Saai...

Ik loop hopeloos achter met het posten van blogs. Ik schrijf ze wel, maar meestal wanneer er geen internet in de buurt is en dan vergeet ik ze te posten. Bij deze vandaag dus twee! Dit is de twwede, maar die verschijnt boven de eerste dus vandaar deze algemene inleiding! Nu effe copy pasten dan wens ik u veel leesplezier!

Ik heb vandaag, ik spreek zondag 17 februari (ondertussen is het woensdag) in het jaar 2013, de boerderij verlaten om het noordelijke punt van het land eens te onderzoeken. Vier heerlijke kindjes, 1400 runderen die verse worstjes voortbrachten en prachtige landschappen werden ingeruild voor een goedkope mini huurauto die net geen 40 per uur haalt op een valsplat wegdek en vastrijdt in één millemeter zand, maar aan 160 per uur de bergen afracet en rond haar as kan draaien als ik een U turn moet uitvoeren. Maar ik klaag niet, ik klaag absoluut niet! Het is zelfs kei zalig, want ik ben 100 procent vrij. Ik kan plots, zonder aanleiding, gillen van geluk zonder dat iemand zich in een appel verslikt en sterft. Ik kan vanuit het niets remmen en aan 100 per uur een zijweggetje inslaan zonder dat iemand er een schedelbreuk aan overhoudt. Ik kan scheetjes laten zonder dat ik anderen vergas. En ik kan eten met mijn mond open zonder dat ik slaag krijg (smekken kan bijzonder bevrijdend werken, bijna therapeutisch heb ik vandaag ontdekt! Plus eten smaakt er nog lekkerder door.) Maar ik kan ook in eender welke prachtige baai gaan zwemmen (desnoods in mijn blootje want negen van de tien is er niemand) of stoppen voor een ijsje, of vijf ijsjes, of wijn gaan proeven en kopen...

Ik rijd rond tot ik de perfecte overnachting vind, altijd een klein beetje verder en het loont. Momenteel woon ik in een kleine cottage in de wei geschilderd in vrolijke kleuren waar ik dansend kan in rondhuppelen terwijl ik vals meezing met Florence en waar niemand mij scheef bekijkt omdat ik avocado in mijn haar smeer (mijn conditioner is op) en ondertussen alles over de vloer smos en ruik naar guacomole. Tussen spreekwoordelijke haakjes, niet proberen, want die avocado droogt op en wordt bruin, het lijkt dan alsof je een koeienvlaai over je bol hebt uitgesmeerd. Maar die fantastische vruchten kosten hier een euro voor vijf stuks dus ik eet ze en smeer ze elke dag! Ik ga zo dadelijk zien in welke kamers ik allemaal radslagen kan doen zonder ergens tegen te botsen. En morgen doe ik hetzelfde met zonnegroetjes. Aaaah vrijheid, het is een verslavend goedje. Daar komt nog eens bij dat ik mij in het allermooiste land ter wereld bevind, dat is gewoon een feit! Achter de ene hoek een wit strand, achter de andere een turquoise baai, achter nog een andere twee zeeën die tegen elkaar botsen en dan plots glooiende heuvels in alle soorten groen. Ik moet met schaamte bekennen dat de schoonheid op den duur saai wordt. Maar goed saai, aangenaam saai, prachtig saai.

Enfin, morgen ruil ik saai weer in voor een weekje Sydney en dan naar Melbourne! Voor een nieuwe job, daarover later meer. Ondertussen heb ik jullie hulp nodig. Met Pasen heb ik een weekje vrij en ik dacht nog eens op reis te gaan :-). Maar ik weet niet naar waar. Momenteel is het een nek aan nek race tussen Bali, Roratonga of Tasmanië. Jullie input wordt gewaardeerd en tegen dat het zover is kies ik met mijn onschuldige subjectieve hand een winnaar uit die een pakje zal ontvangen uit de winnende bestemming!

Uit de kast komen...

Ik loop nu reeds 28 jaar rond op deze planeet en het is tijd dat ik eerlijk ben tegen mezelf en de rest van de wereld. En wat is daarvoor beter dan een publiekelijk toegankelijke blog? Behalve twitter (maar dat is te kort) of tv (maar ik heb een camerafobie). Ik kom uit de kast!
Ik hoor plots een aantal harten niet meer kloppen, ADEM, ADEM! Maar het is nu eenmaal zo... IK KOM UIT DE KAST! De boerinnenkast. Ik hoop dat ik met mijn bekentenis (ik ben dat woord moeten gaan opzoeken, had bekenning geschreven en dat klonk niet helemaal juist) een aantal onder jullie geen extra grijze haren heb bezorgd (mama, papa), maar heel mijn leven al heb ik het gevoel dat er iets niet klopt, dat ik anders ben dan de doorsnee stadstrut en eindelijk besef ik wat er scheelt. Er zijn altijd tekens geweest: mijn keuze om professioneel in het zand te gaan ploeteren, mijn liefde voor veeteelt en dan vooral hun vlees (hoewel die liefde sinds een half jaar meer en meer is veranderd richting landbouw), de zoektocht naar de beste recepten uit de boerinnenbond kookboek en mijn wekelijkse nood aan boersin (boursin voor de hele tragen onder jullie).
Ik bevind mij nu een kleine week op de Jack boerderij. Meer dan 810 hectare land met meer dan duizend vleesstieren en meer dan 400 melkkoeien. Behoorlijk indrukwekkend. Toen ik hier aankwam was ik semi veganist, met mijn mimimale intake van vlees en mijn intollerantie voor lactose. Een hele week hier en ik ben weer een mega carnivoor en eet elke dag ijsjes (die er 's nachts weer uitkomen). Mijn ijzerwaarden zwingen de pan uit en plots vergeet ik niet meer alles (volgens mijn eigen theorie horen geheugen en vleesconsumptie samen). Heerlijk, puur vlees van de stier in de wei naast het huis is een luxe die maar weinigen van ons gegeven is. Ik eet het graag, vooral omdat ik weet waar het vandaan komt en dat ik zie dat de diertjes een uitstekend leven hebben met enorm veel vers, groen gras op het menu. Zij content, ik content. Alec, de boer en vroeger airhostes, echt waar, heeft net de melkboerderij bijgekocht zonder te weten wat dat inhield. De wetenschap achter boeren is ongelooflijk interessant en het feit dat het zo archaïsch is vind ik buitengewoon, ook al werken ze met technologische snufjes te vergelijken met de borstkolf voor mamas, maar dan voor uiers en met mega zuigkracht. De moeite om eens te zien,
Plots lijkt het mij geen slecht idee mij in te schrijven voor een nieuw tv programma genaamd vrouw zoekt boer. Ik vraag mij af of dat succes zou hebben...

Filmpje

Voor zij die even tijd hebben... Ik ben momenteel hier... Perky niet meer...

http://m.youtube.com/watch?v=u9zy5adlWu8

Er zijn echter nog genoeg diertjes! Op dit moment heb ik oogcontact met twee spinnen, drie motten, een gigantische ééndagsvlieg die hopelijk nog maar net aan haar leven is begonnen (anders word ik morgen wakker met een ééndagsvlieg in mijn mond, die meestal openvalt als ik slaap, en ze hangt recht boven mijn smikkel) en de rattenval staat opengesperd voor het gat in de muur, dus ik moet mij geen zorgen maken... Zucht! Dit is het boerenleven. Misschien kan ik mij dan nu kandidaat stellen voor boerin zoekt man?

Aangezien mijn filmpje meer dan 1000 woorden spreekt, kuis ik hier mijn schup af (heb een half uur tikkertje gespeeld met de bengels en een uur trampoline gesprongen, ik ben klaar voor het stort).

Coördinatie

Morgen is het zover... Dan ben ik weer ribbedebie. Leuk woord, ribbedebie. RIBBEDEBIE! Het is met gemengde gevoelens. Ron is heel ziek en Rosemary gaat een zware tijd tegemoet. En aangezien ik in een van mijn vorige levens zeker een Santa's little helper of oempaloempa (ook een leuk woord) was wil ik blijven om te helpen. Anderzijds lijkt het alsof de stroom waarin ik mij momenteel bevind mij ergens anders heen wil nemen, dus morgen rijd ik naar Auckland om de dag erna verder naar Kawakawa te reizen richting boerderij. Ik denk niet dat ik ooit een boerin was, dus het wordt tijd dat eens uit te proberen. We zien wel hoe dat uitdraait. Ik houd jullie op de hoogte.

Ondertussen heb ik in de drie weken die ik hier was meer mentale vooruitgangen geboekt dan fysische. Ik denk dat mijn meest noemenswaardige fysische uitdaging was om de dode vogel in de tuin op te rapen. Hij lag er al een paar dagen. Ron vergat hem altijd te verwijderen dus dacht ik maar eens een poging te wagen. Met twee schopjes probeerde ik hem van het gazon te schrapen. Kei moeilijk, aangezien ik geen put wilde achterlaten in het frisse, groene gras. Plus de nek van het dier was stuk dus die bleef niet recht en zijn kopje hing heel de tijd naar de grond en kwam steeds onder mijn schopje terecht. Aangezien ik zijn kop niet wilde verbrijzelen onder mijn schop, of hem er per ongeluk afrukken moest ik mijn opscheppende beweging steeds afbreken waardoor de vogel weer op de grond terecht kwam. Na poging nummer zeven is het dan eindelijk gelukt. Met de schop zo ver mogelijk voor mij uit en mijn ogen toe (terwijl ik een hoog piepend geluid maakte) was het de bedoeling dat ik het diertje achter in de tuin ten grave zou leggen. Helaas stonden er veel bomen en planten in de weg en geraakte ik er niet zonder dat mijn haar vastraakte in de takken van een boom. Ondertussen wiebelde het vogeltje op mijn schop en eer ik bevrijd was uit de klauwen van de natuur en daarbij half mijn manen ben verloren, was ik een beetje opgefokt. Ik dacht de schop dan maar op de meest sierlijke manier de lucht in te zwaaien en de vogel in een mooie boog naar het einde van de tuin te sturen. Zij die met mij in de turnklas zaten weten echter dat ik niet goed ben in het mikken van objecten naar een bepaald doel (met trefbal trof ik ALTIJD iemand van mijn eigen team, dat nota bene ACHTER mij stond) en dat mijn inschattingsvermogen voor afstanden even goed op punt staat als de diplomatieke talenten van Bartje De Wever. Helaas kwam de vogel dus met een knal tegen de tuinmuur terecht alvorens te verdwijnen in de dichte begroeiing. Zowel Rosemary als ik konden een FUUUUUCCCCKKK! niet onderdrukken. Ik heb sorry gezegd en ben dan maar weer naar binnen gegaan om nog wat mentale vooruitgang te boeken, want fysisch is het momenteel gene vette. De onvriendelijke yogalerares waar ik vorige week een lesje ben gaan volgen had dus toch gelijk. Ik ben heel ongecoördineerd.