Een nieuw leven

Eerst en vooral wil ik mij verontschuldigen bij iedereen aan wie ik had beloofd dit weekend een mailtje te sturen. Dat is niet gebeurd, sorry, SORRY! Het is nu 15:30, lokale tijd en ik lig in bed, klaar om 12 uur te slapen. Maar niet voor ik mijn blog heb geupdate, anders komt het er niet van. Alle rare zinnen, schrijffouten en onlogica wijt ik aan oververmoeidheid en wel om de volgende reden...
Ik ben sinds 7 dagen weer aan het werk, dat is nogal een aanpassing na maanden niets doen, plus het is iets helemaal anders dan ik gewend ben en we zijn gedrild tijdens de vijfdaagse training. Ik werk de komende zeven weken voor een organisatie die vrijwilligerswerk in het buitenland organiseert. Google allemaal EDventure International en wordt er vrienden van op Facebook want het is BANGELIJK! Word ook allemaal mijn nieuwe facebook vriend onder Anne-Sophie EDventure en dan zien jullie wat ik allemaal doe!

Training was onwerkelijk. Plots acht nieuwe mensen leren kennen, enorm veel nieuwe informatie krijgen en nieuwe technieken leren om de job goed te kunnen doen. Het is een klein, hecht bedrijf en de medewerkers zijn stuk voor stuk uit hetzelfde hout als ikzelf gesneden. Mensen met een enorme levenslust, onderwijservaring, passie en een nomadisch trekje. Jamie en Christy zijn de oprichters, Chris een vaste medewerker en de liefste Australiër ter wereld, samen met Jamie, James een heerlijke Amerikaan die acht jaar voor Disney werkte, voor het grootste deel als Woody in de Disney shows en een entertainer die de TV onnodig maakt, Tanner uit de VS met een snor om U tegen te zeggen, Rachel en Rachael uit Engeland met Jamie Oliver accenten, Hollie en Ollie sluiten het rijtje af en nu weet ik niet of dat er acht of negen zijn, maar het kan mij niet veel schelen.
Vijf dagen zaten we vlakbij Wilsons Promontory buiten het bereik van iedere vorm van communicatie om het beste van onszelf te kunnen geven. Het was moordend die eerste dagen, maar naarmate de tijd vorderde werd het tempo minder zwaar en de materie meer en meer gekend. Donderdag kregen we dan te horen dat we allemaal in Melbourne zouden beginnen in groepjes van twee op campussen om het programma aan de studenten bekend te maken. De komende twee weken ga ik met Tanner aan de slag. Het was een ware hel om binnen ons budget accommodatie te vinden in Melbourne omdat er vanalles aan de gang is in deze stad, lang weekend nu, Grand Prix volgende week en prijzen die de pan uitswingen. Na LANG zoeken kregen we gisteren dan uiteindelijk een positief antwoord van een familie die kamers uithuurde onder het mom van Bed and Breakfast. Dolgelukkig heb ik het vastgelegd voor twee weken, maar om een of andere reden werkte mijn credit card niet. Een goddelijke interventie noem ik het, dankzij al mijn religieuze activiteiten de week ervoor, daarvan ben ik zeker. 
We kwamen aan in een huis dat smerig was, waar twee jongetjes voor de TV zaten geplakt en geen woord te zeggen hadden. De vader was een vriendelijke huisjesmelker en stonk. Hij liet ons onze kamer zien met twee bedden, zonder lakens, geen raam, tenzij een dat op de living uitgaf en snikheet. Een vuile badkamer, nergens wc papier te bekennen en overal lawaai. Toen ik hem om lakens vroeg bekeek hij mij met een lege blik en zei hij dat hij die niet kon geven omdat hij niet wist waar ik allemaal heb gezeten... In mijn hoofd zei ik hem dat het eerder andersom van toepassing was... Ik wilde zijn lakens al niet meer. Dus ik heb mijn yogamat maar op het bed gelegd en gelukkig had ik mijn slaapzaklaken bij mij. Hoewel ik dat niet nodig had omdat het zo heet was. Bikram slapen heb ik gedaan. Toen ik hem later het wifi paswoord ging vragen stond hij bij de vuile jacuzzi met geel, groen water zijn pens te scheren. Een zuchtje wind in mijn richting en mijn plakkerige zweet zorgden ervoor dat ik er als een yakhals uitzag. Het was walgelijk. Ik krijg er nog kriebels van. Zelfs Tanner, die toch al veel heeft gezien vond het maar bizar. Dus zijn we verhuisd naar iets dat wat duurder is, maar veel aangenamer. Morgen beginnen we te werken op Deakin campus en we moeten uitgerust zijn aangezien we dagen van 14 uur voor de boeg hebben, maar allemaal voor het goede doel! Zoek maar op, het is echt bangelijk! En nu ben ik veel te moe en ga ik slapen. Als ik wat tijd vind, update ik! Slaapwel!

Sydney to Melbourne

Aangezien ik telkens 10 jaar van mijn leven verlies ten gevolge van mijn vliegangst (dat ik nog leef is een waar mirakel) heb ik besloten mijn reis van Sydney naar Melbourne met de trein af te leggen. Ongeveer 13 uur onderweg, van deur tot deur, en tshoekend van boerengat naar boerengat (echt gehuchten waar enkel boeren wonen en ik de gaten van alle mogelijke boerderijdieren heb mogen aanschouwen) maar veel minder stress, glooiende, groene landschappen (als ze niet zijn afgebrand) en de zwaartekracht dichtbij mij.
Heb ik mij verveeld? Niet echt. Want... Vandaag was een mijmerdag en uiteraard is mijmeren iets waar ik graag tijd voor wil vrijmaken. Een beetje zelfkennis opdoen en mij overgeven aan wat het moment te bieden heeft. Als die mevrouw achter mij nu zou stoppen met snurken als de dikke Duitse soldaat uit La grande vadrouille en de man naast mij niet om de vijf seconden zou geeuwen als een leeuw in de hete middagzon zou ik in ultieme vrede verkeren.

Mijn week in Sydney was er vooral één van mensen terugzien, veelal in de gietende regen, ik werd er zowaar nostalgisch van. Ik logeerde bij mijn lieve vriendin Rachel die zo Christelijk is dat ze zelfs in mijn lactose vrije yoghurtje van deze ochtend Jezus zag. Jezus! is mijn reactie dan. Tureluur word ik van die predikerstoestanden en het geloof in een god die een wit kleed draagt en u staat op te wachten aan de poorten van de hemel. Ik heb ook een massieve bijbel cadeau gekregen zodat ik volgende keer mee kan kan doen aan de wedstrijd om ter snelst de bijbel passage opnoemen. Hoe weiger je beleefd een bijbel zonder vrees te branden in de hel? Gelukkig geloof ik niet in de snikhete hel, alleen mijn oplopende lichaamstemperatuur omdat ik met dat ding moet sleuren. God sta mij bij! Ontferm U over ons. Geef mij maar het roddelboekje dat ik voor het opstappen heb gekocht. Pure zonde, idolatrie, blasfemie en geluk, HA!

Maar het is tijd voor een nieuw, liefst iets minder goddelijk hoofdstuk. Morgen begin ik aan een nieuwe job die mij de komende acht weken zoet zal houden. Het bedrijf: Edventure International. Mijn functie: jongeren warm maken om vrijwilligerswerk in het buitenland te gaan doen. Mijn locatie: campussen op een tot nu toe onbekende locatie in Australië, maar stiekem hoop ik op Perth (hoop allemaal maar mee!). Vanaf morgen krijg ik een week training. Op zijn Australisch... At a luxury beach house ergens ten zuiden van Melbourne. Ik weet het, ik weet het, mijn leven is zwaar!
Ik weet niet wat ik moet verwachten, ik weet niet wie ik ga ontmoeten, ik weet niet wat de toekomst zal brengen, maar ik ben relatief vredig, hmm misschien is een weekje Jezus zo slecht niet. Zolang ik mijn brein uitschakel en mij overgeef aan het moment is het leven aangenaam en rustig, accepteer ik de gebeurtenissen en blijft mijn haar zijn pigment behouden, hetgeen uiteindelijk, op het einde van de mooie, warme herfstdag (officieel sinds gisteren) het allerbelangrijkste is...