Ik had het reeds aangekondigd... Ik zou nog eens bloggen na een onwaarschijnlijk bizarre dag. Die dag is intussen eergisteren en ik heb eindelijk wat tijd om er rustig bij te gaan zitten/ liggen (ik ben OP aangezien ik elke ochtend om half vijf wakker wordt om een of andere ACHTERLIJKE reden).
Deze week was mijn eerste recruteringsweek helemaal alleen. Tot nu toe namen Tanner, mijn collega die een beetje op Kiekeboe met een bril lijkt, en ik steeds samen de universiteiten voor onze rekening. Deze week was dus mijn eerste solovlucht. Heel eng, maar de universiteit van Canberra is een heel liberale en kleine unif met een aangename en open sfeer. Het enige probleem is dat de school de stad weerspiegelt: het heeft alles wat een goede unif nodig heeft, maar er zijn geen mensen. Alle lessen worden gestreamd en zijn dus vanaf thuis te volgen. Resultaat: aula's die voor 10 procent gevuld zijn. Zeer frustrerend voor iemand als ik die teert op direct contact met studenten.
Enfin dinsdagnamiddag wil ik een grote aula binnengaan om nog eens mijn reclamestuntje op te voeren voor de vrijwilligersprogramma's die we aanbieden en ik beslis om het niet te doen wanneer ik zie dat er 15 leerlingen aanwezig zijn en de professor 100 jaar is. Terwijl ik dan in de gang ben aan het ijsberen en mij druk maak over die weinige studenten hier zegt een stemmetje in mij dat ik een snob ben en dat ik alle kansen moet grijpen om mijn best te doen. Ik besluit dus de aula weer binnen te gaan en vraag aan de professor of ik even mag spreken. Ik zie dat ze een geschiedenis powerpoint opent en ik vraag haar welk vak ze geeft. We raken aan de praat en het moment dat ze verneemt dat ik OOK archeologe ben en in Syrië heb opgegraven klamt ze mij vast en vraagt ze of ik met haar wil lunchen en de volgende dag in haar drie lessen wil komen spreken. Aangezien mijn ander werk niet echt super vlot, besluit ik op AL haar uitnodigingen in te gaan en wat te netwerken, want... ze is ceramologe in Cambodia en dat is wel een leuke connectie om te hebben, zowel voor mij als voor mijn organisatie. Plus ze zal er opgraven wanneer ik er ook ben in juli...
Ze kondigt mij aan als haar nieuwe beste vriendin, ik doe mijn reclamestunt en volg de rest van de les mee. Een bizarre dag dus die een perfect voorbeeld is van waarom dat stemmetje niet altijd genegeerd mag worden en je soms gewoon een klein beetje moeite moet doen. Maar het verhaal is nog niet gedaan...
De volgende dag lunchen mijn nieuwe beste vriendin en ik samen en babbelen we over onze levens. Zij vindt het mijne bangelijk, ik het hare. Vervolgens gaan we naar haar bureau en download ik de foto's en powerpoints die fantastische vriendinnen mij nog laat in de avond doormailden en geef ik een geïmproviseerd relaas van mijn ervaringen in Syrië, het ene al theatraler dan het andere. Ik denk dat ik een aantal studenten heb geconverteerd naar de archeologie, ik ben dan ook een Lara Croft van vlees en bloed (of dat maak ik mezelf althans wijs) en iedereen wil mij zijn, haha. Ook ben ik tussen de soep en de patatten aan de praat geraakt met een andere prof uit Engeland die fantastische verhalen te vertellen heeft over zijn ervaringen als archeoloog/conservator in Antarctica. SAY WHAAAAATTTTT? Ik hing aan zijn lippen en ben er zeker van dat ik groen zag. Het was misschien niet helemaal wat in mijn jobbeschrijving staat van EDventure, maar soms moet men buiten de lijntjes kleuren om aan kunst te doen (ik denk dat ik net weer een nieuwe metafoor heb uitgevonden). Dus ook woensdag was ik een tevreden lammetje en had ik het gevoel iets goeds gedaan te hebben.
Vandaag, donderdag, middenin mijn vergaderingen met studenten (donderdag geef ik de studenten meer info over de vrijwilligersprogramma's, dat vind ik kei leuk) komt die Brit plots binnengestormd en vraagt of hij mij even kan spreken in verband met een jobaanbieding. Ik bied hem aan te gaan zitten en te wachten tot ik mijn uitleg aan de studenten heb gedaan. Uiteraard hebben al die studenten plots kei veel vragen en heb ik maar vijf minuten tijdens deze en de volgende vergadering om de Brit te ontvangen... en... de Brit stottert. Geen probleem, maar wel als het plots net iets sneller moet gaan en ik eigenlijk aan het werk ben en er studenten rondom mij zitten die mij aanstaren en zich afvragen hoe ik deze situatie ga aanpakken. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, hij biedt mij aan drie dagen in Sydney archeologen in spe op te leiden. Ik moet ze inwijden in de fotografie, archeologisch tekenen en gps genruik. Toevallig drie dingen waar ik bitter weinig of zelfs niets van weet, aangezien ik een bureauarcheoloog ben en dus meestal nadenk en verhaaltjes verzin over hoe het in het verleden zou kunnen zijn geweest. Maar uiteraard zeg ik volmondig JA! Het past precies tussen mijn laatste recruteringsweek (volgende week in Newcastle) en mijn terugkeer naar Melbourne begin mei. En terwijl ik daar zit, met de Brit en de studenten kan ik er maar niet van over hoe deze gebeurtenissen mij bijna allemaal ontglipt waren en dat ik mij ervan bewust ben! Dus... Vergeet het niet! Doe je best en het universum doet de rest! Of om the in de woorden van Macklemore te zeggen: THIS IS FUCKING AWESOME!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten