. Het enige dat ik nodig heb is af en toe een mensch en geloof het of niet, maar die zijn in deze grootstad talrijk aanwezig. Laat mij beginnen met de wezens bij wie ik inwoon. Hier en daar heb ik al iets laten vallen over hun doen en laten, maar het kan uiteraard altijd uitvoeriger.

Cris (ZONDER h, kort voor Crispin, vind ik een grappige naam), de papa, is een kaal exemplaar. Onlangs vond ik een oude bibliotheekkaart op de verschoontafel van de baby (vraag mij in godsnaam niet wat dat daar deed) en ik vroeg mij af waarom deze mensen een kaart hadden met de foto van een wildvreemde. Tot ik zag dat het Cris (zonder h(aar)) was in zijn harige dagen en amaai waren die harig! Een bizar fenomeen kaalheid. Ik ben er nog niet helemaal uit wat dat betekent. Cris werkt voor Coca Cola als manager en drinkt altijd Coca Cola Zero. Hij heeft veel Coca Cola gadgets en gaat vaak op reis door Australie om Coca Cola te verkopen. Mogelijk aan de aboriginals, maar die lusten liever alcoholische dranken, dus Cris heeft nog een lange weg te gaan. Cris is een typische man, met als gevolg dat het hem aan fijngevoeligheid ontbreekt (no offense naar de heren toe, maar we gaan een kat een kat noemen. Als je je voelt aangesproken, ga er dan maar vanuit dat je de uitzondering bent!). Hij loopt meestal in de weg en als ik de baby probeer te voeden, moet hij altijd net iets doen dat het eetproces onwaarschijnlijk hard verstoort (hij heeft egoïstische neigingen waar ik soms op wil kloppen) en mij op mijn lip doet bijten van ergernis, omdat de baby er dan drie keer langer over doet en ik alles duizend keer opnieuw moet opwarmen en van de grond moet rapen etc. Maar Cris is ook heel vriendelijk en doet zijn best mij het hier naar mijn zin te laten hebben. Ik mag alles van hem gebruiken (sportgeriefgewijs en dvdgewijs) en ik kan dat appreciëren. 

Claire dan. Claire is de mama. Claire kan ik moeilijk doorgronden. Ze is heel vriendelijk, glimlacht altijd (hetgeen bij een snel geërgerd  persoon als mezelf soms ergernis opwekt) en benadert opvoeden als een wetenschap, hetgeen mijn ergernis soms doet ontploffen. Ik denk dat ze meestal niet weet wat ze doet en het spijt mij, maar het is heerlijk om te zien hoe ze soms uit haar wetenschappelijke mama rol valt als de kleuter iets heel ergs doet en gewoon uit haar krammen schiet. Dan moet IK glimlachen. Ah de mens is toch een heerlijk wezen. Ze is zo ongeorganiseerd dat het mij pijn doet en is even goed in tijdsmanagement als een erwt. Voor iemand met als grootste talent tijdsmanagement (ik verwijs uiteraard bescheiden naar mezelf) kan dat een maagzweer veroorzaken, maar voorlopig houd ik het bij goede oude ergernis. Enfin ze is dus vriendelijk en glimlacht altijd en daar krijgt ze punten voor, al is het maar omdat ik zo zelf niet kan zijn.

Het monster dan. Jack-ass. De tijd zal uitwijzen of het een levensfase is of dat hij eeuwig zwaar gestoord door het leven zal gaan. Het feit dat hij met een porceleinen eetbord op mijn gevoelige schedel slaat, laat Claire niet uit haar rol vallen, ook al is ze er getuige van. Misschien zit er een gedragstoornis in de familie. Gelukkig is drie-jarige Jack soms even slim als dat zijn moeder goed is in tijdsmanagement en kondigt hij aan wie hij wil slaan. Dan ga ik over op anti-Jack modus en negeer ik hem zoals een koe haar vlaai wanneer ze graast. Hij is een irritante pestkop en ik wil maar al te vaak dat die koeienvlaai naast mij ligt om hem erin te duwen wanneer hij nog eens trots en doodgelukkig komt zeggen dat hij kaka in zijn broek heeft gedaan. Vandaag heeft hij trouwens zijn behoefte gedaan in de voortuin van een villa in een residentiële wijk. Zijn moeder heeft altijd zakjes bij. Ik ga voor: eeuwig zwaar gedragsgestoord door het leven. Ik kan hem op zijn dertig overal zien neerhurken om zich even te ontlasten. Hij heeft momenteel ook last van zijn onluikende manheid en ik citeer: my willy is going up and down and it hurts. Ah de dingen des levens.

Ik dacht dat ik eender welk kind graag zou hebben. Wel Jack heeft die mythe ontkracht. Ik tolereer hem enkel als hij normaal doet en dat is laat ons zeggen 10 procent van de tijd.

Gelukkig is er de kleine baby Nicolas van tien maand. Een prachtig engeltje voor wie ik mijn leven zou geven, tenzij hij brult en mijn trommelvliezen aan dingelen schreeuwt. Wat een volume komt daar uit! Dan wil ik hem mee in de koeienvlaai duwen. Het liefst doe ik neuze neuze met hem. Dan wordt hij helemaal stil en gelukkig, of ik blaas op zijn blote buik of draai cirkeltjes met mijn vinger over zijn wangetjes. We komen heel goed overeen, waarschijnlijk omdat hij mij niet kan tegenspreken en mij altijd wil knuffelen. Claire zet hem meestal gewoon op de grond en laat hem dan doen. Ik heb dat gisteren ook geprobeerd en hij is kei hard op zijn bakkes gegaan en beginnen bloeden. Gelukkig was zonder handen in dit geval niet zonder tanden! Maar mijn deo was plots niet sterk genoeg. Dus meestal zit ik met hem op de grond en beklimt hij mijn Everesten van gebogen benen, zonder extra zuurstof, maar hij krijgt er altijd prachtige appelrode wangetjes  van.

Buiten de wezens in mijn hut zijn er nog drie individuen het vermelden waard.

Rachel uit Canada, die ik nog niet zo goed ken, is uiteraard super want ze is zoals ik en houdt van eten, cocktails, cultuur en yoga dus ze is vanzelf fantastisch. We gaan dit weekend samen verder op ontdekking in de stad. Onder andere in Chinatown, ik houd mijn hart vast, maar hoe erg kan het zijn?

Sam, mijn yogaleraar is een tweede belangrijk individu. Hij ruikt altijd zo fris naar waspoederreclames als hij op mijn iets minder fris en bezweet lijf komt zitten om mij in vijf te buigen en zegt dat ik moet inademen. Ik lijk dat soms te vergeten. Je zou voor minder met zo iemand bovenop u, het lijkt alsof ik de frisheid niet wil uitademen. Om een of andere reden trekt die man mij aan. Ook al is hij ouder en ziet hij er raar uit in zijn marcelleke. Hij ruikt gewoon zo fris! Frisse mannen zijn er niet voor het rapen. Ja ruik maar eens onder die oksel of tussen die tenen!

Mijn derde en laatste wezen is ook een fris exemplaar. Niet moeilijk als je elke dag uren in de zee ronddrijft. Evan is duikinstructeur en houdt van haaien zoals ik van mensen houd (alleen ergeren ze hem niet). Heel zijn lichaam zit onder de haaientatoeages. Als hij een foto van een haai ziet praat hij erover en soms ertegen (hmm) zoals ik over of tegen baby Nicolas. Momenteel is hij twee weken op haaiexcursie. Toen hij mij erover vertelde werd hij even gelukkig als Jack die in zijn broek heeft gedaan.

Hij is de meest superieure persoon die ik ken en meteen ook de eerste alfa man die ik tegenkom (voor zij die zich wederom in hun gat voelen gebeten, ja, jij bent ook een alfa man!). Zes jaar geleden is hij door de zwaartekracht van een ladder op de derde verdieping naar beneden gezogen en heeft hij een schedelbreuk opgelopen (over een NDE gesproken! Ik zeg het: superieur, en dan vooral aan mij!). Move over Iron man, Evan zit vol titanium (maar Iron man misschien ook?)! Stiekem hoop ik altijd dat er metaalgeluid klinkt als ik op zijn hoofd klop. Maar hij biept ook niet op de luchthaven, helaas. Hij praat plat Australisch, maar is hyper intelligent, hetgeen mij altijd een beetje in de war brengt, maar ook zeer grappig is en net zoals Nicolas knuffelt hij graag (mensen en haaien). What's not to like?

Ampersand

Gewoon omdat het een nieuw woord is dat ik moet oefenen. Ampersand, ampersand, ampersand. Het was de naam van een atypische boekenwinkel die ik op deze atypische dag ben tegengekomen. Hoe een typische dag er voor mij uitziet zal ik in de toekomst laten weten, mogelijk vanuit het ziekenhuis met een gebroken nek omdat ik van mijn stoel ben gevallen omwille van de saaiheid ervan (de dag, niet de stoel). Vandaag was niet zo een dag... Om te beginnen was hij vrij, dus ben ik om kwart voor zeven opgestaan om te ontbijten. Ik moest wel, want om negen uur was het yoga tijd en als je later dan twee uur voor yoga eet, is de kans niet helemaal onbestaand dat volgende dingen gebeuren: a) je laat de godganse les boeren hetgeen de ademhaling verstoort, b) je laat de hele les scheetjes, hetgeen de buren verstoort en gewoon ook belachelijk genant is, zeker als er geluid of geur mee gemoeid is en de leraar beslist dat je hulp nodig hebt in een pose die je darmen samendrukt, uiteraard is dit volledig hypothetisch en mij NOOIT overkomen, c) het eten holderdeboldert mee in je maag tot het het zodanig beu is dat het er niet meer in wil zitten en gewoon rechtsomkeerts maakt, wederom genant en daarenboven ook nog eens walgelijk, mij ook nooit overkomen buiten mijn hoofd. Dus eten voor zeven uur! Dolgelukkig huppelde ik iets voor negen de berg af op weg naar een gasvrije yogales die mij zo hard deed zweten dat het in mijn ogen kwam en begon te prikken en ik van mijn mat gleed. Het is onmogelijk op alles voorbereid te zijn, helaas, maar volgende keer doe ik een rambo hoofdband aan, het kan mij niet schelen hoe ik eruit zie. Iets uitgeputter klauterde ik de berg weer op om te douchen en hem dan weer naar beneden te trippelen om de boot naar Sydney te nemen.

Deze keer niet alleen, maar met mijn geestelijke tweeling, Rachel. Ze is alleen een seconde vroeger geboren als het op coolheid aankomt. Geen toeristische zever meer voor ons. Wie cool wil zijn, moet naar coole plaatsen, zoals Surry hill en Paddington en Wooloomooloo, coole dingen eten en drinken, zoals mini citroen taartjes, celder-limoen sapjes en hamburgers (want die zijn altijd cool), cool praten (dat kan ik niet, ik ben een praat-seut, ampersand) en cool doen tegen wildvreemden. Dat laatste lukt mij wonderwel. In het eethuisje waar ik mijn hip drankje bestelde, uitte de wildvreemde man achter de besteltoog zijn respect voor de manier waarop ik de naam van mijn drankje uitsprak (lagina, ik weet het, wie benoemt er nu een drankje met een woord dat rijmt met vagina? Maar doe het op zijn Vlaams en het komt goed in dit land). Toen ik hem gepast betaalde en hij opmerkte dat ik slim was omdat ik kon tellen en dat wel kon aprecieren, liet ik hem meteen ook weten dat ik onhandig was toen ik al mijn kleingeld op de grond liet vallen. Hoe cool kan iemand zijn? Ik heb ook letterlijk gezegd terwijl ik alles probeerde bijeen te rapen met mijn in veel te strakke broek gehulde billen in de lucht: ik ben niet alleen slim, maar ook onhandig! Toen al mijn geld van de grond was geraapt stootte ik de prijskaartjes van de coole nootjes op de toog tegen de grond. Hij kwam niet meer bij van het lachen en was met mij getrouwd als ik hem in de ogen had gekeken op zijn bambis. Maar dat is het moment dat ik mij even afsluit van de wereld om mijn schaamte te verwerken en eens goed met mezelf te lachen en dan kijk ik niemand in de ogen. Dus ik ben nog steeds ongehuwd. Gelukkig was de volgende toogman homo en kon ik weer mijn coole zelf zijn! It is a work in progress...

Het leven zoals het is: in mijn geval, mega mindy!

Er is een knoop doorgehakt! Ik blijf nog hier, tussen de luiers, de groene snottebellen en de slecht gedragende kleuter tot minstens eind oktober. Het is mijn missie om dat monstertje te bekeren, ik voel mij een non om een of andere reden, klaar om een duiveluitdrijving te voltrekken. Niet overdrijven hoor ik u denken, maar ik zweer het u, op sommige ogenblikken verandert er iets in zijn blik en weet ik dat hij zich zonder pardon buiten proportioneel gaat misdragen. Dat kan zich in verschillende vormen manifesteren. Ofwel gebruikt hij zijn broertje als speeltuin en springt hij erop, ofwel bijt hij in mijn billen, ofwel veegt hij zijn acherste met een doekje af en wrijft hij het in mijn nek, what the fuck? Volgende keer hij dat doet duw ik hem in de wc voor ik erop ga zitten. Als hij brult, brul ik in zijn gezicht terug en dan verschiet hij zo hard dat hij en zijn broer beginnen huilen, maar het lijkt effectief, want hij heeft het sindsdien niet meer gedaan. Zijn mama knuffelt hem en geeft hem de borst en ik zweer het u, moest ik melk produceren zou ze hetzelfde van mij verwachten. ZOT! In plaats daarvan worstel ik letterlijk met hem en probeer ik zoveel mogelijk mijn instinct te volgen en niet de bizarre wetenschappelijke benadering van de mama. Elke dag vertelt ze mij wat ze heeft gelezen in een of andere pseudo wetenschappelijke publicatie en vertelt ze mij hoe ze wil dat we allemaal op eenzelfde lijn zitten. De papa en ik zitten op een lijn, nu moeten we haar er nog opkrijgen, ha! Enfin de kleuter komt mij altijd opzoeken om te spelen and I have him right where I want him to be! Het is een kwestie van tijd voor hij mij als een goede misdinaar wijn komt brengen!

Op mijn vrije dagen, zoals vandaag, maak ik postpakketjes, ga ik winkelen in heerlijke boutiekjes en zoek ik lekker eten. Dat lekkere eten wreekt zich op mijn gewicht uiteraard, dus om een break even te creëren doe ik aan sport, soms lopen op de stranden, hoe vreselijk voor mij! (wie wil mijn problemen hebben?) meestal yoga... Ik heb een heerlijke leraar gevonden die mij in de meest bizarre poses, asanas voor gevorderden, wringt tot ik voel dat mijn lichaam volledig loskomt. Het is overigens een van de enige vormen van lichamelijk contact dat ik hier heb... Or is it? In ieder geval die man kent geen gène en duwt erop los waar geduwd dient te worden. Ik word er sterker en leniger door en ik kan genieten van de heerlijkste gerechten in ruil voor hier en daar een niet te bescheiden zweetplek! I like it.

Helaas doe ik de meeste dingen hier alleen. Dus.., het wordt mijn missie jullie hierheen te halen. Wie beslist te komen kan zich verwachten aan de meest prachtige plekjes, heerlijke, reeds geteste maaltijden en uiteraard een gezelschap om u tegen te zeggen. Zij die bovendien het lef hebben een ticket te kopen krijgen er van mij de beste tips gratis en voor niets bij. Ik kan zelfs gidsen, want laat dat nu net iets zijn waar ik niet slecht in ben en dat ik doodgraag zou doen! Dus allen hierheen het is het allemaal waard, geloof mij!

Perthfect

Na ongeveer twee maanden droog te hebben gestaan, was het vandaag weer zover... Geweldig nieuws ik weet het! Het was ook formidabel, ik heb er ongelooflijk van genoten en ik voel mij als herboren! Waw! Met wie hoor ik jullie vragen? Waar? Hoe? Wat? Wanneer? Wel, sit back, relax and enjoy the juicy story.

Om kort op jullie vragen te antwoorden... Met Saskia, in Perth, met de auto, from Picasso to Warhol, vandaag om 17 uur. Inderdaad, ik was weer in een museum. Driewef hoera voor mezelf. Meteen ook een tentoonstelling om de vingers van af te likken (letterlijk, confer infra). Heerlijke explosies van vorm en kleur van de grootste modernisten. Mijn favorieten waren vandaag Matisse en Calder. Moest de suppoost niet helemaal weg zijn geweest van Saskia en ons niet onophoudelijk gevolgd zijn zowel in massa als in lijfgeur (waarom dragen zo'n mensen stevast polyester?), had ik nu zeker een majestueus origineel in plaats van een belachelijk postkaartje naast mijn bed hangen. Ik was heel eventjes vergeten hoeveel ik van moderne kunst houd en hoe gelukkig de pispot van Marcel Duchamp mij kan maken. Het genie van anderen doet mij snakken naar de ontwikkeling van mijn eigen creativiteit. Ik moet mij inhouden om geen schildersezel te kopen en veel te veel geld uit te geven aan penselen die zo zacht zijn dat ik er liever mee over mijn kaak en rond mijn neus wrijf (zodat ik NET niet moet niezen) dan dat ik ze in verf doop. De Julia Roberts wannabe vanop de fiets in China liep weer grijnzend (a la Mona Lisa deze keer) rond in een museum in Perth met een denkbeeldige baret op haar dak. Voor de kunstbarabaren onder u (ieder zijn ding) laat mij een vergelijking maken met eten (waar ik eveneens van houd en jullie ongetwijfeld ook, voel je maar aangesproken, ik heb het tegen u). Sluit je ogen (nu nog niet, maar na het lezen van het eetdeel) en beeld je een groot buffet in ter gelegenheid van het einde van de economische crisis voor de aandeelhouders van Belfius (de bank, niet de bacterie in Yakultjes). Carpaccio van alles wat goed voor je is, een overvloed aan genetisch gemanipuleerde seizoensgroenten, geroosterd in olijfolie, prachtige pasta's in fenomenale kleuren en smaken waarin ergens een Italiaan in moet verstopt zitten als EXTRA verrassing, kazen in alle kleuren van de regenboog met knapperige stukjes brood, vers uit de delifrance verpakking, 100 kleine taartjes die smelten op de tong als sneeuwvlokjes met taartsmaak... Hmm waarover gaat het nu weer? Ahja de kleuren en smaken die ik ervaar bij het bekijken van moderne kunst. Picasso is een tafel vol tapa's, Matisse een bord vol mals vlees met fijne, krokant gekookte groentjes, Calder een plateau met de grootste variatie olijven die je je kan indenken, Johns een spiegel gevuld met javanaiskes en Warhol... Een taloor soep, van Campbell's.

Voor zij die licht teleurgesteld zijn in bovenstaand relaas en iets helemaal anders hadden verwacht, het spijt mij. Ik ben Fifty Shades of Grey aan het lezen aka porno voor vrouwen en het is zich precies aan het manifesteren in mijn taal. Ik zou mij daar eigenlijk zorgen over moeten maken, aangezien het abominabel slecht is geschreven en het verhaal, mij maar half kan (hand)boeien. Zij die het hebben gelezen weten waarschijnlijk over welke helft ik het heb... Waarom doet de wereld alsof dit een fenomenaal literair mirakel is terwijl het geen (schaam)haar beter is dan de romannetjes die de mevrouw op de camping mij ooit gaf omdat ze had gezien dat ik Stieg Larsson las (ik ben er nog steeds niet uit wat Stieg en Stationsroman met elkaar gemeen hebben, buiten dat ze beide uit papier zijn gemaakt).  Zij die het niet hebben gelezen, veel boem boem, weinig bla bla, om Mieke Vogels te parafraseren. Niet de moeite, wacht op de film! Ik kan niet wachten om te zien hoe preuts Amerika dat in beeld gaat brengen. Ondertussen moet ik het boek wel uitlezen natuurlijk!

Reizen met een huisdier

Het is een vreemde gewaarwording, geluk. Ik ben het niet gewend volledig ontspannen door het leven te gaan, iedereen die ooit heeft gedacht dat ik de bezem uit mijn achterste moest halen... Hij is eruit. Nooit eerder is het mij gelukt mijn omgeving te laten voor wat die is en de controle op te geven, waarvoor mijn excuses aan al zij die eronder hebben geleden. Hier moet ik er zelfs geen moeite voor doen. Ik heb het gevoel in pure rust te zweven. Maak u geen zorgen, ik ben niet high, hoogstens een tikkeltje meer ontspannen na de Mojito mix (man, dat is heerlijk en je moet het gewoon in je glas kappen, ideaal voor luie mensen). Tenzij mijn vriendin Saskia (bij wie ik een weekje in Perth logeer) weed in de koekjes heeft gedaan ben ik volledig drug vrij. Of het is de suiker in de koekjes. Ze zijn zo lekker dat ik er constant aan denk. Ik kan mijn gedachten nergens bijhouden, want ik wil alleen maar koekjes. En elke hap die ik van een koekje neem is er een dichterbij het feit dat het koekje dadelijk op zal zijn. Het is pijnlijk dat te moeten inzien. Oh neen, ik herken dit gevoel, ik ben verliefd op koekjes... Maar ik heb zoveel honger, plots. Saskia opperde net dat de kindjes waarvoor ik zorg mij misschien wormen hebben gegeven. Huh? Moeten kindjes bij de geboorte ook ontwormd worden? Zoals kittens en puppies? Ik hoop dat het wormen zijn (reizen met een huisdier heb ik altijd willen doen), dan kan ik zoveel koekjes eten als ik wil en zullen enkel zij groeien...
Ik overeet mij slechts een aantal maal per jaar, kaasfondue is een van de indigestiemakers in mijn geval, maar nu ik vol levenslust zit, lijken alle andere soorten lusten ook de kop op te steken. De lust voor eten is deze avond bijvoorbeeld in een zonde overgegaan. Ik heb zoveel gegeten dat er geen plaats meer was voor lucht in mijn longen. Ik kon enkel oppervlakkig ademen en de verse nachos lagen als een stonehenge steen op mijn maag. Ik hing in de zetel met mijn benen gekruist en elke keer ik met mijn voet op en neer ging klotste het. Ik voelde het niet enkel, het maakte ook lawaai. Best wel grappig. Hoewel ik waarschijnlijk minder zal lachen als ik een tweede kin tegenkom een van de volgende dagen. Ach het maakt allemaal niet zoveel uit. Zolang ik kan genieten geloof ik niet dat er iets mis is met mij!

Om ter eerst...

Ik heb een fantastisch Australisch product ontdekt. De eerste vijf die mailen ontvangen het in de brievenbus!

Assepoester meets Mary Poppins

Ik ben geen wees, ik praat niet met muizen (enkel met kakkerlakken) en ik ga niet gebukt onder een boze stiefmoeder en twee krengen van stiefzussen. Toch flitst er af en toe een beeld van assepoester door mijn hoofd als ik weer eens de afwas sta te doen, of het eten klaarmaak of opruim of de vloer veeg terwijl de ouders rustig in bed liggen of buiten een sigaretje roken en een pintje drinken. Het is niet constant zo, ik wil jullie zeer zeker geen fout beeld geven, maar het doet mij wel nadenken over het dagelijkse leven en de eindeloze cyclus die gepaard gaat met het hebben van een vaste honk en kinderen. Ik geloof dat iedereen maar roeit met de riemen die ze hebben... In dit huishouden ben ik een extra paar riemen. Maar ik voel mij regelmatig de roeiers in die grote olympische roeiboten en ik zie de ouders als die kleine mensjes die vooraan god weet wat zitten te brullen tot ze even rood zien als de rest van het team.
Mijn riemen zijn alvast niet dezelfde als die van Mary Poppins. Een dikke helaas en een zucht. Wat zou het heerlijk zijn om met een vingerknip de CONSTANTE rommel in dit huis te ordenen, of de kinderen hun medicine te geven, waarvan ik zeker ben dat er een goede scheut rum in vermengd zit! Neen, ik buk mij honderd keer per dag om spullen op te rapen en als ik cupcakes maak zijn ze heerlijk en rumloos, maar zien ze eruit alsof ze door een trein zijn aangereden, zowel in het heengaan als in het terugkomen. Ik noem ze picasso cakes. Er is nog werk aan de winkel. Enfin, mijn dagen bestaan uit het ontdekken van korsten oud baby eten in mijn haar en het meten van de kwijlslierten van de baby. Amaai die kunnen fameus lang worden, vandaag een van 43 cm!
Zaterdag vertrek ik voor een weekje naar Perth (verdorie vijf uur vliegen!). Eindelijk volle nachten zonder baby gebrul dat door merg en been en mijn oorstoppen gaat en eindelijk een week waar de enige vlekken op mijn kleren door mijn eigen onhandigheid zullen worden veroorzaakt. Ik kijk ernaar uit.

Weten wat men wil

Anderhalve maand geleden ben ik vertrokken met een missie. Een ambitieuze missie om afstand te nemen van mijn leven. Om het te bekijken zoals men een schilderij van Seurat bekijkt (een schilder die met puntjes schildert voor zij die niet hebben opgelet in de lessen esthetica). Van ver weg. Soms zitten we met onze neus zo dicht op de dingen dat we ze niet zien. Iedereen heeft de ijskast al wel eens opengetrokken op zoek naar bijvoorbeeld de boter, en die niet gevonden. En dat terwijl die letterlijk vlak voor u staat, onschuldig in haar vlootje, je kan haar zelfs ruiken, maar als een mol met cataract zou je er nog eerder met je neus inzitten dan ze te zien. Ik kan de ergernis in mijn moeders stem nog horen nadat ik heb geroepen: 'Ik zie ze niet!' en zij antwoordt: 'Vlak voor uwe neus.' Meestal moest zij dan van tafel opstaan om het te komen aanwijzen en altijd stond de boter 'vlak voor mijne neus' en had ik ze oprecht gemist.
Ik kan u vandaag met veel vreugde mededelen dat ik heb gevonden wat ik zoek, en het is niet de boter. Uiteraard loop ikzelf voor het grootste deel al 28 jaar onder mijn neus rond. Maar net zoals de boter in de ijskast vond ik mezelf niet. Wat is er veranderd? Geen idee! Het is allemaal begonnen deze ochtend in het kleine kamertje. Het enige kamertje waar ik soms rust heb. Ik zeg soms, want de baby kan ik meestal niet alleen laten, zelfs als de natuur mijn onderbuik begint te kneden. Ik was dus voor de verandering even rustig op mijn gemak en voelde mij miserabel. Doodop, nog altijd keelpijn, koud en op de foute plek (niet het toilet, maar het continent). En toen wist ik het. Ik wist in een vlaag van helderheid hoe ik wil dat mijn leven eruit ziet en dat is een buitengewone stap voor mijn mensheid. Ik heb mijn missie volbracht! En dat terwijl ik er zeker van was dat ik eeuwig zou moeten rondzwerven om mezelf tegen te komen. De alchemist heeft er langer over gedaan. Narciss of Goldmund, ik wil het kwijt zijn, ook (prachtige verhalen van Paulo Coelho en Herman Hesse voor zij die niet hebben opgelet in conversaties met mij). 
Tijd om naar huis te keren, want dat is wat men doet na een geslaagde ontdekkingstocht, hoor ik u van ver denken. Maar ondanks de metershoge golven van heimwee die mijn gemoed neerdrukken en ondertrekken, gaat dat niet. Hoezeer ik ook tussen jullie, mijn aller dierbaarsten, wil vertoeven, nu ik de boter heb gevonden moet ik genieten van de heerlijke meerwaarde die ze aan mijn boke geeft. Wie krijgt er net als ik plots heel veel zin in een boterhammeke met veel boter en net voldoende choco, of een schelleke kaas, of gewoon een smoske? Laat het u smaken!