Eentje voor de niet-filosofen

Voor zij die van boter geen pap hebben gegeten (oh I crack myself up), Hier een update over het alledaagse leven.
Ik woon nog steeds in het huisje met Linn en Gemma, waarvan ik enorm veel leer over dingen die bij mij nooit zouden opkomen. Onlangs, bijvoorbeeld, kwam ik thuis en hing er een lap blond haar te drogen over een stoel. Als er iets is waar ik rillingen van krijg zijn het wel haarstukjes. Mijn inwendige schreeuw moet hoorbaar zijn geweest tot in de krochten van haar ziel, want Linn kwam haastig aangelopen om uit te leggen dat ze haar extra haar had gewassen omdat ze de dag erna een date had.
... . ... . ... .
Meer kwam er uit mijn open mond niet uit. Levendig kon ik mij echter inbeelden hoe haar date vlot verliep en hoe ze in bed belandde bij haar door steroïeden opgefuckte Australiër en zijn hersencel, om vervolgens haar haarstukje te verliezen tijdens het gerampetamp en dat dat daar dan ergens mee in bed zou liggen, tussen lakens, armen en benen. Rillingen krijg ik ervan, rillingen! Voor zij die het willen weten, Linn is braaf thuisgekomen de volgende avond, haarstukje op zijn plaats. Blijkt dat ze toch graag meer dan een hersencel mee naar bed neemt. Jezusmiena!
Wanneer ik de volgende ochtend voor mijn ontbijt mijn loopschoenen aantrek om wat te gaan pseudo-lopen is Gemma met een heel ander soort activiteit bezig. Als ik dan bezweet en roder dan de SPA terug binnenkom druipt haar speeltje af met een wazige blik in de ogen en een serene glimlach om de lippen. Het is niet dezelfde als vorige keer komt ze mij dan vertellen, oh en ze excuseert zich voor het lawaai.
... . ... . ... .
Wat moet een mens daarop zeggen? Oorstoppen, ik hou zoveel van jullie dat ik gratis reclame voor QUIES zal maken tot het eind der tijden.
Ik eet dan maar braaf mijn ontbijt, ga braaf douchen en ga braaf naar mijn nieuw werk. Dat nieuwe werk is een even grote uitdaging voor mij als het in de zetel kijken naar een derderangs pornofilm voor een puber vol puisten en testosteron. Kleren ophangen, kleren weghangen, kleren rechthangen, mezelf verhangen... Vooral als er een bimbo de tien meest sletterige kleren op de toonbank legt, ze mij allemaal laat intikken, het eindbedrag hoort, beslist dat ze maar drie items echt wil, ze mij 70 procent laat uittikken, mij een kredietkaart geeft waarvan ze eerst het pin nummer vergeet, dan de handtekening wordt geweigerd en dat dan bijna door het toestel wordt verscheurd, ze mij dan boos aankijkt, een telefoontje pleegt, de winkel uitstormt met het bericht verdomme te wachten en mij achterlaat met een zak vol hoerenkleren, een kloppend hart, een bonzend hoofd en een druppeltje zweet dat recht in mijn oog belandt. Ondertussen wachten 13 mensen in de rij geduldig het moment af waarop ik huilend naar achter storm, kijkt mijn bazin mij angstig aan, knijp ik een bezweet oog dicht, glimlach ik mijn meest onoprechte glimlach en help ik de volgende klant. Ik kan dit! Maar op het einde van de dag ben ik zo uitgeput dat ik de berg op kruip. Misschien is die kinderdroom om ooit een winkeltje te hebben te hoog gegrepen! Gelukkig kan ik eens thuis altijd rekenen op wat onbenullig gemekker van mijn twee doodbrave flatgenootjes.

Waarvoor dient de boter

Zoals mijn trouwe (bescheiden) schare fans zich mogelijk nog herinnert heb ik een tijdje geleden de 'boter' gevonden. Zij die volledig uit de lucht komen vallen, geen probleem, ik herinner mij negentig procent van de tijd niet eens waar ik begot/begod (ik weet het begot/begod niet) mijn tandenborstel heb gelaten. De wijn die ik onlangs voor de tweede keer bestelde heb ik teruggestuurd omdat het niet dezelfde was als het vorige glas, maar vraag mij niet welke het was... Een shiraz die lekker rook en lekker smaakte. De oberin mocht het uitzoeken. Investeren we daarom niet in computers? Tegen de tijd dat het volgende glas er aankwam wist ik niet meer hoe de eerste wijn rook of smaakte en ben ik maar afgegaan op het bevestigend knikje van mijn tafelgenoot (wel ook even gechecked of er geen rochel in mijn glas dreef). Mijn brein is overduidelijk niet gemaakt om te onthouden. Knoop het goed in uw oren. Ik vergeet je verjaardag echt niet expres, ik kan hem gewoon niet onthouden. Zij die dat NIET ok vinden, stuur hem door en ik programmeer hem in mijn digitale slaaf, als ik het niet vergeet.
Om terug te komen op de boter... De boter vinden is niet voldoende. Deze ochtend had ik een ijsschep boter op mijn pannenkoeken en ik was er niet tevreden mee. Boter dient niet om in bol op mijn pannenkoek te drijven en er ook nog om een of andere vergeten fysische reden een put in achter te laten, neen met boter moet je iets doen, iets maken. Het is een ingrediënt. Ik ken niemand die zegt: 'Hmm, ik heb honger, ik ga een sneetje boter eten' of 'Amaai, nu heb ik echt goesting in een lepeltje boter' of 'Voor mij een hoorntje met een bolleke boter'.  Met boter wordt iets gemaakt (en neen geen put in mijn luchtige pannenkoek). Heerlijke cakejes, of saus, of een sappig stukje vlees... (Ik gebruik niet vaak boter, vandaar mijn beperkte opsomming, misschien moet ik de metafoor simpel houden, want ik weet niet meer waar ik naartoe wil...). Ahja, boter is een ingrediënt, dus ook met mijn boter moest iets gemaakt worden. Beeld je zelf maar in welk gerecht (waar boter inzit) het best bij mij past (en laat het mij en passant ook even weten) en besef dan dat er nog andere dingen inzitten ook, dat er een chemisch proces verantwoordelijk is voor het samensmelten van smaken en dat boter daar een bouwsteen van is. Mijn boter is evenzeer een bouwsteen in mijn leven dat zich hoe langer hoe duidelijker voor mijn ogen ontvouwt. Hier liggend op een bed dat niet van mij is, in een houding die ik mij morgen en binnen 30 jaar ga beklagen, met een maag vol heerlijke chorizo pizza met rouille (abnormaal lekker) en darmen vol pannenkoeken, maple syrup, nootjes, wortel, appel, bosbessen en kersen, oh en spek, weet ik perfect waarvoor (en waaruit) ik ben gemaakt.

D-day

Vandaag was het zover. Ik, of eerder het universum zou beslissen over of ik hier zou blijven ja, of neen. En het universum heeft beslist... Maar laat ik even teruggaan in de tijd. De laatste weken was ik onwaarschijnlijk rusteloos. Zij die A Perfect Storm hebben gezien mogen mijn gemoed gerust vergelijken met de zee uit die middelmatige film die mij trouwens met een extra fobie heeft opgezadeld, maar daarover later meer. Terug naar de rusteloosheid... Moet ik blijven, moet ik verder gaan en heb ik nog wel zin om mij te verplaatsen en constant op zoek te moeten gaan naar onderdak, eten, mensen, of kuis ik mijn Antwaarpse schup af en keer ik huiswaarts? In mijn hoofd had ik vandaag als beslissingsmoment gekozen en de afgelopen dagen werd het steeds duidelijker dat ik niet meer verder wilde reizen, omdat ik gewoon een nestje wil. Het is hier namelijk lente en op een vruchtbare vrouw heeft dat nu eenmaal een zeer sterk sedentair effect. Alvorens jullie over suikerbonen beginnen dromen, neen ik draag geen bundeltje vreugde! En na mijn helse ervaring hier wil ik mijn ouders even laten weten dat ze van mij geen kleinkind hoeven te verwachten. Mijn biologische klok is stukgeslagen door de mishandeling van Jackass the Ripper. Maar ik wil dus wel een iets vastere stek. Ik ben opgestaan met een miserabel gevoel dat ik maar niet kon wegeten of yogaen of lopen of zonnen. Maar dankzij mijn Handbook for Humans (ik kan niet begrijpen dat ik deze handleiding nu pas onder ogen krijg, danku Gemma, en leestip voor ieder onder jullie) en het strand klaarde de dag even snel op als mijn huid gaandeweg een geroosterd kleurtje kreeg (zoals een sappig kiekske of verbrande compote). Het licht daalde na de middag op mij neer en ik wist wat mij te doen stond. Heupwiegend liep ik de heuvel op om mijn ticket huiswaarts te boeken toen ik door een semi-naakte Gemma staande werd gehouden in onze voortuin met het nieuws dat ze werk had voor mij en dat ik donderdag op proef kan beginnen. En laat dat nu net een teken zijn van het universum waar mijn handboek het over had. Dat ticket huiswaarts zal nog eventjes moeten wachten, want met het universum valt niet te sollen. Ik ben mijn bed ingekropen met een euforisch gevoel, wetende dat alles altijd goedkomt en heb eerst nog een half uur als een flashdancer zitten dansen uit blijdschap! Zij die mij kennen kunnen zich er waarschijnlijk wel iets bij voorstellen... Durf te lachen en het universum zal u passend behandelen, want het staat mee aan mijn kant! Over die fobie snel meer, ik ben namelijk deze week hard aan het studeren voor mijn duikbrevet...

Om het in de woorden van Eric Van Looy te zeggen... 't Is gebeurd! Uiteraard weten jullie allemaal dat ik de slimste mens ter wereld ben, maar laten we het daar nu even niet over hebben.
Ik ben vertrokken uit de hel. Raar maar waar, er is een uitgang en ik ben de laatste passen aan het nemen om de eeuwige foltering voorgoed, of tijdelijk, de rug toe te keren. Afgelopen donderdag ben ik verhuisd. Ik woon nu in een fijn huisje met twee meisjes. De Noorse Linn komt openlijk voor haar sletdom uit, is schattig, prachtig blond en ijdel. De Engelse Gemma noemt mij Love en Mate, is creatief en zo mager dat ze 1001 voedingssupplementen neemt om bij te komen. Let wel, ze eet enkel groenten en fruit... Hallooooooo! Enfin ze zijn aangenaam gezelschap en het zijn geen kinderen. Geeeeeeeeen kinderen!!! Ik ben echt in de hemel beland. Hoewel, ik verwachtte geen schimmel in de hemel. Mijn douche was zo vies dat ik een giga fles javel ben gaan kopen en die helemaal heb leeggegoten. Prikkende ogen, pijnlijke adem, zere neus waren het te verwachten gevolg, maar die schimmel moest dood. Hij is echter hardnekkig en ik moet nog een fles gaan halen, maar tegen dat ik weg ben zal de douche weer wit zijn! Voor de rest denk ik niet teveel na over wat er allemaal in het tapijt zit, ik blijf positief, er zijn geen kinderen!
Ik bevind mij momenteel mentaal in een fameuze transitie, er gaat iets gebeuren (nog iets) en maandag is D-day, deadline day. Als het universum er zo over beslist, blijf ik, anders is het goodbye Manly, ik hou jullie op de hoogte.

Alles is relatief

Hier lig ik dan, zeven voor negen, maar meer het spreekwoordelijke vijf voor twaalf, volledig leeggezogen, als door Bill Compton, in bed. Vampieren zijn hier echter nergens te bespeuren (dus ook niet Bill uit True blood voor zij die NU al niet meer weten waarover ik het heb, maak u daarover geen zorgen, ik weet het zelf de helft van de tijd niet meer). Kinderen zijn hier helaas wel , CONSTANT, en ze hebben meer leegzuigkracht dan een tweehonderd kilo wegende Amerikaan op een opblaaskrokodil vol lucht, maar met een lek in. Al de energie is uit mijn lichaam verdwenen, hetgeen mij ontzettend verwondert, want ik eet heel de dag door koolhydraten, waar die naartoe zijn weet ik niet, ik hoop alleszins niet naar mijn achterste! Enfin, het komt erop neer dat ik geen pap meer kan zeggen, zelfs niet tijdens babyetenstijd. Gelukkig heb ik mijn opzeg hier gegeven. Donderdag vertrek ik naar een andere woonplaats (ik huur een kamer van een Zuid Afrikaan die in Tahiti gaat surfen voor een aantal weken) om toch tenminste des nachts een oog of twee dicht te doen en 29 september neemt een ongelukkige tiener het hier van mij over, om het met de woorden van Gandalf te zeggen:' you fool!' Hoe mijn leven er dan uit gaat zien vraag ik aan zij met een kristallen bol. Ik ben momenteel te moe om erover na te denken. Ik ben zelfs al een week niet meer bezeten door Sam de Yogaleraar, dan weet een mens dat er iets mis is.
Waarschijnlijk heeft mijn blaasontsteking er iets mee te maken. Constant pipi moeten doen is onwaarschijnlijk vermoeiend, maar als er een land is waar je een blaasontsteking wil hebben, is het Australië wel. Blinkende wc's op elke hoek van de straat. Stel je eens voor at ik dat in China vlaggen had, ik word getraumatiseerd als ik er nog maar aan denk! Enfin niets dat een kuur schimmel niet kan helen.
Ook het verdriet dat ik voelde voor Mieke heeft een impact gehad op mijn gemoed. Ze was mijn allerliefste, kleurrijke M collega die overleden is ten gevolge van een maagomkerend ongeval. Dit gebeuren heeft mij plotsklaps enorm veel relativeringsvermogen gegeven en ik heb de baby platgeknuffeld in haar herinnering. Ik koester dat jonge leventje met heel mijn hart! Tot hij weer zijn zaaggeluidje maakt gedurende een uur aan een stuk. Dan ben ik klaar een atoomschuilkelder op te zoeken om er de rest van mij dagen in door te brengen, waarschijnlijk slapend.

Australian nightlife

Tijdens de dag draag ik een vijfhoofdig huishouden op mijn niet al te smalle zwemmersschouders. Dat huishouden is niets vergeleken met de wereld die ik er tot voor kort op droeg, dus geen problemen daar. Het is een hele opluchting te weten dat ik dat perfect kan, ook al vloeien er op bepaalde dagen (zoals deze) iets te veel 'fucks' en 'shits' over mijn lippen, vooral als er tomateneten op mijn kleren wordt gespuwd, gewreven of geduwd (moeders in spe, draag altijd donkere en vuile kleren tijdens etenstijd, of koop geen rood eten). Met mijn figuurlijke vuile mond moet ik oppassen trouwens, want die van drie herhaalt mij constant. Vandaag liep hij rond en zei hij voor alles 'bloody' hetgeen een verademing is, want dat woord komt niet van mij, dat woord wordt door niet professionele vloekers gebruikt. Wat hij wel van mij herhaalt is funky, there we go en dude. Geen vuil woordje aan de spreekwoordelijke lucht dus.
Maar ik ben meer dan een dagdagelijks huishoudelijk wonder. Mijn nachtleven hier is actiever dan de afgelopen tien jaar in België. Op de dagen dat ik niet uitgeput op mijn bed True Blood marathons houd of Sam op mij laat zitten (in de yoga), ga ik uit. Het is hier een dure gelegenheid, maar aangezien ik na twee dankjes fysisch vol zit, zal het wel meevallen, dacht ik...
Gelukkig zijn Australiërs veel vrijgeviger dan Belgen, die Hollandse allures krijgen naast de Ozzies. Ze zijn ook veel warmer en geïnteresseerder, geen kliekjes in een rookwolk op een terrasje, maar gewoon één vrolijke bende met eenzelfde doel, drinken, versieren en versierd worden. Hier weet je tenminste waar je staat. De dames zien eruit alsof ze uit het schipperskwartier zijn ontsnapt en dat leverde mij dan ook meteen de vraag op of ik een hippie was. Ik verliet mijn lichaam even om te kijken en effectief... In plaats van een mini minirokje droeg ik een jeans met gaten en een gestikt patroon op, in plaats van een bikinitopje een gebreide wollen trui in verschillende kleuren, in plaats van 30 cm hoge hakken sletsen, in plaats van een vals Chanel tasje een linnen kaki schoudertas met een vilten egel op gestikt en in plaats van een coiffuur waar zes uur lang rollers in hadden gezeten had ik een dreadlock achter op mijn hoofd (ik heb geen borstel bij mij en heb al 11 weken mijn haren niet gekamd, tenzij met mijn vingers). Ik leek op een hippie. Aaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrggggggggggghhhhhhhhhh! Het einde van mijn leven was nabij. Tot ik besefte dat deze hippie een drankjesmagneet was. De eerste aanbieder was Richard Twitched, ik heb hem in zijn dronken gezicht uitgelachen met die naam (de kans is klein dat hij at nog weet, dus geen lange tenen gekneusd), tot hij mij zijn rijbewijs liet zien en effectief, zijn ouders zijn ongelooflijke pipo's. Gelukkig was Richard bang van Rachel en zolang zij in de buurt was liet hij mijn achterste met rust. De tweede was Fab, kort voor Fabio. Een jongen van anderhalve meter met Italiaanse roots, een schoonmaakbedrijf (cliché anyone?) en een neusring die zich aanstelde als Madonna in Frankrijk en blijkbaar zijn lengte wilde compenseren met een iets grotere dame aan zijn zijde (Rachel, ik kan dat niet aan, het werkt op mijn lachspieren). De derde was Michael, het geweten van Fab. Een prachtig exemplaar met een vreselijk accent. Hij vroeg lief of ik graag wilde dansen. Ik antwoordde: niet graag, en hij kon er hartelijk om lachen en besloot dan maar gewoon met mij te zitten (letterlijk) praten. Ik ga hem aan Rachel koppelen, maandagavond gaan we samen pannenkoeken eten in Sydney en evalueer ik of ik koppelaarstertalenten heb, ik moet blijven evolueren. Dan was er de wildvreemde knuffelaar. Zij die mij kennen weten dat ik fysisch menselijk contact maar matig apprecieer. Dat deerde de knuffelaar helaas niet. Elke keer hij ons zag, nam hij ons vast, ik krijg nog rillingen als ik eraan denk en ik weet zeker dat hij rondjes liep om ons tegen te blijven komen. Maar de jongen was gelukkig en stonk naar bier en kebab. Wie ben ik om zijn ballon publiekelijk te doorprikken?
Enfin toen Rachel en ik eindelijk ons bed inkropen maakte ik snel een som... Ik had ZES drankjes op, een nieuw record en ik was helemaal in orde, ook achteraf geen poes te bespeuren (vrouwelijke versie van een kater, voor zij die niet volgen). Nu dat ik weet dat ik het kan is er misschien nog een toekomst voor mij als tooghanger, ik onderzoek het met veel plezier verder.