Sydney to Melbourne

Aangezien ik telkens 10 jaar van mijn leven verlies ten gevolge van mijn vliegangst (dat ik nog leef is een waar mirakel) heb ik besloten mijn reis van Sydney naar Melbourne met de trein af te leggen. Ongeveer 13 uur onderweg, van deur tot deur, en tshoekend van boerengat naar boerengat (echt gehuchten waar enkel boeren wonen en ik de gaten van alle mogelijke boerderijdieren heb mogen aanschouwen) maar veel minder stress, glooiende, groene landschappen (als ze niet zijn afgebrand) en de zwaartekracht dichtbij mij.
Heb ik mij verveeld? Niet echt. Want... Vandaag was een mijmerdag en uiteraard is mijmeren iets waar ik graag tijd voor wil vrijmaken. Een beetje zelfkennis opdoen en mij overgeven aan wat het moment te bieden heeft. Als die mevrouw achter mij nu zou stoppen met snurken als de dikke Duitse soldaat uit La grande vadrouille en de man naast mij niet om de vijf seconden zou geeuwen als een leeuw in de hete middagzon zou ik in ultieme vrede verkeren.

Mijn week in Sydney was er vooral één van mensen terugzien, veelal in de gietende regen, ik werd er zowaar nostalgisch van. Ik logeerde bij mijn lieve vriendin Rachel die zo Christelijk is dat ze zelfs in mijn lactose vrije yoghurtje van deze ochtend Jezus zag. Jezus! is mijn reactie dan. Tureluur word ik van die predikerstoestanden en het geloof in een god die een wit kleed draagt en u staat op te wachten aan de poorten van de hemel. Ik heb ook een massieve bijbel cadeau gekregen zodat ik volgende keer mee kan kan doen aan de wedstrijd om ter snelst de bijbel passage opnoemen. Hoe weiger je beleefd een bijbel zonder vrees te branden in de hel? Gelukkig geloof ik niet in de snikhete hel, alleen mijn oplopende lichaamstemperatuur omdat ik met dat ding moet sleuren. God sta mij bij! Ontferm U over ons. Geef mij maar het roddelboekje dat ik voor het opstappen heb gekocht. Pure zonde, idolatrie, blasfemie en geluk, HA!

Maar het is tijd voor een nieuw, liefst iets minder goddelijk hoofdstuk. Morgen begin ik aan een nieuwe job die mij de komende acht weken zoet zal houden. Het bedrijf: Edventure International. Mijn functie: jongeren warm maken om vrijwilligerswerk in het buitenland te gaan doen. Mijn locatie: campussen op een tot nu toe onbekende locatie in Australië, maar stiekem hoop ik op Perth (hoop allemaal maar mee!). Vanaf morgen krijg ik een week training. Op zijn Australisch... At a luxury beach house ergens ten zuiden van Melbourne. Ik weet het, ik weet het, mijn leven is zwaar!
Ik weet niet wat ik moet verwachten, ik weet niet wie ik ga ontmoeten, ik weet niet wat de toekomst zal brengen, maar ik ben relatief vredig, hmm misschien is een weekje Jezus zo slecht niet. Zolang ik mijn brein uitschakel en mij overgeef aan het moment is het leven aangenaam en rustig, accepteer ik de gebeurtenissen en blijft mijn haar zijn pigment behouden, hetgeen uiteindelijk, op het einde van de mooie, warme herfstdag (officieel sinds gisteren) het allerbelangrijkste is...