A series of fortunate events

Ik had het reeds aangekondigd... Ik zou nog eens bloggen na een onwaarschijnlijk bizarre dag. Die dag is intussen eergisteren en ik heb eindelijk wat tijd om er rustig bij te gaan zitten/ liggen (ik ben OP aangezien ik elke ochtend om half vijf wakker wordt om een of andere ACHTERLIJKE reden).

Deze week was mijn eerste recruteringsweek helemaal alleen. Tot nu toe namen Tanner, mijn collega die een beetje op Kiekeboe met een bril lijkt, en ik steeds samen de universiteiten voor onze rekening. Deze week was dus mijn eerste solovlucht. Heel eng, maar de universiteit van Canberra is een heel liberale en kleine unif met een aangename en open sfeer. Het enige probleem is dat de school de stad weerspiegelt: het heeft alles wat een goede unif nodig heeft, maar er zijn geen mensen. Alle lessen worden gestreamd en zijn dus vanaf thuis te volgen. Resultaat: aula's die voor 10 procent gevuld zijn. Zeer frustrerend voor iemand als ik die teert op direct contact met studenten.

Enfin dinsdagnamiddag wil ik een grote aula binnengaan om nog eens mijn reclamestuntje op te voeren voor de vrijwilligersprogramma's die we aanbieden en ik beslis om het niet te doen wanneer ik zie dat er 15 leerlingen aanwezig zijn en de professor 100 jaar is. Terwijl ik dan in de gang ben aan het ijsberen en mij druk maak over die weinige studenten hier zegt een stemmetje in mij dat ik een snob ben en dat ik alle kansen moet grijpen om mijn best te doen. Ik besluit dus de aula weer binnen te gaan en vraag aan de professor of ik even mag spreken. Ik zie dat ze een geschiedenis powerpoint opent en ik vraag haar welk vak ze geeft. We raken aan de praat en het moment dat ze verneemt dat ik OOK archeologe ben en in Syrië heb opgegraven klamt ze mij vast en vraagt ze of ik met haar wil lunchen en de volgende dag in haar drie lessen wil komen spreken. Aangezien mijn ander werk niet echt super vlot, besluit ik op AL haar uitnodigingen in te gaan en wat te netwerken, want... ze is ceramologe in Cambodia en dat is wel een leuke connectie om te hebben, zowel voor mij als voor mijn organisatie. Plus ze zal er opgraven wanneer ik er ook ben in juli... 

Ze kondigt mij aan als haar nieuwe beste vriendin, ik doe mijn reclamestunt en volg de rest van de les mee. Een bizarre dag dus die een perfect voorbeeld is van waarom dat stemmetje niet altijd genegeerd mag worden en je soms gewoon een klein beetje moeite moet doen. Maar het verhaal is nog niet gedaan...

De volgende dag lunchen mijn nieuwe beste vriendin en ik samen en babbelen we over onze levens. Zij vindt het mijne bangelijk, ik het hare. Vervolgens gaan we naar haar bureau en download ik de foto's en powerpoints die fantastische vriendinnen mij nog laat in de avond doormailden en geef ik een geïmproviseerd relaas van mijn ervaringen in Syrië, het ene al theatraler dan het andere. Ik denk dat ik een aantal studenten heb geconverteerd naar de archeologie, ik ben dan ook een Lara Croft van vlees en bloed (of dat maak ik mezelf althans wijs) en iedereen wil mij zijn, haha. Ook ben ik tussen de soep en de patatten aan de praat geraakt met een andere prof uit Engeland die fantastische verhalen te vertellen heeft over zijn ervaringen als archeoloog/conservator in Antarctica. SAY WHAAAAATTTTT? Ik hing aan zijn lippen en ben er zeker van dat ik groen zag. Het was misschien niet helemaal wat in mijn jobbeschrijving staat van EDventure, maar soms moet men buiten de lijntjes kleuren om aan kunst te doen (ik denk dat ik net weer een nieuwe metafoor heb uitgevonden). Dus ook woensdag was ik een tevreden lammetje en had ik het gevoel iets goeds gedaan te hebben.

Vandaag, donderdag, middenin mijn vergaderingen met studenten (donderdag geef ik de studenten meer info over de vrijwilligersprogramma's, dat vind ik kei leuk) komt die Brit plots binnengestormd en vraagt of hij mij even kan spreken in verband met een jobaanbieding. Ik bied hem aan te gaan zitten en te wachten tot ik mijn uitleg aan de studenten heb gedaan. Uiteraard hebben al die studenten plots kei veel vragen en heb ik maar vijf minuten tijdens deze en de volgende vergadering om de Brit te ontvangen... en... de Brit stottert. Geen probleem, maar wel als het plots net iets sneller moet gaan en ik eigenlijk aan het werk ben en er studenten rondom mij zitten die mij aanstaren en zich afvragen hoe ik deze situatie ga aanpakken. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, hij biedt mij aan drie dagen in Sydney archeologen in spe op te leiden. Ik moet ze inwijden in de fotografie, archeologisch tekenen en gps genruik. Toevallig drie dingen waar ik bitter weinig of zelfs niets van weet, aangezien ik een bureauarcheoloog ben en dus meestal nadenk en verhaaltjes verzin over hoe het in het verleden zou kunnen zijn geweest. Maar uiteraard zeg ik volmondig JA! Het past precies tussen mijn laatste recruteringsweek (volgende week in Newcastle) en mijn terugkeer naar Melbourne begin mei. En terwijl ik daar zit, met de Brit en de studenten kan ik er maar niet van over hoe deze gebeurtenissen mij bijna allemaal ontglipt waren en dat ik mij ervan bewust ben! Dus... Vergeet het niet! Doe je best en het universum doet de rest! Of om the in de woorden van Macklemore te zeggen: THIS IS FUCKING AWESOME! 

Nog even lijden, dan pas leiden

Gegroet gij allen! Ik schrijf deze keer vanuit Canberra, de meest zielloze stad ter wereld. Maar eigenlijk voel ik mij hier goed. Het heeft alles wat een stad moet hebben, behalve de massa en met mijn pseudopleinvrees vind ik dat wel ok.
Oorspronkelijk gingen we twee weken in Sydney blijven om aan twee universiteiten ons product voor te stellen, maar op het allerlaatste moment zijn de bazen van gedacht veranderd en moesten we halsoverkop naar Canberra omdat we daar mogelijk meer succes zullen boeken. Ik voel mij een marionnet, of een personage uit Being John Malcovich. Ik heb de touwtjes meer niet zelf in handen. Als ik iets plan moet het met een afzegclausule gebeuren en de vrijheid waar ik zo achter sta is momenteel volledig verdwenen, het is moeilijk om die af te geven, maar dat is een luxeprobleem, denk ik. Ik ben van niets meer de baas, enkel van mijn stiltes, maar dan moet ik naar mijn snotopsnuivende of smakkende Amerikaanse collega luisteren en ik kan geen rochel meer horen. BUITENGEWOON WILD word ik ervan. Op de tippen van mijn tenen loop ik en ik moet alles uit de kast halen om vriendelijk te blijven terwijl ik gewoon 96 uur in een grot in de Himalaya wil doorbrengen. Ik ben het dus even beu steeds mensen rondom mij te hebben. Gelukkig is het nog maar voor anderhalve week. Moet ik nog voor twee universitetien alles uit de kast halen, lachen, zot doen, marktkramer spelen en hopen dat het aanslaat. Ik vind het vreselijk. Het is zeer bizar, want ik sta wel degelijk achter wat ze aanbieden, enkel niet achter de aanpak om het aan de man en vrouw te brengen. Ze hebben gevraagd om er nog een week aan te breien, maar ik denk dat ik nog liever een week op een Chinese wegwc zit dan dit te moeten doen. Elk klein celletje vecht tegen wat ik nu moet doen. Gelukkig krijg ik wat werk vanuit M in Leuven en kan ik zo mijn gedachten wat verzetten en creatief breinwerk doen, want het is overduidelijk... Ik ben eerder een denker dan een doener. Mijn archeologisch verleden bevestigt dat. Waar ik graaf zit nooit iets behalve zand, maar als ik erover begin na te denken zie ik heeldere culturen tot leven komen en boek ik meer succes.
Ik tel af tot 25 april, doe gerust mee! Daarna krijg ik hopelijk een denkjob en dan naar Cambodja om de vrijwilligers te begeleiden en les te geven aan mensen voor wie onderwijs niet vanzelfsprekend is. Ik kijk er enorm naar uit. Eind juli wil ik terug thuis zijn, maar de organisatie wil dat ik terug naar hier kom om voor hen te werken. Het ziet ernaaruit dat ik eens goed zal moeten nadenken...
En daar? Alles ok? Moet er nog sneeuw zijn?

Het zware leven van een yesmaad.

Elke dag denk ik: verdorie, dat zou iets goed zijn voor op mijn blog. De dagen dat ik dan effectief kan bloggen ben ik dat allemaal weer vergeten. Ik weet het, ik weet het, ik moet een boekje bij mij hebben en een potlood achter beider oren om mijn fantastische ingevingen te noteren. Maar ik speel die dingen steevast kwijt. Mijn oren zijn niet potloodvast en mijn boekjes lijken niet van mij te houden en mij te verlaten als een ontrouwe zwerfkat elke keer ik er de oplossing voor wereldvrede in heb genoteerd (die ik dan een minuut later weer ben vergeten). Ik vergeet alles (ik steek het op mijn vleesvrij bestaan, hersenen hebben vlees nodig om te onthouden) zeker als ik wat wijn heb gedronken, of mijn buikje rond is van heerlijk eten. Op het menu deze avond: artisjok en avocado sla en griekse pizza en een drankje dat smaakte naar vervallen hoestsiroop uit de jaren '20. Toen ik dat aan de kelner zei is ze mij iets anders komen brengen uit medelijden. Mijn smikkel moet boekdelen gesproken hebben, haha. Lekker eten is zo vermoeiend dat ik extra vroeg in mijn bed lig. Het is half negen en ik ben uitgeput en verzadigd, maar dit moet gebeuren. Ik heb veel te veel te vertellen... Nu moet ik alleen nog weten wat.
Na drie weken zwaar werk in twee universiteiten in Melbourne en een in Wollongong heb ik nu een week paasvakantie. Ik kan het gebruiken om te herbronnen, want het werk is moordend en als ik minder dan 14 uur per dag werk is het een kalme dag geweest. Ik ga niet te diep in detail gaan over het hoe en het wat want het is vakantie, maar ik kan wel zeggen dat ik er nachtmerries aan overhoud en ook dat ik blij zal zijn wanneer het binnen drie weken allemaal achter de rug is. Volgende week is UNSW aan de beurt. Een univ in Sydney met een eigen postcode. Zeer imposant, een beetje eng, zelfs, het doet mij denken aan het communisme, vraag mij niet waarom, maar mijn lijden leidt allemaal tot ongelooflijke dingen en dat moet ik steeds in het achterhoofd houden. De organisatie wil dat ik voor hen blijf werken in de toekomst. Eind juni vertrekt er een "missie" voor drie weken naar Cambodia en ik ben gevraagd het mee te leiden. Uiteraard heb ik ja gezegd, het is een ongelooflijke kans en blijkbaar wordt er zeer weinig lactose gebruikt in Cambodiaanse keuken. Daarvoor ga ik met de bazen samenzitten om te brainstormen over verdere groeimogelijkheden en contacten met universiteiten. Ergo... Ik ben niet VOOR eind juli terug thuis en mogelijk ook niet NA eind juli. Ik heb het gevoel mijn stam te hebben gevonden. De laatste weken ben ik tot het besef gekomen dat ik een nomaad ben, hoewel ik meer van yesmaad houd, en dat ik mogelijk gemaakt ben om te zwerven, maar nu heb ik medezwervers gevonden en zij leiden het leven dat mij ideaal lijkt, zeker nu. Geen sedentair leven dus voor mij de komende maanden, ik heb altijd geweten dat ik eigenlijk een prehistorisch exemplaar ben!
Hoe het ook allemaal zal uitdraaien, ik probeer niet teveel op de zaken vooruit te lopen. Momenteel lig ik in een goed bedje in Braidwood, een éénstratig gehucht tusen Canberra en de kust. Ik ben altijd blij wanneer ik eenstratige gehuchten tegenkom aangezien ze een welkome verandering vormen aan de nietsheid tussen die gehuchten. Er is zoveel noetheid in dit land, zoveel plaats, ik kan het nog steeds niet vatten.
Vandaag was ik in Canberra, een stad die 100 jaar geleden is gebouwd en met het spreekwoordelijke been is gaan lopen. Zowel Sydney als Melbourne vond dat ze het recht had de hoofdstad te zijn, en aangezien Australiërs te laid back (aka lazy) zijn om er volledig voor te gaan, heeft geen van beide steden er alles aan gedaan om de titel in de wacht te slepen en is het politiek hart van Australië een geprefabriceerde stad op maat gemaakt voor ambtenaren. Ik heb er ook een boete in de wacht gesleept, maar ik had niet anders verwacht en zal deze rare stad waar geen mensen zijn op een weekdag, omdat ze allemaal niets zijn aan het doen aan hun bureau, mee sponsoren. Ik denk echter niet dat ik ze ooit nog zal verblijden met een bezoek, tenzij er een goede tentoonstelling loopt, zoals de Toulouse Lautrec expo die ik ben gaan belijken. Toch ook een specialleke! Maar ik houd van speciallekes.
Morgen rijd ik terug naar Minnamurra, mijn tijdelijke stek, langs de mooie stranden en hoop ik dolfijnen tegen te komen in Jervis Bay (wit zand en helder blauw water, en zoals mijn kapper van deze middag wist te vertellen teveel ellendige kangoeroes en irritante papegaaien, bring it on!). Verwend zijn ze hier. Ik hoop alleen dat het niet regent, maar zolang het niet sneeuwt mag ik niet klagen. Het is dagelijks nog een aangename 25 graden en het ziet ernaaruit dat dat nog wel even zal blijven duren, ook al ben ik stilaan dikkere truien aan het inslaan, want de winter is niet ver weg meer en zodra Europa beslist wat te delen zal ik ze meer dan nodig hebben, maar opnieuw moet ik niet op de feiten vooruit lopen! Ha! Enfin ik ga u verlaten. Ik wil nog wat niets doen voor ik ga slapen en morgen nog wat ga nietsdoen. Hopelijk laat de volgende blog niet zolang op zich wachten en kan ik jullie snel weer updaten